Читать онлайн книгу "นภาแห่งเวทมนตร์ หนังสือเล่มที่ 9 ในชุดวงแหวนของผู้วิเศษ"
аё™аё аёІа№Ѓаё«а№€аё‡а№Ђаё§аё—аёЎаё™аё•аёЈа№Њ аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё—аёµа№€ 9 а№ѓаё™аёЉаёёаё”аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё©
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё© #9
ในเล่มที่เก้า аё™аё аёІа№Ѓаё«а№€аё‡а№Ђаё§аё—аёЎаё™аё•аёЈа№Њ (аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё—аёµа№€ 9 а№ѓаё™аёЉаёёаё”аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё©) а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё”аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаёґаё™аёЃа№‡аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІа№Ђаё›а№‡аё™аё•аё±аё§аё‚аёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аёаёµаёЃаё„รั้งและต้аёаё‡а№ЂаёњаёЉаёґаёЌаё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аёљаёћа№€аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ มหากาพย์แห่งการสู้รบได้เกิดขึ้น а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЄаёаё‡аёњаё№а№‰аёўаёґа№€аё‡а№ѓаё«аёЌа№€аё•а№‰аёаё‡аёЎаёІаё›аё°аё—аё°аёЃаё±аё™ ขณะที่ราฟี่ก็ใช้аёаёіаё™аёІаё€аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІа№Ђаёћаё·а№€аёаёЈаё§аёљаёЈаё§аёЎаёЃаёаё‡аё—аё±аёћаё—аёµа№€аёўаё±аё‡аёЎаёµаёаёўаё№а№€ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё”าบแห่งโชคชะตาได้ถูกทำลายลง аёЉаё°аё•аёІаёЃаёЈаёЈаёЎаё‚аёаё‡аёаёІаё“าจักรวงแหวนก็аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЄаё าวะสมดุล аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™а№ЃаёҐаё°аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаёўаё±аё‡аё„งต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЈаё§аёљаёЈаё§аёЎаёћаёҐаё±аё‡а№Ђаё§аё—аёЎаё™аё•а№Ња№Ђаёћаё·а№€аёаёЉа№€аё§аёўаё™аё±аёЃаёЈаёљаёњаё№а№‰аёЃаёҐа№‰аёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№ЂаёЃаё§а№‡аё™а№‚ดลีน แต่กระนั้น แม้พวกเขาจะเข้ามาช่วย แต่มันก็аёаёІаё€аё€аё°а№„ร้ประโยชน์ หากไม่ได้ไมโครเพิลซึ่งหวนคืนมาพร้аёаёЎаёЃаё±аёља№Ђаёћаё·а№€аёаё™аёЈа№€аё§аёЎаё—аёІаё‡аё„аё™а№ѓаё«аёЎа№€ นั่นคืภราลิบาร์ เจ้าหญิงลูаёаё±аё™аё”าทรงดิ้นรนที่จะเаёаёІаёЉаё™аё°аёњаё№а№‰аё—аёµа№€аё€аё±аёљаёЃаёёаёЎаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№ЊаёЎаёІаё„аё·аёа№‚รมิวลัส а№ЂаёЎаё·а№€аёа№‚ล่พลังได้аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЄаё าวะสมดุลแล้ว ขณะที่เจ้าชายรีสทรงดิ้นรนที่จะนำทหารขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё›аёµаё™аёЃаёіа№Ѓаёћаё‡аё‚аёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚าใหญ่กลับขึ้นมา ด้วยความช่วยเหลืаёаё‚аёаё‡а№Ђаё‹аёҐаёµаёЄ аё„аё§аёІаёЎаёЈаё±аёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าทั้งสаёаё‡аё„นเพิ่มพูนล้ำลึกขึ้น แต่การกลับมาขаёаё‡аё„аё™аёЈаё±аёЃа№ЂаёЃа№€аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄ นั่นคืภลูกพี่ลูกน้аёаё‡аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ ทำให้เกิดรักสามเศร้าที่น่าสลดใจและเกิดความไม่เข้าใจกันขึ้นขณะที่พวกจักรวรรดิได้ถูกขับไล่аёаёаёЃа№„аё›аё€аёІаёЃаёаёІаё“าจักรวงแหวนได้ในที่สุด ราชินีเกว็นโดลีนจึงมีโаёаёЃаёІаёЄаё—ี่ได้แก้แค้นแม็คคลาวด์เป็นการส่วนพระаёаё‡аё„а№Њ และเกิดเป็นการเฉลิมฉลаёаё‡аёаё±аё™аёўаёґа№€аё‡а№ѓаё«аёЌа№€ а№ѓаё™аёђаёІаё™аё°аёЈаёІаёЉаёґаё™аёµаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№ѓаё«аёЎа№€аё‚аёаё‡аёаёІаё“าจักรวงแหวนพระนางเกว็นทรงใช้พระราชаёаёіаё™аёІаё€а№Ђаёћаё·а№€аёаёЈаё§аёљаёЈаё§аёЎаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈ แม็คกิลและแม็คคลาวด์ให้เป็นหนึ่งเดียวซึ่งเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ และเป็นการเริ่มต้นศักราชใหม่ขаёаё‡аёЃаёІаёЈаёЄаёЈа№‰аёІаё‡аё”ินแดนใหม่รวมทั้งกаёаё‡аё—ัพและกаёаё‡аё—аё«аёІаёЈаёўаёёаё§аёЉаё™ аёЈаёІаёЉаёЄаёіаё™аё±аёЃаё„а№€аёаёўа№†аёЃаёҐаё±аёљаёџаё·а№‰аё™аё„ืนชีวิตขึ้นаёаёµаёЃаё„รั้ง ขณะที่พวกเขาทุกคนเริ่มที่จะฟื้นฟูทะนุบำรุง ราชสำนักขึ้นมาใหม่ มันได้ถูกกำหนดมาให้กลายมาเป็นเมืаёаё‡аё—аёµа№€аёЎаёµаё„аё§аёІаёЎаёЈаёёа№€аё‡а№ЂаёЈаё·аёаё‡аёЃаё§а№€аёІа№Ђаё”аёґаёЎ аёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№Ђаё„аёўаё§аёІаё”аёќаё±аё™а№ЂаёаёІа№„ว้ และในระหว่างนั้น การพิพากษาก็มาถึงเจ้าชายกาเร็аё?ในที่สุดราชาไทรัสจะต้аёаё‡аё–аё№аёЃаё™аёіаё•аё±аё§аёЎаёІаёћаёґаёћаёІаёЃаё©аёІа№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аё™ และราชินีเกว็นจะต้аёаё‡аё—аёЈаё‡аё•аё±аё”аёЄаёґаё™а№ѓаё€аё§а№€аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะเป็นผู้นำแบบไหน มีความขัดแย้งаёаё±аё™аёўаёґа№€аё‡а№ѓаё«аёЌа№€аё—่ามกลางพระโаёаёЈаёЄаё‚аёаё‡аёЈаёІаёЉаёІа№„аё—аёЈаё±аёЄ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№„ม่มีใครเห็นพ้аёаё‡аё•а№‰аёаё‡аёЃаё±аё™а№ѓаё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡а№ѓаё”ๆ และเกิดการดิ้นรนเพื่аёа№„ด้аёаёіаё™аёІаё€аё‚ึ้นมาаёаёµаёЃаё„รั้ง ขณะที่พระนางเกว็นตัดสินใจว่าควรจะยаёаёЎаёЈаё±аёљаё„аёіа№ЂаёЉаёґаёЌ а№Ђаёћаё·а№€аёа№„ปสู่เกาะด้านเหนืаёаё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€ นั่นจะเป็นการรวมราชวงศ์แม็คกิลเข้าเป็นหนึ่งได้аёаёµаёЃаё„รั้ง аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ถูกเรียกตัวให้กลับไปที่เกาะด้านใต้เพื่аёаёћаёљаёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аёљаёґаё”าที่กำลังจะสวรรคตและพบกับประชาชนขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ โดยมีаёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаё•аёґаё”аё•аёІаёЎаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไปด้วย ขณะที่พวกเขากำลังเตรียมตัวจัดงานพิаё?аёµаёЄаёЎаёЈаёЄ аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаёґаё™а№ЃаёҐаё°аёЈаёІаёЉаёґаё™аёµа№ЂаёЃаё§а№‡аё™а№‚ดลีนก็กำลังเตรียมตัวจัดงานаёаё аёґа№Ђаё©аёЃаёЄаёЎаёЈаёЄа№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аё™аё?аёаёЈа№Ња№„ด้ใกล้ชิดกับน้аёаё‡аёЄаёІаё§аё‚аёаё‡а№Ђаё‚ามากขึ้น และเมื่аёаё—ุกคนได้เข้ามาตั้งรกรากаёаёўаё№а№€аё аёІаёўа№ѓаё™аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ เขาพบว่าส่วนลึกๆขаёаё‡а№Ђаё‚าเรียกร้аёаё‡а№ѓаё«а№‰а№Ђаё‚аёІаёаёаёЃа№„аё›аё—аёіаё аёІаёЈаёЃаёґаё€аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаёЃаёІаёЈа№ЂаёЄаёІаё°аё«аёІаёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€аёўаёґа№€аё‡а№ѓаё«аёЌа№€аё—аёµа№€аёЄаёёаё”а№ѓаё™аёЉаёµаё§аёґаё•аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ นั่นคืภการเดินทางตามหาแม่ผู้ลึกลับ аё‹аё¶а№€аё‡аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё”ินแดนที่ห่างไกลаёаёаёЃа№„ปและเพื่аёаё€аё°аё•аёІаёЎаё«аёІаё„วามจริงว่าเขาเป็นใครกันแน่ аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаёћаёґаё?ีเตรียมการเฉลิมฉลаёаё‡аёЃаёІаёЈаёЄаёЎаёЈаёЄаё—ี่จะมีขึ้นหลายงานที่จะเริ่มขึ้นในฤดูใบไม้ผลินั้นทำให้มีการสร้างพระราชวังขึ้นใหม่และเตรียมงานเฉลิมฉลаёаё‡аё—ี่กำลังจะเข้ามา ความสงบเรียบร้аёаёўаё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°аёЃаёҐаё±аёљаё„аё·аё™аёЎаёІаёЄаё№а№€аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ а№Ѓаё•а№€аёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўаё—ี่ร้ายแรงที่สุดก็аёаёІаё€аё€аё°аё«аёҐаёљаё‹а№€аёаё™аёаёўаё№а№€а№„ด้ในมุมมืดที่มิаёаёІаё€аё„аёІаё”аё„аёґаё” และจากตัวละครที่มีมาทั้งหมดนี้ ความยากลำบากที่สุดก็аёаёІаё€аё€аё°аёўаё±аё‡аёЎаёІа№„аёЎа№€аё–аё¶аё‡ จากการวางตัวละครกับโลกที่ถูกสร้างสรรค์ขึ้นаёаёўа№€аёІаё‡аё‹аё±аёљаё‹а№‰аёаё™ นภาแห่งเวทมนตร์เป็นเรื่аёаё‡аёЈаёІаё§аёЎаё«аёІаёЃаёІаёћаёўа№Њаё‚аёаё‡аёЎаёґаё•аёЈаё าพและคนรัก ศัตรูและคู่ครаёаё‡ аёаё±аёЁаё§аёґаё™а№ЃаёҐаё°аёЎаё±аё‡аёЃаёЈ เล่ห์аёаёёаёљаёІаёўа№ЃаёҐаё°аёЃаёҐаёЃаёІаёЈа№ЂаёЎаё·аёаё‡ สำหรับช่วงชีวิตเติบโตขึ้น หัวใจที่แตกร้าว การหลаёаёЃаёҐаё§аё‡ аё„аё§аёІаёЎаё—аё°а№Ђаёўаёаё—ะยานและการทรยศ มันเป็นเรื่аёаё‡аёЈаёІаё§аё‚аёаё‡а№ЂаёЃаёµаёўаёЈаё•аёґаёўаёЁа№ЃаёҐаё°аё„วามกล้าหาญ а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё‚аёаё‡а№‚ชคชะตาและเคราะห์กรรม а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё§аё—аёЎаё™аё•аёЈа№Њ มันเป็นเรื่аёаё‡аё‚аёаё‡аё€аёґаё™аё•аё™аёІаёЃаёІаёЈаё—ี่จะนำพวกเราไปสู่аёаёµаёЃа№‚ลกหนึ่งที่พวกเราจะไม่มีวันลืมเลืаёаё™ аё‹аё¶а№€аё‡а№Ђаё«аёЎаёІаё°аёЃаё±аёљаё™аё±аёЃаёа№€аёІаё™аё—ุกเพศและทุกวัยหนังสืаёа№ЂаёҐа№€аёЎаё—аёµа№€10 аё–аё¶аё‡ 17 มีจำหน่ายแล้ว
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
аё™аё аёІа№Ѓаё«а№€аё‡а№Ђаё§аё—аёЎаё™аё•аёЈа№Њ
аё™аё аёІа№Ѓаё«а№€аё‡а№Ђаё§аё—аёЎаё™аё•аёЈа№Њ
(เล่ม 9 а№ѓаё™аёЉаёёаё”аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё©)
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
แปลโดย
аёЄаёІаё§аёґаё•аёЈаёµ а№Ђаё”а№€аё™аё§аёІаё™аёґаёЉ
аё›аёЈаё°аё§аё±аё•аёґ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์ เป็นผู้แต่งหนังสืаёаё‚аёІаёўаё”аёµаёаё±аё™аё”аё±аёљ 1 และเป็นผู้แต่งมหากาพย์แฟนตาซีที่ขายดีที่สุดใน USA Today аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё”аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё© аё€аёіаё™аё§аё™ 17 เล่ม аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё”аё‚аёІаёўаё”аёµаёаё±аё™аё”аё±аёљ 1 аёљаё±аё™аё—аё¶аёЃаё‚аёаё‡а№Ѓаё§аёЎа№„аёћаёЈа№Њ аё€аёіаё™аё§аё™ 11 เล่ม (และยังมีเล่มต่аёа№„аё›) аё™аёґаёўаёІаёўаёЉаёёаё”аё‚аёІаёўаё”аёµаёаё±аё™аё”аё±аёљ 1 а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡ THE SURVIVAL TRILOGY а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЈаёІаё§аёЈаё°аё—ึกขวัญหลังวันโลกาวินาศ (และยังมีเล่มต่аёа№„аё›) และนิยายชุดเรื่аёаё‡аёЈаёІаё§а№Ѓаёџаё™аё•аёІаё‹аёµа№ѓаё«аёЎа№€аёҐа№€аёІаёЄаёёаё” กษัตริย์และผู้วิเศษ аё€аёіаё™аё§аё™ 6 เล่มหนังสืаёаё‚аёаё‡аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™аёЎаёµаё—ั้งรูปแบบเสียงและสิ่งพิมพ์ และได้รับการแปลเป็นภาษาต่าง ๆ аёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІ 25 аё аёІаё©аёІ
аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ยินดีรับฟังความคิดเห็นขаёаё‡аё„аёёаё“ โปรดเยี่ยมชมเว็บไซต์ www.morganricebooks.comа№Ђаёћаё·а№€аёаёЄаёЎаё±аё„аёЈаёЈаё±аёљаё‚а№€аёІаё§аёЄаёІаёЈаё—аёІаё‡аёаёµа№ЂаёЎаёҐ พร้аёаёЎаёЈаё±аёљаё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёаёџаёЈаёµа№ЃаёҐаё°аё‚аёаё‡аёЈаёІаё‡аё§аё±аёҐаёЎаёІаёЃаёЎаёІаёў สามารถดาวน์โหลดแаёаё›аёџаёЈаёµ а№Ђаёћаё·а№€аёаёЈаё±аёљаё‚่าวสารล่าสุด аё«аёЈаё·аёа№ЂаёЉаё·а№€аёаёЎаё•а№€аёаёЃаё±аёљ Facebook และ Twitter โปรดติดตาม!
аё„аёіаё™аёґаёўаёЎаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
“วงแหวนขаёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё©В аёЎаёµаёЄа№€аё§аё™аёњаёЄаёЎаё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡аёЃаёІаёЈаё›аёЈаё°аёЄаёљаё„วามสำเร็จทันที ไม่ว่าจะเป็นโครงเรื่аёаё‡аё«аёҐаё±аёЃ โครงเรื่аёаё‡аёўа№€аёаёў ความลึกลับ аёаё±аёЁаё§аёґаё™аёњаё№а№‰аёЃаёҐа№‰аёІаё«аёІаёЌ аё„аё§аёІаёЎаёЄаё±аёЎаёћаё±аё™аё?์ที่เบ่งบานพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЃаёІаёЈаёаёЃаё«аё±аёЃ การหลаёаёЃаё«аёҐаё§аё‡а№ЃаёҐаё°аёЃаёІаёЈаё—аёЈаёўаёЁ มันจะทำให้คุณเพลิดเพลินได้หลายชั่วโมง และเป็นที่ชื่นชаёаёљаё‚аёаё‡аё—аёёаёЃаё§аё±аёў แนะนำให้มีประจำไว้ในห้аёаё‡аёЄаёЎаёёаё”аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё„аёаё™аё±аёЃаёа№€аёІаё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡а№Ѓаёџаё™аё•аёІаё‹аёµвЂќ
–-Books and Movie Reviews, Roberto Mattos
“นิยายมหากาพย์แฟนตาซีที่น่าสนุกสนาน”
–-Kirkus REviews
“จุดเริ่มต้นขаёаё‡а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЈаёІаё§аё—ี่น่าดึงดูดใจ”
–– San Francisco Book Review
“аёаё±аё”แน่นไปด้วยการผจญภัย…งานเขียนขаёаё‡а№„รซ์ช่างเข้มข้นและวางโครงเรื่аёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёЎаёµа№Ђаё«аё•аёёаёЎаёµаёњаёҐвЂќ
–– Publishers Weekly
“นิยายแฟนตาซีที่สร้างแรงบันดาลใจ เป็นจุดเริ่มต้นขаёаё‡аёЎаё«аёІаёЃаёІаёћаёўа№Њаё™аёґаёўаёІаёўаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаё§аё±аёўаёЈаёёа№€аё™аё—ี่เหมาะสม”
–– Midwest Book Review
аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёаё‚аёаё‡ аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
กษัตริย์และผู้วิเศษ
กำเนิดราชันย์มังกร (เล่ม 1)
กำเนิดความกล้าหาญ (เล่ม 2)
а№ЂаёЃаёµаёўаёЈаё•аёґаёўаёЁаёаё±аё™аёўаёґа№€аё‡а№ѓаё«аёЌа№€ (เล่ม 3)
аёЉаёёаё” аё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё§аёґа№ЂаёЁаё©
เส้นทางแห่งวีรบุรุษ (เล่ม 1)
การเดินทางแห่งราชา (เล่ม 2)
ชะตาแห่งมังกร (เล่ม 3)
เสียงร่ำร้аёаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡а№ЂаёЃаёµаёўаёЈаё•аёґаёўаёЁ (เล่ม 4)
คำปฏิญาณแห่งศักดิ์ศรี (เล่ม 5)
หน้าที่ขаёаё‡аёњаё№а№‰аёЃаёҐа№‰аёІ (เล่ม 6)
аёаёіаё™аёІаё€а№Ѓаё«а№€аё‡аё”аёІаёљ (เล่ม 7)
ประทานพรแห่งสรรพาวุ� (เล่ม 8)
นภาแห่งเวทมนตร์ (เล่ม 9)
аёљаё±аё™аё—аё¶аёЃаё‚аёаё‡а№Ѓаё§аёЎа№„аёћаёЈа№Њ
กลายร่าง (เล่ม 1)
ความรัก (เล่ม 2)
การทรยศ (เล่ม 3)
ลิขสิทаё?аёґа№Њ В© 2013 โดย аёЎаёаёЈа№Ња№ЃаёЃаё™ ไรซ์
สงวนลิขสิทаё?аёґа№Њ ยกเว้นที่ได้รับаёаё™аёёаёЌаёІаё•аё•аёІаёЎаёћаёЈаё°аёЈаёІаёЉаёљаё±аёЌаёЌаё±аё•аёґаёҐаёґаё‚аёЄаёґаё—аё?аёґа№Њ аё‚аёаё‡аёЄаё«аёЈаё±аёђаёЇ аёћ.аёЁ. 2519 ห้ามนำส่วนใดขаёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаёњаёўа№ЃаёћаёЈа№€аё™аёµа№‰а№„ปทำซ้ำ а№Ѓаё€аёЃаё€а№€аёІаёўаё«аёЈаё·аёаё–а№€аёІаёўаё—аёаё”а№ѓаё™аёЈаё№аё›а№Ѓаёљаёља№ѓаё” ๆ аё«аёЈаё·аёа№‚аё”аёўаё„аё§аёІаёЎаё«аёЎаёІаёўа№ѓаё” ๆ аё«аёЈаё·аёа№ЂаёЃа№‡аёљаёљаё±аё™аё—ึกเป็นข้аёаёЎаё№аёҐ аё«аёЈаё·аёаёЈаё°аёљаёљаёЄаё·аёљаё„้น โดยไม่ได้รับаёаё™аёёаёЌаёІаё•аё€аёІаёЃаёњаё№а№‰а№Ђаё‚аёµаёўаё™
аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аё ebook นี้ аёаё™аёёаёЌаёІаё•а№Ђаёћаё·а№€аёаё„аё§аёІаёЎаёљаё±аё™а№Ђаё—аёґаё‡аёЄа№€аё§аё™аё•аё±аё§аё‚аёаё‡аё„ุณเท่านั้น และ ebook เล่มนี้ไม่аёаёІаё€аё™аёіа№„ปขายซ้ำ аё«аёЈаё·аёаёўаёЃа№ѓаё«а№‰аёњаё№а№‰аёаё·а№€аё™ หากคุณต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ѓаёља№€аё‡аё›аё±аё™аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё™аёµа№‰аёЃаё±аёљаёњаё№а№‰аёаё·а№€аё™ аё‚аёаё„วามกรุณาซื้аёа№Ђаёћаёґа№€аёЎа№ѓаё«аёЎа№€а№Ђаё›а№‡аё™аёЄа№€аё§аё™аё•аё±аё§ หากคุณกำลังаёа№€аёІаё™аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё™аёµа№‰ และไม่ได้ซื้ภหรืаёа№„ม่ได้ซื้аёа№ѓаё™аё™аёІаёЎаё‚аёаё‡аё„аёёаё“ аё‚аёаё„วามกรุณาส่งคืนและดำเนินการซื้аёа№ѓаё™аё™аёІаёЎаё‚аёаё‡аё„аёёаё“ аё‚аёаёљаё„ุณที่ให้ความเคารพในการทำงานаёаёўа№€аёІаё‡аё«аё™аё±аёЃаё‚аёаё‡аёњаё№а№‰а№Ђаё‚аёµаёўаё™
аё«аё™аё±аё‡аёЄаё·аёа№ЂаёҐа№€аёЎаё™аёµа№‰а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё—ี่แต่งขึ้น ชื่ภตัวละคร аё?аёёаёЈаёЃаёґаё€ аёаё‡аё„а№ЊаёЃаёЈ аёЄаё–аёІаё™аё—аёµа№€ аёЄаё–аёІаё™аёЃаёІаёЈаё“а№Њ และเหตุการณ์ต่าง ๆ เกิดขึ้นจากจินตนาการขаёаё‡аёњаё№а№‰а№Ђаё‚аёµаёўаё™ аё«аёЈаё·аёа№Ђаё›а№‡аё™аёЃаёІаёЈа№Ѓаё•а№€аё‡аё‚ึ้น ความคล้ายคลึงใด ๆ ที่เกี่ยวข้аёаё‡аёЃаё±аёљаёљаёёаё„คลจริง ทั้งที่ยังมีชีวิตหรืаёа№ЂаёЄаёµаёўаёЉаёµаё§аёґаё•а№„ปแล้ว เป็นความบังเаёаёґаёЌаё—ั้งสิ้น
“เพียงน้аёаёўаё„аё™ аёЈа№€аё§аёЎаёЄаёёаё‚аё—аёёаёЃаё‚а№Њ ดั่งพี่น้аёаё‡
เลืаёаё”เขาหลั่งร่วมกับข้าในวันนี้
รวมเราเข้าเป็นน้аёаё‡аёћаёµа№€ จงหล่аёаё«аёҐаёаёЎвЂќ
    --วิลเลียม เชคสเปียร์
    เฮนรี่ เล่มที่ 5
аёљаё—аё—аёµа№€ аё«аё™аё¶а№€аё‡
аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёіаёҐаё±аё‡а№Ђаё‚้าเผชิญหน้าаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аёЈаёІаёЉаёґаё™аёµа№ЂаёЃаё§а№‡аё™а№‚ดลีน а№Ђаё‚аёІаё–аё·аёаё”аёІаёљаёаёўаё№а№€аё‚้างกายพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЈа№€аёІаё‡аё—ั้งร่างที่สั่นไหว а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡аёаёаёЃа№„ปเห็นใบหน้าทุกคนที่กำลังจ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІаёаёўа№€аёІаё‡аё•аёЃаё•аё°аёҐаё¶аё‡ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё„аё§аёІаёЎа№Ђаё‡аёµаёўаёљ ทั้งаёаёҐаёґаёЄ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ เจ้าชายเคนดริคและสเต็ฟเฟ่น รวมไปถึงกаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ ประชาชนที่เขารู้จักและรักใคร่ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё„аё·аёаё„аё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ แต่กระนั้น เขากลับเข้ามาต่аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёљаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าและถืаёаё”аёІаёљаёаёўаё№а№€аё‚้างกาย เขาเข้ารบผิดฝั่งผิดฝ่าย
ในที่สุด เขาก็ระลึกขึ้นได้
аёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€аёљаё”аёљаё±аё‡аё?аёаёЈа№Ња№„ด้ถูกยกаёаёаёЃа№„ปแล้วจากคำพูดขаёаё‡аёаёҐаёґаёЄаё—ี่มันดังผ่านสะท้านไปทั่วทั้งร่างขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ มันเข้ามาเติมเต็มความชัดเจนให้กับเขา а№Ђаё‚аёІаё„аё·аёаё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаёґаё™ аё—аё«аёІаёЈа№Ѓаё«а№€аё‡аёЃаёаё‡аёЈаёљаё«аё™а№€аё§аёўаёўаёёаё§аёЉаё™ аёЄаёЎаёІаёЉаёґаёЃа№Ѓаё«а№€аё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аё•аё°аё§аё±аё™аё•аёЃ เขาไม่ใช่ทหารขаёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ เขาไม่ได้รักพ่аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ а№Ђаё‚аёІаёЈаё±аёЃаё›аёЈаё°аёЉаёІаёЉаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าพวกนี้ทุกคน
а№Ђаё«аё™аё·аёаёЄаёґа№€аё‡аёаё·а№€аё™а№ѓаё”ทั้งมวล เขารักพระราชินีเกว็นโดลีน
аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аёҐаё‡а№„аё›аёўаё±аё‡аёћаёЈаё°аёћаё±аёЃаё•аёЈа№Њаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์กำลังทаёаё”พระเนตรกลับมายังเขาด้วยความรักพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё™а№‰аёіаёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈа№Ђаёа№€аёаёҐа№‰аё™аё”аё§аё‡а№Ђаё™аё•аёЈ เขารู้สึกท่วมท้นไปด้วยความаёаё”สูและหวาดกลัวที่ระลึกได้ว่า เขากำลังเข้าเผชิญหน้ากับพระนาง พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё–аё·аёаё”าบเล่มนี้ในมืภฝ่ามืаёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚ารู้สึกเร่าร้аёаё™ มันแผดเผาไปด้วยความаёаё±аё›аёўаёЁа№ЃаёҐаё°аё„วามเศร้าโศกเสียใจ
аё?аёаёЈа№Њаё›аёҐа№€аёаёўаё”าบให้หลุดจากมืภเขาก้าวไปข้างหน้าเพื่аёаёЄаё§аёЎаёЃаёаё”аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡
พระนางเกว็นโดลีนก็ทรงสวมกаёаё”เขากลับไปаёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаё™аёља№Ѓаё™а№€аё™ เขาได้ยินเสียงพระนางทรงกรรแสงและรับรู้ได้ถึงความร้аёаё™аё€аёІаёЃаё™а№‰аёіаёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаё—ี่ไหลรินаёаёІаёљаё‚้างพระปราง аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёіаёҐаё±аё‡аё—่วมท้นไปด้วยความเศร้าเสียใจที่เขาไม่аёаёІаё€а№Ђаё‚้าใจได้ว่าเรื่аёаё‡аё—ั้งหมดนี้เกิดขึ้นมาได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ มันลางเลืаёаё™а№„аё›аё«аёЎаё” สิ่งที่เขารับรู้ได้ทั้งหมดก็คืภเขารู้สึกมีความสุขที่ได้กลับเป็นตัวเаёаё‡аёаёµаёЃаё„รั้ง ได้รู้สึกถึงความชัดเจนและได้กลับมาаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаё›аёЈаё°аёЉаёІаёЉаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёаёµаёЃаё„รั้ง
“ข้ารักเจ้า” аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аёЃаёЈаё°аё‹аёґаёља№ѓаё™аё«аё№аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ “และก็จะรักตลаёаё”ไป”
“ข้าพระаёаё‡аё„์ก็รักพระаёаё‡аё„์ด้วยทุกสิ่งที่ประกаёаёљаё‚ึ้นаёаёўаё№а№€а№Ђаё›а№‡аё™аё•аё±аё§аё‚้า” аё?аёаёЈа№Њаё•аёаёљаёЃаёҐаё±аёља№„аё›
โครห์นกำลังร้аёаё‡аё„аёЈаёІаё‡аёаёўаё№а№€аё—ี่เท้าขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ เดินกระเผลกเข้ามาเลียเข้าที่ฝ่ามืаёаё‚аёаё‡аё?аёаёЈа№Њ аё?аёаёЈа№ЊаёЉаё°а№‚งกตัวลงไปจูบเข้าที่หน้าขаёаё‡аёЎаё±аё™
“ข้าขаёа№‚ทษ” аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёҐа№€аёІаё§аёЃаё±аёља№Ђаё‚аёІ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё€аё”จำได้ว่าเขาฟาดลงบนโครห์น ในขณะที่เขาเข้ามาปกป้аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№ЂаёЃаё§а№‡аё™а№‚ดลีน “ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย”
พื้นพสุаё?าที่สั่นไหวаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёёаё™а№ЃаёЈаё‡а№ѓаё™аёЉаё±а№€аё§аё‚ณะที่ผ่านมาก็กลับสู่สภาพปกติในที่สุด
“аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаёґаё™вЂќ เสียงแหลมดังขึ้นมาในаёаёІаёЃаёІаёЁ
เขาหันหน้าไปมаёаё‡аёўаё±аё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ แล้วจึงก้าวไปข้างหน้าในที่โล่งด้วยใบหน้าบึ้งตึง หน้าขаёаё‡а№Ђаё‚าแดงก่ำไปด้วยความโกรаё?аёаё±аё™а№Ђаё”аё·аёаё”ดาล ทั้งสаёаё‡аёЃаёаё‡аё—ัพต่างเฝ้ามаёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё•аёЃаё•аё°аёҐаё¶аё‡аёаёўаё№а№€аёЎаё™аё„аё§аёІаёЎа№Ђаё‡аёµаёўаёљ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћа№€аёа№ЃаёҐаё°аёҐаё№аёЃаёЃаёіаёҐаё±аё‡а№Ђаё‚้าเผชิญหน้ากันและกัน
“ข้าขаёаёЄаё±а№€аё‡а№Ђаё€а№‰аёІ!” а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสกล่าว “ฆ่าพวกมัน ฆ่าพวกมันทั้งหมด! ข้าคืаёаёћа№€аёаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІ เจ้าต้аёаё‡аёџаё±аё‡аё‚้าและข้าเท่านั้น!”
แต่ในครั้งนี้ аё?аёаёЈа№Њаё€а№‰аёаё‡аёЎаёаё‡аёЃаёҐаё±аёља№„аё›аё—аёµа№€а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ аёЎаё±аё™аёЎаёµаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё›аёҐаёµа№€аёўаё™а№„аё› аёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่เคลื่аёаё™аёаёўаё№а№€аё аёІаёўа№ѓаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ аё?аёаёЈа№Ња№„ม่ได้เห็นว่าแаёаё™а№‚ดรนิคัสเป็นพ่аёаёаёµаёЃаё•а№€аёа№„ปแล้ว ไม่ใช่ฐานะขаёаё‡аёЄаёЎаёІаёЉаёґаёЃа№ѓаё™аё„аёЈаёаёљаё„аёЈаё±аё§ ไม่ใช่ในฐานะขаёаё‡аё„นที่เขาต้аёаё‡аёЃаёЈаё°аё—ำตามและสละชีวิตให้ แต่ว่าเขาเห็นแаёаё™а№‚ดรนิคัสเป็นศัตรู เห็นเขาเป็นปีศาจ аё?аёаёЈа№Ња№„ม่ได้รู้สึกถึงหน้าที่ผูกพันที่เขาต้аёаё‡аёЄаёҐаё°аёЉаёµаё§аёґаё•а№ѓаё«а№‰аёЉаёІаёўаё„นนี้аёаёµаёЃаё•а№€аёа№„аё› ในทางตรงข้าม เรารู้สึกถึงไฟаёаё±аё™а№Ђаё”аё·аёаё”ดาลที่มีให้กับเขา аё™аёµа№€аё„аё·аёаё„นที่สั่งให้เขาโจมตีพระนางเกว็นโดลีน аё™аёµа№€аё„аё·аёаё„นที่สั่งให้เขาฆ่าฟันพวกเดียวกันเаёаё‡ คนที่ทำให้เขาบุกรุกและปล้นสะดมบ้านเกิดเมืаёаё‡аё™аёаё™ ตรงนี้คืаёаёЉаёІаёўаё—аёµа№€аё”аё¶аё‡а№ЂаёаёІаё€аёґаё•а№ѓаё€аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าไป คนที่จับเขาไปเป็นเชลยด้วยаёаёіаё™аёІаё€аёЎаё™аё•аёЈа№Њаё”аёі
นี่ไม่ใช่บุคคลที่เขารัก аё«аёІаёЃа№Ѓаё•а№€аё§а№€аёІ เป็นบุคคลที่เขาต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈаёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІаёњаё№а№‰а№ѓаё”ในโลกนี้ ไม่ว่าจะเป็นพ่аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаё«аёЈаё·аёаёЃа№‡аё•аёІаёЎ
ทันใดนั้น аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё–ึงคลื่นแห่งความเดืаёаё”ดาลаёаёўаё№а№€аё аёІаёўа№ѓаё™аё•аё™ а№Ђаё‚аёІа№Ђаёаё·а№‰аёаёЎаёЎаё·аёа№„ปจับดาบขึ้นมาและวิ่งเข้าไปจู่โจมаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё•а№‡аёЎа№ЃаёЈаё‡ ไปสู่ที่โล่ง เขาพร้аёаёЎа№ЃаёҐа№‰аё§аё—аёµа№€аё€аё°аёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈаёћа№€аёаё‚аёаё‡аё•аё™
а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаёЎаёаё‡аё”้วยаёаёІаёЃаёІаёЈаё•аёЃаё•аё°аёҐаё¶аё‡аёЄаёёаё”аё‚аёµаё”а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё«а№‡аё™аё?аёаёЈа№Њаё§аёґа№€аё‡а№Ђаё‚้ามาจู่โจม аё?аёаёЈа№ЊаёЉаё№аё”าบขึ้นและใช้มืаёаё—ั้งสаёаё‡аёЎаё·аёаё—ี่จับดาบฟาดลงมาаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё•а№‡аёЎа№ЃаёЈаё‡ หมายตีลงมายังศีรษะขаёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสยกขวานศึกขนาดใหญ่ขึ้นมาในวินาทีสุดท้าย หันมันไปด้านข้างแล้วใช้ด้ามขวานโลหะป้аёаё‡аёЃаё±аё™аёЃаёІаёЈаёџаёІаё”นั่นได้
аё?аёаёЈа№Ња№„аёЎа№€аёўаёаёЎаё§аёІаё‡аёЎаё·аё เขาเหวี่ยงดาบไปаёаёµаёЃаё„รั้งและаёаёµаёЃаё„รั้ง а№Ђаёћаё·а№€аёаё—ี่จะสังหารเขาให้ได้ แต่ในแต่ละครั้ง а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสก็สามารถยกขวานศึกขึ้นป้аёаё‡аёЃаё±аё™а№„ด้ทุกครั้ง เสียงกระทบลั่นขаёаё‡а№‚ลหะดังไปทั่วบรรยากาศ а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёЃаёаё‡аё—ัพทั้งสаёаё‡аёќа№€аёІаёўаё•а№€аёІаё‡аёћаёІаёЃаё±аё™а№Ђаёќа№‰аёІаёЎаёаё‡аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё„аё§аёІаёЎа№Ђаё‡аёµаёўаёљ ประกายไฟปลิวว่аёаё™аёаёаёЃаёЎаёІа№ѓаё™а№Ѓаё•а№€аёҐаё°аё„รั้งเมื่аёаёаёІаё§аёёаё?аёЃаёЈаё°аё—аёљаёЃаё±аё™
аё?аёаёЈа№Њаё—ั้งกรีดร้аёаё‡а№ЃаёҐаё°аёЄа№€аё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё„аёіаёЈаёІаёЎ เขาใช้ทักษะทุกаёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІаёЎаёµаёаёаёЃаёЎаёІаё—ั้งหมด ด้วยความหวังที่จะฆ่าพ่аёа№„ด้ในสักครา เขาต้аёаё‡аё—ำเช่นนี้ก็เพื่аёаё•аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІа№Ђаёаё‡ а№Ђаёћаё·а№€аёаёЈаёІаёЉаёґаё™аёµа№ЂаёЃаё§а№‡аё™а№‚ดลีน а№Ђаёћаё·а№€аёаё—ุกคนที่ทุกข์ทนจากเงื้аёаёЎаёЎаё·аёаё‚аёаё‡аё›аёµаёЁаёІаё€аёЈа№‰аёІаёўаё•аё™аё™аёµа№‰ ในการฟาดฟันแต่ละครั้ง аёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€аё?аёаёЈа№Њаё›аёЈаёІаёЈаё–аё™аёІаёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІаёЄаёґа№€аё‡аёаё·а№€аё™а№ѓаё”ก็คืภการล้างสายเลืаёаё”аё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІаёЄаё·аёљаёЎаё±аё™аёЎаёІ ล้างภูมิหลังขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ а№Ђаёћаё·а№€аёа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё•а№‰аё™а№ѓаё«аёЎа№€аёаёµаёЃаё„รั้ง а№Ђаёћаё·а№€аёа№ЂаёҐаё·аёаёЃа№ѓаё«а№‰аёЎаёµаёћа№€аёаё—аёµа№€аё•а№€аёІаё‡аёаёаёЃа№„аё›
аёЄа№€аё§аё™а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสเป็นฝ่ายรับ เขาเพียงป้аёаё‡аёЃаё±аё™аёЃаёІаёЈаё›аё°аё—аё°аё€аёІаёЃаё?аёаёЈа№Ња№Ѓаё•а№€а№Ђаё‚าไม่ได้ต่аёаёЄаё№а№‰аёЃаёҐаё±аёља№„аё› เห็นได้ชัดว่าเขาаёаёаёЎаёЎаё·аёа№ѓаё«а№‰аёҐаё№аёЃаёЉаёІаёўаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ
“аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаёґаё™вЂќ а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสกล่าวขึ้นระหว่างการเข้าโจมตี “เจ้าคืаёаёҐаё№аёЃаёЉаёІаёўаё‚аёаё‡аё‚้า ข้าไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё—аёіаёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўа№Ђаё€а№‰аёІ ข้าคืаёаёћа№€аёаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІ เจ้าเคยช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰а№Ђаё€а№‰аёІаёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аёаёўаё№а№€аё•а№€аёа№„ป”
“ส่วนข้า ข้าต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ѓаё«а№‰а№Ђаё€а№‰аёІаё•аёІаёў!” аё?аёаёЈа№Њаё•аё°а№‚กนกลับไป
аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё«аё§аёµа№€аёўаё‡аё”าบฟาดลงครั้งแล้ว ครั้งเล่า ผลักดันให้เขาไปด้านหลังข้ามผ่านไปทั้งทุ่งโล่ง แม้แаёаё™а№‚ดรนิคัสจะมีขนาดตัวใหญ่และมีพละกำลังаёаё±аё™аёЎаё«аёІаёЁаёІаёҐ แต่เขาก็ไม่เหวี่ยงตัวปะทะกลับไปยังаё?аёаёЈа№Њ มันดูราวกับว่าเขากำลังหวังให้аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІа№Ђаё›а№‡аё™аёћаё§аёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёаёµаёЃ
แต่ครั้งนี้ аё?аёаёЈа№Ња№„ม่ได้เป็นเช่นนั้น аё•аёаё™аё™аёµа№‰ а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё”аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰а№ЃаёҐа№‰аё§аё§а№€аёІа№Ђаё‚าเป็นใคร а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” аё„аёіаёћаё№аё”аё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสก็หลุดаёаёаёаёЃа№„аё›аё€аёІаёЃаё«аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ аё?аёаёЈа№Ња№ЂаёҐаё·аёаёЃаё—аёµа№€аё€аё°аё•аёІаёўаёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІаё‚аёаёЈа№‰аёаё‡аё„аё§аёІаёЎа№ЂаёЎаё•аё•аёІаё€аёІаёЃа№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ
“аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаёґаё™ เจ้าต้аёаё‡аё«аёўаёёаё”ได้แล้ว!” а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสตะโกนขึ้น ประกายไฟปะทุเข้าใกล้ใบหน่ขаёаё‡а№Ђаё‚าในขณะที่เขายกใบมีดขวานศึกขึ้นป้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёџаё±аё™а№Ђаё‚้าаёаёўа№€аёІаё‡аё”аёёа№Ђаё”аё·аёаё” “เจ้ากำลังบังคับข้าให้ฆ่าเจ้า และข้าก็ไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№ЂаёЉа№€аё™аё™аё±а№‰аё™ เจ้าคืаёаёҐаё№аёЃаёЉаёІаёўаё‚้า การฆ่าเจ้าก็เหมืаёаё™аёЃаё±аёљаёЃаёІаёЈаё†а№€аёІаё•аё±аё§аё‚аёаё‡аё‚้าเаёаё‡вЂќ
“งั้น аё€аё‡аё†а№€аёІаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡а№„аё›аё‹аё°!” аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёҐа№€аёІаё§ “หรืаёаё«аёІаёЃа№Ђаё€а№‰аёІа№„аёЎа№€аёаёўаёІаёЃаё—аёі аёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™аё‚้าจะทำมันให้เаёаё‡!”
аё?аёаёЈа№ЊаёЄа№€аё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёҐаё±а№€аё™а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚ากระโจนเข้าเตะแаёаё™а№‚ดรนิคัสเข้าที่หน้าаёаёЃаё”้วยเท้าทั้งสаёаё‡ ส่งผลให้เขาล้มหลังกระแทกพื้น
а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаёЎаёаё‡аё‚ึ้นมาราวกับว่ากำลังตกตะลึงที่เรื่аёаё‡аё™аёµа№‰а№ЂаёЃаёґаё”ขึ้นมาได้
аё?аёаёЈа№Њаёўаё·аё™аё‚ึ้นเหนืаёаё•аё±аё§а№Ђаё‚าพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёўаёЃаё”าบขึ้นสูงเพื่аёа№Ђаё•аёЈаёµаёўаёЎаё€аёљаё ารกิจนี้เสีย
“аёаёўа№€аёІ!” เสียงแหลมดังขึ้นมา มันเป็นเสียงที่น่ากลัว а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё—аёµа№€аё”аё±аё‡аёЈаёІаё§аёЃаё±аёљаё§а№€аёІаёЎаё±аё™аё›аё°аё—аёёаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаё‚ุมนรกชั้นต่ำลงไป аё?аёаёЈа№ЊаёЉаёіа№ЂаёҐаё·аёаё‡аёаёаёЃа№„ปเห็นชายที่เดินมาโดยลำพังกำลังเดินเข้ามาในทุ่งโล่ง เขาใส่เสื้аёаё„ลุมยาวสีเลืаёаё”аё«аёЎаё№ ใบหน้าขаёаё‡а№Ђаё‚аёІаё‹а№€аёаё™аёаёўаё№а№€аё ายใต้หมวกคลุม และมีเสียงคำรามแปลกประหลาดดังขึ้นมาจากทรวงаёаёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ
аёЈаёІаёџаёµа№€
ไม่ว่าด้วยวิаё?ีใดก็ตาม ราฟี่หวนกลับมาได้ หลังจากการปะทะกับаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™ а№Ђаё‚аёІаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё—ี่นั่นแล้วในขณะนี้ เขายื่นแขนทั้งสаёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІаё‚้างลำตัว แขนเสื้аёаё„ลุมตกลงมาเมื่аёа№Ђаё‚ายกแขนขึ้นสูง มันเผยให้เห็นผิวаёаё±аё™аё‹аёµаё”а№Ђаёњаё·аёаё”และผิวหนังที่ปูดโปนราวกับว่ามันไม่เคยได้รับแสงаёаёІаё—ิตย์เลย เขาปลดปล่аёаёўа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё—ี่น่าสะพรึงกลัวаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаё”้านหลังคаёаё«аёаёў аёЎаё±аё™а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёља№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё„ำรามและเมื่аёа№Ђаё‚าเปิดปากขึ้นมา เสียงมันยิ่งดังขึ้นและดังขึ้นจนกระทั่งดังаёаё·а№‰аёаёаё¶аё‡а№„аё›аё—аё±а№€аё‡аёљаёЈаёЈаёўаёІаёЃаёІаёЁ เสียงทุ้มต่ำที่สั่นไหวกำลังทำให้หูขаёаё‡аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё€а№‡аёљаё›аё§аё”
พื้นโลกเริ่มสั่นไหว аё?аёаёЈа№ЊаёҐа№‰аёЎаёҐаё‡а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚аёІаёЄаё№аёЌа№ЂаёЄаёµаёўаёЃаёІаёЈаё—аёЈаё‡аё•аё±аё§ ทั้งพื้นพสุаё?аёІаёЄаё±а№€аё™аёЄаё°а№Ђаё—аё·аёаё™ а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡аё•аёІаёЎаёЎаё·аёаё‚аёаё‡аёЈаёІаёџаёµа№€аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё«аё™а№‰аёІа№„ปกับภาพที่เขาจะจดจำได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„ม่ลืมเลืаёаё™
พื้นโลกเริ่มแตกแบ่งเป็นสаёаё‡аёЄа№€аё§аё™ มันเป็นรаёаёўа№Ђаё›аёґаё”ที่กว้างและขยายใหญ่ขึ้นเรื่аёаёўа№† а№ЂаёЎаё·а№€аёаё™аё±а№‰аё™а№Ђаёаё‡ ทหารจากทั้งสаёаё‡аёќа№€аёІаёўаё•а№€аёІаё‡аёћаёІаёЃаё±аё™аёҐа№‰аёЎаёЈаё°а№Ђаё™аёЈаё°аё™аёІаё” พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёћаёІаёЃаё±аё™аёЃаёЈаёµаё”ร้аёаё‡а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าหลุดลงไปยังรаёаёўа№Ѓаё•аёЃаё—ี่ขยายกว้างขึ้น
а№ЃаёЄаё‡а№ЂаёЈаё·аёаё‡аёЈаёаё‡аёЄаёµаёЄа№‰аёЎаёЄа№€аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃа№ѓаё•а№‰а№‚ลกันต์ แล้วจึงตามมาด้วยเสียงขู่ฟ่аёа№†аё€аёІаёЃа№„аёаё™а№‰аёіа№ЃаёҐаё°аё«аёЎаёаёЃаё—ี่โผล่ขึ้นมา
มันโผล่ขึ้นมาพร้аёаёЎаёЃаё±аё™а№ѓаё™аё„аёЈаёІа№Ђаё”аёµаёўаё§ ขึ้นมาจากรаёаёўа№ЃаёўаёЃ
аёЎаёµаёЎаё·аёаё‚้างหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากรаёаёўа№ЃаёўаёЃаёЃаёіаёҐаё±аё‡аё€аё±аёља№Ђаё‚้าаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаёћаё·а№‰аё™а№‚ลก аёЎаё·аёаё™аё±а№‰аё™аёЎаёµаёЄаёµаё”аёіаё•аё°аё›аёёа№€аёЎаё•аё°аё›а№€аёі ดูผิดรูปผิดร่างและมันกำลังดึงตัวเаёаё‡а№ѓаё«а№‰аё‚ึ้นมา аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аёаёаёЃа№„ปด้วยความสะพรึงกลัวเมื่аёа№Ђаё«а№‡аё™аёЄаёґа№€аё‡аёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аёаё±аё™аё™а№€аёІаёЄаёўаё”аёЄаёўаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡а№‚ผล่พ้นขึ้นมา аёЎаё±аё™аёЎаёµаёЈа№€аёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёЎаё™аёёаё©аёўа№Ња№Ѓаё•а№€а№Ђаё›а№‡аё™аёЄаёµаё”ำทั้งตัว аё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аё™аёІаё”а№ѓаё«аёЌа№€а№ЂаёЈаё·аёаё‡а№ЃаёЄаё‡аёЄаёµа№Ѓаё”аё‡ มีเขี้ยวยาวสีแดง และหางยาวสีดำаёаёўаё№а№€аё‚้างหลัง аёЈа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аё”ูเละเป็นก้аёаё™ аёЎаё±аё™аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёља№Ђаё›а№‡аё™аё‹аёІаёЃаёЁаёћ
มันโง้วตัวไปข้างหลังแล้วปลดปล่аёаёўа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё„аёіаёЈаёІаёЎаёаё±аё™аё™а№€аёІаёЄаё°аёћаёЈаё¶аё‡аёЃаёҐаё±аё§аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёІаёџаёµа№€аёаёаёЃаёЎаёІ มันดูราวกับว่าเป็นаёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаё—ี่ฟื้นจากความตายที่ถูกเรียกตัวมาจากภายใต้ขุมนรกаёа№Ђаё§аё€аёµ
ด้านหลังаёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаё•аё™аё™аёµа№‰аёЃа№‡аёЎаёµаё•аё±аё§аёаё·а№€аё™а№‚ผล่ขึ้นมาทันที แล้วก็มีโผล่ตามมาаёаёµаёЃаё•аё±аё§
สัตว์ประหลาดนับพันๆตัวโผล่ขึ้นมาพ้นพื้นผิวโลก พวกมันลากตัวมันเаёаё‡аё‚ึ้นมาจากแаёа№€аё‡аё™аёЈаёЃаёа№Ђаё§аё€аёµ มารวมกันขึ้นเป็นกаёаё‡аё—аё±аёћа№Ѓаё«а№€аё‡аё‹аёІаёЃаёЁаёћ аёЃаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡аёЈаёІаёџаёµа№€
аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аёћаёІаёЃаё±аё™аёЎаёІаёаёўаё№а№€аё—аёІаё‡аёќаё±а№€аё‡аё‚аёаё‡аёЈаёІаёџаёµа№€аёаёўа№€аёІаё‡аёЉа№‰аёІа№† ต่างพากันหันมาเผชิญหน้ากับаё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё°аё„аё™аёаё·а№€аё™а№†
аё?аёаёЈа№Њаё€а№‰аёаё‡аёЎаёаё‡аёЃаёҐаё±аёља№„ปด้วยаёаёІаёЃаёІаёЈаё•аёЃаё•аё°аёҐаё¶аё‡аёЃаё±аёљаёЃаёаё‡аё—ัพที่เขาต้аёаё‡а№Ђаё‚้าเผชิญหน้า аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™а№ЃаёҐаё°аёЉаё№аё”าบขึ้นสูง จู่ๆ а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสก็กลิ้งตัวаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃа№ѓаё•а№‰аёќа№€аёІа№Ђаё—้าขаёаё‡аё?аёаёЈа№Њ พร้аёаёЎаё–аёаёўаё«аё™аёµаёЃаёҐаё±аёља№„аё›аёўаё±аё‡аёЃаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡аё•аё™а№„ด้ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё—аёµа№€аё€аё°аё›аё°аё—аё°аёЃаё±аё™
ทันใดนั้นเаёаё‡ аёЃаёаё‡аё—аё±аёћаё™аё±аёљаёћаё±аё™аё‚аёаё‡аёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаёЃа№‡а№ЂаёЈа№€аё‡а№Ђаё‚้ามา มุ่งหน้ามาหาаё?аёаёЈа№Њ มันไหลบ่าโถมเข้ามาเต็มทุ่งโล่ง ต่างพากันเข้ามาเพื่аёаё€аё°аёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈаё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё°аё„аё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ
เกิดเสียงแหลมดังขึ้นมา аёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаё•аё±аё§а№ЃаёЈаёЃаёЃаёЈаё°а№‚จนเข้ามาหาเขา มันคำรามและกางกรงเล็บаёаёаёЃаёЎаёІ аё?аёаёЈа№ЊаёЉаё№аё”าบขึ้นสูง ก้าวไปด้านข้างตัวพร้аёаёЎаёЃаё±аёља№Ђаё«аё§аёµа№€аёўаё‡аё”аёІаёљаё•аё±аё”аё«аё±аё§аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аёаёаёЃ มันสะดุดลงล้มไปаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаёћаё·а№‰аё™ а№Ѓаё™а№€аё™аёґа№€аё‡ และаё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‡аё—ำใจกล้าเตรียมพร้аёаёЎаёЈаё±аёљаёЎаё·аёаёЃаё±аёљаё•аё±аё§аё•а№€аёа№„аё›
аёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаёћаё§аёЃаё™аёµа№‰а№Ѓаё‚็งแกร่งและมีความไว аё«аёІаёЃа№Ѓаё•а№€а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚้ามาเรียงหนึ่ง ทีละตัวแล้วมันไม่คู่ควรกับаё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё°аё™аё±аёЃаёЈаёљаё—аёµа№€аёЎаёµаё„аё§аёІаёЎаёЉаёіаё™аёґаёЉаёіаё™аёІаёЌа№Ѓаё«а№€аё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ аё?аёаёЈа№ЊаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёљаёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аёаёўа№€аёІаё‡аё„ล่аёаё‡а№Ѓаё„ล่ว สังหารพวกมันได้จากทั้งซ้ายและขวา แต่กระนั้น คำถามก็คืภเขาจะสู้พวกมันได้กี่ตัวในคราเดียว? พวกภูตไหลบ่ากันเข้ามาล้аёаёЎаёЈаёаёљаё•аё±аё§а№Ђаё‚аёІ พวกมันที่มีกันนับพันๆตัวจากทุกสารทิศ аё‹аё¶а№€аё‡аё„аё™аёаё·а№€аё™а№†аёЃа№‡аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЄаё–аёІаё™аёЃаёІаёЈаё“а№Ња№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аё™
аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё‚้ามาаёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้างกับаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ เจ้าชายเคนดริค สร็аёаёЃа№ЃаёҐаё°аё„аё™аёаё·а№€аё™а№† แต่ละคนต่างต่аёаёЄаё№а№‰а№Ђаё„ียงข้างกันและกัน เฝ้าระวังหลังให้พวกตน а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าต้аёаё‡аёџаёІаё”ฟันไปทั้งทางซ้ายและขวา สู้กับаёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаёЄаёаё‡аёЄаёІаёЎаё•аё±аё§а№ѓаё™аё„аёЈаёІа№Ђаё”аёµаёўаё§ аёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаё•аё±аё§аё«аё™аё¶а№€аё‡а№„ถลตัวเข้ามา มันจับเข้ากับแขนขаёаё‡аё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё°аё—ิ้งรаёаёўаё‚а№€аё§аё™а№ЂаёаёІа№„ว้ ทำให้มีเลืаёаё”ไหลаёаёаёЃаёЎаёІ аё?аёаёЈа№ЊаёЈа№‰аёаё‡аё‚ึ้นด้วยความเจ็บปวด เขาเหวี่ยงตัวไปรаёаёља№† และแทงเข้ายังหัวใจขаёаё‡аёЎаё±аё™ และสังหารมันลงได้ аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё›а№‡аё™аё™аё±аёЃаёЄаё№а№‰аёЉаё±а№‰аё™аёўаёаё”В а№Ѓаё•а№€аё•аёаё™аё™аёµа№‰а№Ѓаё‚аё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚ารู้สึกเต้นตุ่บๆ เขาไม่รู้ว่าการต่аёаёЄаё№а№‰аё€аё°аёўаё·аё”เยื้аёа№„аё›аёаёµаёЃаё™аёІаё™а№Ђаё—а№€аёІа№ѓаё”аёЃаё§а№€аёІаё—аёµа№€аёћаё§аёЃаёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаё€аё°аё–ูกกำจัดไปได้
аёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаёЃа№ЃаёҐаё°аё—аёµа№€аёЄаёіаё„аё±аёЌаё—аёµа№€аёЄаёёаё”а№ѓаё™а№ѓаё€аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ ก็คืภการนำพระราชินีเกว็นโดลีนสู่สถานที่ปลаёаё”аё аё±аёў
“พาพระนางไปด้านหลัง!” аё?аёаёЈа№ЊаёЈа№‰аёаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№Ѓаё«аёҐаёЎ พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё€аё±аёља№Ђаё‚้ากับสเต็ฟเฟ่นซึ่งกำลังต่аёаёЄаё№а№‰аёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёў аё?аёаёЈа№ЊаёњаёҐаё±аёЃа№Ђаё‚าเข้าไปหาพระนางเกว็น “เดี๋ยวนี้!”
สเต็ฟเฟ่นคว้าพระนางเกว็นและดึงพระนางаёаёаёЃа№„аё› ผ่านกลับเข้าในหมู่ทหาร аё™аёіаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёаёаёЃаёЎаёІа№ѓаё«а№‰аё«а№€аёІаё‡аё€аёІаёЃаёћаё§аёЃаёЄаё±аё•аё§а№ЊаёЈа№‰аёІаёў
“ไม่!” พระนางเกว็นทรงกรีดร้аёаё‡ аё—аёЈаё‡аё—аё±аё”аё—аёІаё™ “ข้าаёаёўаёІаёЃаё€аё°аёаёўаё№а№€аё—ี่นี่กับเจ้า!”
แต่สเต็ฟเฟ่นรับคำสั่งมาаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё№а№‰аё«аё™а№‰аёІаё—аёµа№€ เขาดึงพระนางกลับเข้าไปยังปีกด้านหลังขаёаё‡аёЄаёЎаёЈаё аё№аёЎаёґ ปกป้аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё”้วยการกำบังจากทัพทหารแห่งแม็คกิลและกаёаё‡аёЈаёља№Ђаё‡аёґаё™аё€аёіаё™аё§аё™аё«аёҐаёІаёўаёћаё±аё™аё™аёІаёў ทหารผู้ที่ยืนаёаёўаё№а№€аёаёўа№€аёІаё‡аё—รนงและต่аёаёЄаё№а№‰аёаёўаё№а№€аёЃаё±аёља№Ђаё«аёҐа№€аёІаёЄаё±аё•аё§а№ЊаёЈа№‰аёІаёў аё?аёаёЈа№Њаё—ี่เห็นว่าพระนางทรงปลаёаё”аё аё±аёў ก็รู้สึกโล่งаёаёЃ เขาหันกลับไป ถลาเข้าไปต่аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёљаё—аё±аёћаёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёў
аё?аёаёЈа№ЊаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаёЈаё§аёљаёЈаё§аёЎаёћаёҐаё±аё‡аё”аёЈаё№аёаёґаё”аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІа№Ђаёћаё·а№€аёа№Ђаё‚้าต่аёаёЄаё№а№€аё—ั้งจิตวิญญาณและดาบในมืภแต่ไม่ว่าด้วยเหตุаёаё±аё™а№ѓаё”ก็ตาม เขาไม่สามารถเรียกพลังขึ้นมาได้ а№Ђаё‚аёІаёа№€аёаё™аёҐа№‰аёІа№ЂаёЃаёґаё™а№„аё›аё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёља№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ กับการถูกราฟี่ควบคุมจิตใจและพลังขаёаё‡а№Ђаё‚าต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаё§аёҐаёІа№ѓаё™аёЃаёІаёЈа№Ђаёўаёµаёўаё§аёўаёІ เขาต้аёаё‡аё•а№€аёаёЄаё№а№‰аё”้วยаёаёІаё§аёёаё?аёаёўа№€аёІаё‡аё?รรมดาๆ
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЃа№‰аёІаё§а№Ђаё‚้ามาข้างหน้า аёЎаёІаёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้างаё?аёаёЈа№Њ а№Ђаё?аёаёўаёЃаёќа№€аёІаёЎаё·аёаё‚ึ้นและหันไปยังกลุ่มขаёаё‡аёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёў аёЎаёµа№ЃаёЄаё‡аёЄа№€аё‡аёња№€аёІаё™аёаёаёЃаёЎаёІа№Ђаё›а№‡аё™аёҐаё№аёЃа№† аё€аёІаёЃаёќа№€аёІаёЎаё·аёаё‚аёаё‡аё™аёІаё‡а№ЃаёҐаё°аёЎаё±аё™аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–สังหารพวกภูตได้ทีละหลายๆตัวในคราเดียว
аё™аёІаё‡аёўаёЃаёќа№€аёІаёЎаё·аёаё—ั้งสаёаё‡аё‚้างขึ้นมาซ้ำๆ а№Ђаёћаё·а№€аёаёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈаёћаё§аёЃаёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аёЈаёІаёўаёЈаёаёљаё•аё±аё§аё™аёІаё‡ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё™аё±а№‰аё™а№Ђаёаё‡ аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаёЎаёµа№ЃаёЈаё‡аёљаё±аё™аё”าลใจขึ้นมา พลังขаёаё‡аё™а№‰аёаё‡аёЄаёІаё§аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าส่งผลต่аёа№Ђаё‚аёІ เขาจึงลаёаё‡аёЈаё§аёљаёЈаё§аёЎаёћаёҐаё±аё‡аёаёµаёЃаё„รั้งหนึ่งจากข้างใน а№Ђаёћаё·а№€аёаё—аёµа№€аё€аё°аё•а№€аёаёЄаё№а№‰а№„ปได้มากกว่าการใช้ดาบแต่เป็นการใช้จิตใจขаёаё‡а№Ђаё‚าด้วย а№ЂаёЎаё·а№€аёаёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаёаёµаёЃаё•аё™а№Ђаё‚้ามาใกล้เขาจึงยื่นฝ่ามืаёаёаёаёЃа№„ปและพยายามรวบรวมเรียกสายลม
аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё±аёљаёЈаё№а№‰а№„ด้ถึงสายลมที่รี่เข้ามาสู่ฝ่ามืаёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ และทันใดนั้น аёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаё™аё±аёља№‚หลก็ลаёаёўаёҐаё°аёҐаёґа№€аё§а№„аё›а№ѓаё™аёаёІаёЃаёІаёЁ สายลมได้พัดพาพวกมันไป พวกมันร้аёаё‡а№‚аё«аёўаё«аё§аё™а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЎаё±аё™аёћаёІаёЃаё±аё™аёЃаёҐаёґа№‰аё‡аёЃаёҐаё±аёљаёҐаё‡а№„аё›аёўаё±аё‡аёЈаёаёўа№ЃаёўаёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё›аёҐаё·аёаёЃа№‚ลก
เจ้าชายเคนดริค аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„และคนаёаё·а№€аё™а№†аёаёўаё№а№€аё‚้างๆаё?аёаёЈа№Њаё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аё™аёаёўа№€аёІаё‡аёаё‡аёаёІаё€ แต่ละคนฆ่าฟันаёаёЄаё№аёЈаёЈа№‰аёІаёўа№„ปคนละหลายสิบตัว а№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аёљаё—аё«аёІаёЈаё™аёІаёўаёаё·а№€аё™а№†аёЈаёаёљаё•аё±аё§аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ พวกเขาต่างพากันกู่ร้аёаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аёЃаёІаёЈаё›аёЈаё°аё€аё±аё™аёљаёІаё™ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё•а№‰аёаё‡а№Ђаё‚้าต่аёаёЄаё№а№‰аё”้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี พวกทหารจักรวรรดิพากันพักรบและปล่аёаёўа№ѓаё«а№‰аёЃаёаё‡аё—аё±аёћаёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаё‚аёаё‡аёЈаёІаёџаёµа№€аё•а№€аёаёЄаё№а№‰а№Ѓаё—аё™аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ а№Ђаёћаё·а№€аёаё—ำให้กаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аё?аёаёЈа№Њаёа№€аёаё™аёҐа№‰аёІ แผนนี้กำลังไปได้ดี
ในไม่ช้า аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‡аёћаёІаёЃаё±аё™а№Ђаё«аё™аё·а№€аёаёўаёа№€аёаё™ และต่аёаёЄаё№а№‰аёџаёІаё”ฟันได้ช้าลง แต่กระนั้น аёћаё§аёЃаёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаёЃа№‡аёўаё±аё‡а№„ม่มีท่าทีว่าจะหยุดการถาโถมกันมาจากใต้โลกา มันหลั่งไหลกันมาเป็นสาย
аё?аёаёЈа№Њаёћаёљаё§а№€аёІаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аё«аёІаёўа№ѓаё€а№Ђаё«аё™аё·а№€аёаёўаё«аёаёљ а№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аё™аёЃаё±аёљаё„аё™аёаё·а№€аё™а№† พวกซากศพเริ่มที่จะแทรกผ่านเข้ามาในแถวขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ และทหารขаёаё‡а№Ђаё‚าก็เริ่มที่จะพลาดพลั้ง พวกมันมีปริมาณมากเหลืаёаё„аё“аёІ аёЈаёаёља№†аё•аё±аё§аё?аёаёЈа№Њаё—ั้งหมดเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้аёаё‡аё€аёІаёЃаё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаё—аёµа№€аё–аё№аёЃаёћаё§аёЃаёаёЄаё№аёЈаё€аё±аё”การให้ร่วงลง พวกในฝังเขี้ยวลงยังคаёаё«аёаёўаё‚аёаё‡аё—หารและดูดกินเลืаёаё”аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าเข้าไป ในการฆ่าทหารไปแต่ละนาย аёћаё§аёЃаёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаёЃа№‡аё”ูแข็งแกร่งมากขึ้นๆ
аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аё”ีว่าเขาจะต้аёаё‡аё—аёіаёаё°а№„аёЈаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№ѓаё™аё—аё±аё™аё—аёµ พวกเขาต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЈаё§аёљаёЈаё§аёЎаёћаёҐаё±аё‡аёаё±аё™аёўаёґа№€аё‡а№ѓаё«аёЌа№€а№Ђаёћаё·а№€аёаё•а№€аёаёЃаёЈаёЃаё±аёљаёћаё§аёЃаёЎаё±аё™ ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёћаёҐаё±аё‡аё—ี่แข็งแกร่งไปกว่าที่аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЎаёµ
“аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™!” аё?аёаёЈа№Њаёћаё№аё”ขึ้นมากับаёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Ња№ѓаё™аё—аё±аё™аё—аёµ “เขาаёаёўаё№а№€аё—ี่ไหน? เราต้аёаё‡аё•а№‰аёаё‡аё•аёІаёЎаё«аёІа№Ђаё‚аёІ!”
аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё«а№‡аё™аё§а№€аёІаёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЃаёіаёҐаё±аё‡а№Ђаё«аё™аё·а№€аёаёўаёа№€аёаё™ พละกำลังขаёаё‡аё™аёІаё‡аё”аё№аёа№€аёаё™аёҐаё‡ аёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаё•аё±аё§аё«аё™аё¶а№€аё‡а№„ถลเข้ามาใกล้นางแล้วใช้หลังมืаёаёџаёІаё”ใส่จนนางล้มลงและกรีดร้аёаё‡аё‚ึ้นมา аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёаёЄаё№аёЈаёЈа№‰аёІаёўаёЃаёЈаё°а№‚аё€аё™аёЎаёІаёаёўаё№а№€а№Ђаё«аё™аё·аёаё•аё±аё§аё‚аёаё‡аё™аёІаё‡ аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‰аёІаё§а№Ђаё‚้ามาข้างหน้าแล้วเสียบดาบผ่านเข้าไปในหลังขаёаё‡аёаёЄаё№аёЈаёЈа№‰аёІаёў นั่นช่วยชีวิตนางไว้ได้ในวินาทีสุดท้าย
аё?аёаёЈа№Ња№Ђаёаё·а№‰аёаёЎаёЎаё·аёа№„ปกระชากนางขึ้นมาаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วจนนางลุกขึ้นยืนบนเท้าทั้งสаёаё‡
“аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™!” аё?аёаёЈа№Њаё•аё°а№‚กนร้аёаё‡а№ЂаёЈаёµаёўаёЃ “เขาคืаёаё„аё§аёІаёЎаё«аё§аё±аё‡а№Ђаё”аёµаёўаё§аё—аёµа№€а№ЂаёЈаёІаёЎаёµ เจ้าต้аёаё‡аё•аёІаёЎаё«аёІа№Ђаё‚าเดี๋ยวนี้!”
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЎаёаё‡аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаё”้วยสายตาแห่งการรับรู้และเร่งฝ่าฝูงชนаёаёаёЃа№„аё›
аёаёЄаё№аёЈаёЈа№‰аёІаёўаё•аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡а№„ถลตัวเข้ามา แล้วฟาดกรงเล็บขаёаё‡аёЎаё±аё™аёҐаё‡аёўаё±аё‡аё„аёаё‚аёаё‡аё?аёаёЈа№Њ โครห์นเร่งเข้ามาข้างหน้า พร้аёаёЎаёЃаёЈаё°а№‚จนขึ้นมาบนนั้น аёЎаё±аё™аё‚аё№а№€аё„аёіаёЈаёІаёЎ แล้วตรึงร่างขаёаё‡аёЎаё±аё™аёЄаё№а№€аёћаё·а№‰аё™а№‚ลก จากนั้นสัตว์ร้ายก็พุ่งเข้ามาข้างหน้ายังหลังขаёаё‡а№‚аё„аёЈаё«а№Њаё™аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว และаё?аёаёЈа№Њаё€аё¶аё‡аёџаё±аё™аё”аёІаёљаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าลงและสังหารมันได้
аёаёЄаё№аёЈаёЈа№‰аёІаёўаёаёµаёЃаё«аё™аё¶а№€аё‡аё•аё±аё§аёЃаёЈаё°а№‚ดดเข้ามายังด้านหลังขаёаё‡аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ аё?аёаёЈа№Њаё€аё¶аё‡а№ЂаёЈа№€аё‡а№Ђаё‚้ามาช่วย а№Ђаё‚аёІаё‡аё±аё”аёЎаё±аё™аёаёаёЃ จับมันไว้ด้วยมืаёаё—ั้งสаёаё‡а№ЃаёҐа№‰аё§аёўаёЃаёЎаё±аё™аё‚ึ้นสูงเหนืаёаё«аё±аё§ จากนั้นจึงทุ่มมันใส่ลงยังаёаёЄаё№аёЈаёЈа№‰аёІаёўаё•аё™аёаё·а№€аё™аё«аёҐаёІаёўаё•аё±аё§ ส่งผลให้พวกมันล้มลงไป аёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаёаёµаёЃаё•аё±аё§а№‚ผเข้ามาจู่โจมเจ้าชายเคนดริค аё‹аё¶а№€аё‡а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡а№„ม่เห็นว่ามีаёаё°а№„รเข้ามา аё?аёаёЈа№Њаё€аё¶аё‡а№ѓаёЉа№‰аё”าบสั้นขаёаё‡а№Ђаё‚าแทงลงไปในคаёаё«аёаёўаё‚аёаё‡аёЎаё±аё™а№„ด้аёаёўа№€аёІаё‡аё—аё±аё™аёЃаёІаёЈаё“а№Њ аё—аё±аё™аёЃа№€аёаё™аё—ี่มันจะฝังเขี้ยวลงยังหัวไหล่ขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўа№Ђаё„аё™аё”аёЈаёґаё„аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё§а№€аёІаёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўа№† นี่เป็นสิ่งที่เขาจะทำได้เพื่аёа№Ђаё›а№‡аё™аёЃаёІаёЈаёЉаё”เชยให้กับаёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ เจ้าชายเคนดริคและคนаёаё·а№€аё™а№† มันรู้สึกดีที่ได้กลับมาต่аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёљаёќа№€аёІаёўаё™аёµа№‰аёЃаё±аёљаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ ได้ต่аёаёЄаё№а№‰аёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаёќа№€аёІаёўаё—ี่ถูกต้аёаё‡ มันรู้สึกดีที่ได้รู้ว่าเขาได้กลับมาเป็นตัวเаёаё‡аёаёµаёЃаё„รั้งหนึ่งและได้รู้ว่าเขากำลังต่аёаёЄаё№а№‰а№Ђаёћаё·а№€аёаёЄаёґа№€аё‡а№ѓаё”
ในขณะที่ราฟี่กำลังยืนаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ เปิดลำแขนขаёаё‡а№Ђаё‚าขึ้นกว้างและท่аёаё‡аёЎаё™аё•аёЈаёІ เหล่าаёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаё™аё±аёљаёћаё±аё™а№† ตัวก็ผุดขึ้นมาจากแаёа№€аё‡а№ѓаё•а№‰а№‚ลก และаё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‡аёЈаё±аёљаёЈаё№а№‰а№„ด้ว่าพวกเขาไม่สามารถจะยื้аёаёЎаё±аё™а№ЂаёаёІа№„ว้ได้นาน аёЈа№€аёІаё‡аё”аёіаёЎаё·аё”аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аёҐа№‰аёаёЎа№Ђаё‚าไว้เป็นโขยง а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаё§аёЃаё‹аёІаёЃаёЁаёћа№ЂаёЈа№€аёЃаё±аё™а№Ђаё‚้ามามากขึ้นเรื่аёаёўа№† аё€аё™а№Ѓаё‚аё™аёЉаё™а№Ѓаё‚аё™ аёЁаёаёЃаё•а№€аёаёЁаёаёЃ аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‡аёЈаё№а№‰аё§а№€аёІаёаёµаёЃа№„аёЎа№€аё™аёІаё™ เขาและพรรคพวกทุกคนจะต้аёаё‡аё–ูกกลืนกินจนสิ้น
аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўа№† аё?аёаёЈа№Њаё„аёґаё”а№ѓаё™а№ѓаё€ เขาก็จะตายаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаёќа№€аёІаёўаё—ี่ถูกต้аёаё‡а№ѓаё™аёЄаёЎаёЈаё ูมินี้
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёаё‡
พระนางลูаёаё±аё™аё”аёІаё—аёЈаё‡аё•а№€аёаёЄаё№а№‰а№ЃаёҐаё°аё”ิ้นรนในขณะที่โรมิวลัสกำลังаёаёёа№‰аёЎаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไว้ในаёа№‰аёаёЎа№Ѓаё‚аё™ เขานำตัวพระนางไปทีละก้าวๆ аёаёаёЃа№„ปห่างไกลจากบ้านเกิดมากขึ้นๆ ขณะที่พวกเขากำลังข้ามสะพานไป พระนางทรงกรีดร้аёаё‡а№ЃаёҐаё°аё—รงดิ้นทุรนทุราย พระนางทรงใช้พระนขาจิกลงบนผิวหนังขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ ไหล่ขаёаё‡а№Ђаё‚ากว้างเกินไปและเขาก็โаёаёљаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаё™а№€аё™аё«аё™аёІа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё”ั่งงูเหลืаёаёЎаёЈаё±аё”а№Ђаё«аёўаё·а№€аёа№ЂаёаёІа№„ว้และบีบรัดเหยื่аёаё€аё™аё•аёІаёў аёЎаё±аё™а№Ѓаё™а№€аё™аё€аё™аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№Ѓаё—аёљаёЎаёґаёаёІаё€аё€аё°аё—รงหายใจได้และทรงรู้สึกเจ็บปวดบริเวณซี่โครง
аё™аёаёЃа№Ђаё«аё™аё·аёа№„ปจากนั้นแล้ว สิ่งพระนางทรงวิตกกังวลไปมากที่สุดไม่ใช่เรื่аёаё‡аё•аё±аё§аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№Ђаёаё‡ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёаё”พระเนตรขึ้นไปทรงพบว่า ที่สุดปลายสะพานนั้นเป็นกаёаё‡аё—аё±аёћаёаё±аё™а№ѓаё«аёЌа№€а№‚ตมโหฬารดั่งมหาสมุทรขаёаё‡аё—аё«аёІаёЈаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґаё—аёµа№€аёўаё·аё™аёЈаёаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёаёІаё§аёёаё?аё—аёµа№€аё„аёЈаёљаё„аёЈаё±аё™ พวกเขาทุกคนต่างดูร้аёаё™а№ѓаё€аё—ี่จะลดระดับโล่พลังลง а№Ђаёћаё·а№€аёаё€аё°а№„ด้ข้ามมายังสะพาน พระนางลูаёаё±аё™аё”аёІаё—аёаё”พระเนตรเห็นเสื้аёаё„ลุมแปลกประหลาดที่โรมิวลัสสวมใส่аёаёўаё№а№€ аёЎаё±аё™аёЎаёµаёЃаёІаёЈаёЄаё±а№€аё™аёЄаё°а№Ђаё—аё·аёаё™а№ЃаёҐаё°аёЎаёµа№ЃаёЄаё‡а№Ђаё›аёҐа№€аё‡аё›аёҐаё±а№€аё‡аёаёаёЃаёЎаёІ ในขณะที่เขากำลังаёаёёа№‰аёЎаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№„ปนั้น พระนางทรงรู้สึกว่าพระนางเหมืаёаё™аёЃаёҐаё±аёља№Ђаё›а№‡аё™аёЃаёёаёЌа№Ѓаё€аё”аёаёЃаё«аё™аё¶а№€аё‡аё—ี่เขาจะนำมาลดระดับขаёаё‡а№‚ล่พลังลง มันต้аёаё‡аёЎаёµаёаё°а№„аёЈаёљаёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЃаёµа№€аёўаё§аё‚้аёаё‡аёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ มิเช่นนั้น เหตุใดเขาจึงต้аёаё‡аё«аёҐаё±аёљаёња№€аёІаё•аё±аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ด้วยเล่า?
พระนางลูаёаё±аё™аё”าทรงรู้สึกถึงการตัดสินใจаёаё±аё™а№Ѓаё™а№€аё§а№Ѓаё™а№€а№ѓаё™аё‚ณะนี้พระаёаё‡аё„์จะต้аёаё‡а№Ђаё›а№‡аё™аёаёґаёЄаёЈаё°а№ѓаё«а№‰а№„ด้ที่ไม่ใช่เพื่аёаё•аё±аё§аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡а№Ѓаё•а№€а№Ђаё›а№‡аё™аёЃаёІаёЈаё—аёіа№Ђаёћаё·а№€аёаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈа№Ђаёћаё·а№€аёаё›аёЈаё°аёЉаёІаёЉаё™аё«аёІаёЃа№‚รมิวลัสสามารถลด โลพลังลงได้แล้วพวกทหารหลายพันนายพวกนั้นก็จะจู่โจมเข้ามาทหารทั้งโขยงใหญ่ราวกับห่าตั๊กแตนนั้นก็จะเคลื่аёаё™а№Ђаё‚้ามาในаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ พวกเขาจะเข้ามาทำลาย สิ่งที่ยังคงหลงเหลืаёаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё”аёґаё™а№Ѓаё”аё™а№ЂаёЃаёґаё”аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์และพระаёаё‡аё„์ก็ไม่аёаёІаё€аё€аё°аёўаёаёЎа№ѓаё«а№‰а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™аё±а№‰аё™а№ЂаёЃаёґаё”ขึ้นได้
พระนางลูаёаё±аё™аё”าทรงเกลียดโรมิวลัสаёаёўа№€аёІаё‡аёЎаёІаёЃ พระนางทรงเกลียดทหารจักรวรรดิทุกคน และเหนืаёаёЄаёґа№€аё‡аёаё·а№€аё™а№ѓаё”ทั้งปวงนั้น พระนางทรงเกลียดแаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаёЎаёІаёЃаё—аёµа№€аёЄаёёаё” สายลมแรงพัดผ่านมาและพระนางทรงรู้สึกถึงลมаёаё±аё™аё«аё™аёІаё§а№Ђаёўа№‡аё™аё—ี่พัดผ่านพระเศียรที่ถูกโกนจนเปลืаёаёўа№Ђаё›аёҐа№€аёІ พระนางทรงร้аёаё‡аё„аёЈаё§аёЌаё„аёЈаёІаё‡а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—รงจดจำได้ถึงช่วงเวลาที่ถูกโกนพระเกศา มันสร้างความаёаё±аё›аёўаёЁаёаё”สูให้กับพระаёаё‡аё„์จากเงื้аёаёЎаёЎаё·аёаёћаё§аёЃаёЄаё±аё•аё§а№Ња№Ђаё”аёЈаё±аё€аё‰аёІаё™ พระนางจะฆ่าพวกมันทั้งหมดทุกคนหากพระаёаё‡аё„์ทรงทำได้
а№ЂаёЎаё·а№€аёа№‚รมิวลัสได้เข้ามาปลดพระаёаё‡аё„์ให้เป็นаёаёґаёЄаёЈаё°аё€аёІаёЃаё„а№€аёІаёўаё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ а№ѓаё™аё•аёаё™а№ЃаёЈаёЃаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёҐаё№аёаё±аё™аё”аёІаё—аёЈаё‡аё„аёґаё”аё§а№€аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ได้ถูกไว้ชีวิตจากโชคชะตาаёаё±аё™а№‚หดร้าย ได้ถูกช่วยไว้จากการต้аёаё™а№Ђаё‚้าไปаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё‚аёљаё§аё™аёћаёІа№Ђаё«аёЈаё”аёЈаёаёља№ЂаёЎаё·аёаё‡ аё—аёµа№€аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё—аёіаёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёаёўа№€аёІаё‡аёЃаё±аёљаёЄаё±аё•аё§а№Њаё•аё±аё§аё«аё™аё¶а№€аё‡а№ѓаё™аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ แต่โรมิวลัสกลับแย่ไปกว่าแаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄа№ЂаёЄаёµаёўаёаёµаёЃ аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡а№Ѓаё™а№€аёћаёЈаё°аё—аё±аёўаё§а№€аёІ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№ѓаё”ที่พวกเขาข้ามสะพานไปได้ а№Ђаё‚аёІаё€аё°аё†а№€аёІаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№ЂаёЄаёµаёў аё«аёЈаё·аёа№„ม่ก็จะทรมานพระаёаё‡аё„а№ЊаёЃа№€аёаё™ พระนางจะต้аёаё‡аё«аёІаё«аё™аё—างหลบหนีให้ได้
โรมิวลัสชะโงกหน้ามาพูดในพระกรรณขаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё”้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า ซึ่งทำให้พระเกศาลุกชันขึ้น
"จากตรงนี้ аёаёµаёЃа№„аёЎа№€аё™аёІаё™аё«аёЈаёаёЃаё—аёµа№€аёЈаё±аёЃ"เขากล่าวพระนางทรงต้аёаё‡аё„аёґаё”аё—аёіаёЄаёґа№€аё‡а№ѓаё”аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วพระนางลูаёаё±аё™аё”าทรงไม่ใช่ทาส аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเป็นพระаё?аёґаё”аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№ЃаёЈаёЃаё‚аёаё‡аёЃаё©аё±аё•аёЈаёґаёўа№Њ สายพระโลหิตแห่งขัตติยะวงศ์ไหลวนаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёћаёЈаё°аё§аёЈаёЃаёІаёў เป็นสายพระโลหิตแห่งนักรบ และพระаёаё‡аё„์ทรงไม่กลัวผู้ใด аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё€аё°аё—аёЈаё‡аё—аёіаё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡ พระนางจะต้аёаё‡аё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёЁаё±аё•аёЈаё№а№„ม่ว่าหน้าไหน แม้ว่าเขาаёаёІаё€аё€аё°аё§аёґаё•аё–аёІаёЈаё«аёЈаё·аёаёЎаёµаё„วามแข็งแกร่งมากаёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЉа№€аё™а№‚รมิวลัส
พระนางลูаёаё±аё™аё”าทรงรวบรวมพละกำลังที่เหลืаёаё—ั้งหมดและในการเคลื่аёаё™а№„аё«аё§аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วครั้งนั้น аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡а№Ђаёаё™аёћаёЈаё°аёЁаёа№„ปด้านหลัง จากนั้นจึงตวัดมาด้านหน้าаёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЈа№‡аё§а№ЃаёҐаё°аёќаё±аё‡аёћаёЈаё°аё—นต์ลงไปยังลำคаёаё‚аёаё‡а№‚รมิวลัส В аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงกัดลงไปаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡аё”้วยพละกำลังทั้งหมดที่มีและบีบมันให้แน่นขึ้นให้แรงขึ้น จนกระทั่งเลืаёаё”กระเซ็นаёаёаёЃаёЎаёІаё—аё±а№€аё§аёћаёЈаё°аёћаё±аёЃаё•аёЈа№Њаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡ จนเขากรีดร้аёаё‡а№ЃаёҐаё°аё›аёҐа№€аёаёўаё•аё±аё§аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё•аёЃаёҐаё‡аёЎаёІ พระนางลูаёаё±аё™аё”าทรงรีบขยับตัวลงบนพระชานุ ทรงหันพระวรกายและรีบลุกขึ้นมา แล้วทรงวิ่งด้วยความเร็วสูงกลับไปที่ยังสะพานไปสู่ดินแดนบ้านเกิดเมืаёаё‡аё™аёаё™
พระนางทรงได้ยินเสียงฝีเท้าที่ตามมาаёаёўаё№а№€аё”้านหลังเขารวดเร็วเกินกว่าที่พระนางทรงคาดไว้และเมื่аёаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аёЉаёіа№ЂаёЈаё·аёаё‡аёЃаёҐаё±аёља№„аё›аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ก็เห็นเขาตามมาด้วยสีหน้าที่ โกรаё?แค้นเดืаёаё”ดาลаёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€аёЄаёёаё”
аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёаё”พระเนตรไปข้างหน้าและเห็นพื้นแผ่นดินขаёаё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё«аё™а№‰аёІаё«а№€аёІаё‡а№„аё›а№Ђаёћаёµаёўаё‡ 20 ฟุตเท่านั้นและพระаёаё‡аё„์ทรงเร่งวิ่งให้หนักขึ้นกว่าเดิม
มันห่างไปเพียงไม่กี่ก้าวแล้ว ทันใดนั้น พระนางลูаёаё±аё™аё”าก็ทรงรู้สึกถึงความเจ็บปวดаёаёўа№€аёІаё‡аё™а№€аёІаёЄаё°аёћаёЈаё¶аё‡аёЃаёҐаё±аё§аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё±аёђаёґаё”้านหลัง ในขณะที่โรมิวลัสกำลังถลำตัวมาด้านหน้าและใช้ศаёаёЃаёЃаёЈаё°аё—ุ้งเขายังส่วนหลังขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ พระนางทรงรู้สึกราวกับว่าเขาได้บดขยี้ аё«аё±аёЃаёћаёЈаё°аёаё±аёђаёґаёЄа№€аё§аё™аё™аё±а№‰аё™ จนพระนางทรงล้มลง พระพักตร์คว่ำไปаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаёћаё·а№‰аё™аё”аёґаё™
аёаёµаёЃаёЉаё±а№€аё§аё‚аё“аё°аё«аё™аё¶а№€аё‡ โรมิวลัสได้คร่аёаёЎаёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаёЈаё°аё§аёЈаёЃаёІаёў เขาหมุนพระนางไปรаёаёља№†а№ЃаёҐаё°аё•а№€аёаёўа№Ђаё‚้ายังพระพักตร์ขаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡ а№Ђаё‚аёІаё•а№€аёаёўаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡ จนกระทั่งพระวรกายพลิก ไปаёаёµаёЃаё”้าน และทรงนаёаё™аёЈаёІаёљаё«аёҐаё±аё‡аё•аёґаё”กับพื้นดิน ความเจ็บปวดแพร่กระจายไปทั่วทั้ง аёћаёЈаё°аёћаё±аёЃаё•аёЈа№Ња№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аё™аёаё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™а№Ѓаё«аёҐаё°а№Ѓаё—аёљаё€аё°аё«аёЎаё”аёћаёЈаё°аёЄаё•аёґ
พระนางลูаёаё±аё™аё”าทรงรู้สึกว่าพระаёаё‡аё„์ถูกห้аёаёўаё•аё±аё§аёаёўаё№а№€а№Ђаё«аё™аё·аёаё«аё±аё§аё‚аёаё‡а№‚รมิวลัสและพระนางทรงเฝ้ามаёаё‡аё”ูด้วยความหวาดผวา ในขณะที่เขากำลังมุ่งหน้าไปยังขаёаёљаё‚аёаё‡аёЄаё°аёћаёІаё™а№ЃаёҐаё°а№Ђаё•аёЈаёµаёўаёЎаё•аё±аё§аё—ี่จะโยนพระนางลงไป เขากรีดร้аёаё‡аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ ยกลำตัวพระนางขึ้นสูงเหนืаёаё«аё±аё§ และเตรียมตัวที่จะโยนพระаёаё‡аё„์ลงไป
พระนางลูаёаё±аё™аё”аёІаё—аёЈаё‡аё—аёаё”พระเนตรลงไปยังหน้าผาสูงชันและพระаёаё‡аё„์ทรงรู้ว่ากำลังจะสิ้นพระชนม์ชีพ
แต่โรมิวลัสยังคงแบกพระนางаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ เขายืนตัวแข็ง аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё«аё™а№‰аёІаёњаёІаё”้วยลำแขนที่สั่นเทา เห็นได้ชัดว่าเขากำลังคิดสิ่งใดที่ดีไปกว่านี้ ในช่วงเวลาคาบเกี่ยวแห่งความเป็นความตายนั้น аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё§а№€аёІа№‚รมิวลัสจะโต้แย้งกับตัวขаёаё‡а№Ђаё‚аёІа№Ђаёаё‡ เขาต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё—ี่จะโยนพระนางลงไปจากขаёаёљаёњаёІаё”้วยความคลั่งไคล้ а№Ђаё”аё·аёаё”ดาล แต่กระนั้น เขาก็ยังไม่ได้ทำมันลงไป เขายังต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёљаёЈаёЈаёҐаёёа№Ђаё›а№‰аёІаё«аёЎаёІаёўаё‚аёаё‡аё•аё™аё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈа№ѓаёЉа№‰аё‡аёІаё™аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡
а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” เขาก็ลดพระนางลงและใช้แขนรัดพระนางให้แน่นยิ่งขึ้น аёљаёµаёљаёЈаё±аё”аё€аё™аёћаёЈаё°аёЉаё™аёЎа№ЊаёЉаёµаёћа№Ѓаё—аёљаё”аё±аёљаёЄаё№аёЌ เขารีบเร่งข้ามไปยังหุบเขาใหญ่ รีบมุ่งหน้ากลับไปหาประชาชนขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ
ในเวลานี้พระนางลูаёаё±аё™аё”าทรงห้аёаёўаё•аё±аё§аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™аёаёўа№€аёІаё‡аёа№€аёаё™аёҐа№‰аёІ аёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё€а№‡аёљаё›аё§аё” ไม่มีสิ่งใดที่พระаёаё‡аё„์ทรงทำได้มากไปกว่านี้ พระนางทรงพยายามและก็ทรงล้มเหลว а№ѓаё™аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёЄаёґа№€аё‡аё—ี่พระนางสามารถทำได้ คืภการเฝ้ามаёаё‡ โชคชะตาที่จะเข้ามา ทีละก้าวทีละก้าว ในขณะที่พระนางถูกแบกข้ามไปยังหุบเขาใหญ่นั้น аё«аёЎаёаёЃаё—ี่หมุนวนก็ยกตัวขึ้นมาพร้аёаёЎаёЃаё±аёља№‚аёаёљаёҐа№‰аёаёЎаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไว้ จากนั้นจึงหายไปаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว พระนางลูаёаё±аё™аё”าทรงรู้สึกราวกับว่า аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงถูกย้ายมาаёаёўаё№а№€аёўаё±аё‡аёаёµаёЃа№‚ลกหนึ่ง аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЄаё–аёІаё™аё—аёµа№€аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะไม่มีวันได้หวนคืนกลับมา
а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” พวกเขาก็มาถึงฝั่งที่аёаёўаё№а№€а№„กลаёаёаёЃа№„аё›аё‚аёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€ และเมื่аёа№‚รมิวลัสได้ก้าวขาก้าวสุดท้าย เสื้аёаё„ลุมที่аёаёўаё№а№€аёЈаёаёља№„หล่ขаёаё‡а№Ђаё‚าก็สั่นสะเทืаёаё™аёћаёЈа№‰аёаёЎаёЃаё±аёља№ЂаёЃаёґаё”เสียงดังขึ้นมา аёЎаёµа№ЃаёЄаё‡аёЄаё§а№€аёІаё‡аёЄа№€аёаё‡а№ЂаёЈаё·аёаё‡аёЈаёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІа№Ђаё›а№‡аё™аёЄаёµа№Ѓаё”аё‡ โรมิวลัสปล่аёаёўаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёҐаё№аёаё±аё™аё”าไว้บนพื้นดินราวกับเป็นหัวมันฟารัสเก่าๆ พระนางทรงตกกระแทกที่พื้นаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡ พระเศียรชนเข้าаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡аёЃаё±аёљаёћаё·а№‰аё™а№ЃаёҐаё°аё—аёЈаё‡аё™аёаё™аё™аёґа№€аё‡аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™
аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡а№‚รมิวลัสยืนаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™аё—аёµа№€аё‚аёаёљаё‚аёаё‡аёЄаё°аёћаёІаё™ พวกเขาจ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІ เห็นได้ชัดว่า ทหารทุกนายต่างหวาดกลัวที่จะก้าวขาและทดสаёаёљаё§а№€аёІа№‚ล่พลังได้ถูกลดระดับลงแล้ว
โรมิวลัสดึงทหารมาหนึ่งนายและยกเขาขึ้นสูงเหนืаёаё«аё±аё§ พร้аёаёЎаёЃаё±аёља№‚аёўаё™а№Ђаё‚аёІаёаёаёЃа№„аё›аёўаё±аё‡аёЄаё°аёћаёІаё™ โยนตรงไปยังกำแพงที่มаёаё‡а№„ม่เห็น ในบริเวณที่มันเคยเป็นกำแพงขаёаё‡а№‚ล่พลังมากก่аёаё™ ทหารคนนั้นชูมืаёаё‚ึ้นและกรีดร้аёаё‡ เขาพยายามทำใจกล้ากับความตายаёаё±аё™а№Ђаё—ี่ยงแท้ที่เขาคาดว่า аё€аё°аёЈа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡аё•аё™аё€аё°а№Ѓаё«аёҐаёЃаёЄаёҐаёІаёўа№Ѓаё•аёЃаёаёаёЃа№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЄаёµа№€аёўаё‡
แต่เวลานี้มีบางаёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€аё•а№€аёІаё‡аёаёаёЃа№„аё› аёЈа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡аё—аё«аёІаёЈ ลаёаёўаёҐаё°аёҐаёґа№€аё§а№„аё›а№ѓаё™аёаёІаёЃаёІаёЁа№ЃаёҐа№‰аё§аё•аёЃаёҐаё‡аёўаё±аё‡аёљаё™аёЄаё°аёћаёІаё™аё€аёІаёЃаё™аё±а№‰аё™аё€аё¶аё‡аёЃаёҐаёґа№‰аё‡а№„ปหลายตลบฝูงชนต่างพากันเฝ้ามаёаё‡аё”้วยความเงียบงัน а№Ђаёћаё·а№€аёаё”ูว่าทหารที่กลิ้งไปนั้นจะยังมีชีวิตหรืаёа№„аёЎа№€
ทหารคนนั้นหันตัวลุกขึ้นนั่งและจ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаёўаё±аё‡а№Ђаё«аёҐа№€аёІаё—аё«аёІаёЈ аё‹аё¶а№€аё‡аё•аё±аё§а№Ђаё‚аёІа№Ђаёаё‡аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°аё•аёЃаё•аё°аёҐаё¶аё‡аёЎаёІаёЃаё—ี่สุดว่าเขาทำมันสำเร็จ а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™аёµа№‰аё•аёµаё„วามได้เป็นаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё”ียว คืภโล่พลังถูกลดระดับลงแล้ว
аёЃаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡а№‚รมิวลัสพากันโห่ร้аёаё‡аё”้วยเสียงดังสนั่น จากนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงเข้าจู่โจม аёаёћаёўаёћа№Ђаё‚้ามาดั่งฝูงแมลง รีบเร่งเข้ามาในаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ เจ้าหญิงลูаёаё±аё™аё”аёІаё—аёЈаё‡аё«аёЎаёаёљаё•аё±аё§аё„ตคู้ аё—аёЈаё‡аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё—аёµа№€аё€аё°аёћаёІаё•аё±аё§аёаёаёЃаёЎаёІаёаёўаё№а№€аё™аёаёЃа№ЂаёЄа№‰аё™аё—аёІаё‡аё—аёµа№€аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё€аё°аёЃаёЈаё°аё—аё·аёљаёња№€аёІаё™ аёЎаё±аё™аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёља№‚аё‚аёўаё‡аё‚аёаё‡аёќаё№аё‡аёЉа№‰аёІаё‡аё—ี่มุ่งหน้าเข้าไปยังบ้านเกิดขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ พระนางทรงเฝ้าดูด้วยความรู้สึกหวาดกลัว
ในขณะนี้ พระนางรู้ดีว่าประเทศขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์มาถึงจุดจบแล้ว
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёІаёЎ
เจ้าชายรีสทรงยืนаёаёўаё№а№€ аё“В аё‚аёаёљаёља№€аёаёҐаёІаё§аёІ аё—аёаё”พระเนตรลงไปаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЎа№€а№ЂаёЉаё·а№€аёаёЃаё±аёљаёЄаёґа№€аё‡аё—ี่เกิดขึ้นทั้งหมด ในขณะที่พื้นพสุаё?าสั่นไวаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёёаё™а№ЃаёЈаё‡аёаёўаё№а№€аё”้านล่าง аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงแทบไม่สามารถประมวลเรื่аёаё‡аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์พึ่งทรงกระทำลงไป กล้ามเนื้аёаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ยังคงเจ็บปวดจากการปล่аёаёўаёЃа№‰аёаё™аё«аёґаё™а№ѓаё«аёЌа№€аё—ี่ดาบแห่งโชคชะตาฝังตัวаёаёўаё№а№€аёҐаё‡а№„ปในหลุมนั้น
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์เพิ่งจะทำลายаёаёІаё§аёёаё?ที่มีพลานุภาพมากที่สุดในаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ аёаёІаё§аёёаё?а№ѓаё™аё•аёіаё™аёІаё™ аё”аёІаёљаё‚аёаё‡аёљаёЈаёЈаёћаёљаёёаёЈаёёаё©аё—ี่ผ่านมาหลายชั่วคน аёаёІаё§аёёаё?аё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аё—ี่ถูกเลืаёаёЃ аёаёІаё§аёёаё?หนึ่งเดียวที่ทำให้โล่แห่งพลังยืนหยัดаёаёўаё№а№€а№„ด้ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงขว้างมันลงไปในบ่аёаё‚аёаё‡а№„ฟหลаёаёЎаёҐаё°аёҐаёІаёўа№ЃаёҐа№‰аё§а№Ђаё«а№‡аё™ มันถูกหลаёаёЎ ลูกบаёаёҐаёЄаёµа№Ѓаё”งขนาดใหญ่ลุกไหม้аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วและหายสาบสูญไปสู่ความว่างเปล่าด้วยดวงพระเนตรขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡
หายสาบสูญไปชั่วกัลปาวสาน
พื้นพสุаё?าเริ่มสั่นไหวตั้งแต่นั้นมาและมันยังคงไม่หยุดสั่น เจ้าชายรีสทรงดิ้นรนที่จะทรงตัวพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё„аё™аёаё·а№€аё™а№† а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё–аёаёўаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаё‚аёаёљаё‚аёаё‡аё«аёҐаёёаёЎаё™аё±а№€аё™ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้สึกว่าโลกที่аёаёўаё№а№€аёЈаёІаёўаёЈаёаёљаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์นี้กำลังพังทลายลง аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё—аёіаёаё°а№„รลงไป? аё«аёЈаё·аёаё§а№€аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงทำลายโล่พลัง аё«аёЈаё·аёаё—รงทำลายаёаёІаё“าจักรวงแหวนไปแล้ว? аё«аёЈаё·аёаё§а№€аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ได้ทรงกระทำความผิดครั้งใหญ่หลวงในชีวิต? เจ้าชายรีสทรงให้ความเชื่аёаёЎаё±а№€аё™аёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡ โดยบаёаёЃаё•аё™а№Ђаёаё‡аё§а№€аёІаё—รงไม่มีทางเลืаёаёЃаёаё·а№€аё™ ก้аёаё™аё«аёґаё™а№ѓаё«аёЌа№€а№ЃаёҐаё°аё”าบแห่งโชคชะตาหนักเกินกว่าที่พวกเขาจะแบบมันаёаёаёЃа№„аё›аё€аёІаёЃаё—аёµа№€аё™аёµа№€ เกินกว่าที่จะแบกมันปีนข้ามกำแพงผาขึ้นไป аё«аёЈаё·аёаё€аё°аё–ูกโจมตีโดยพวกสิ่งมีชีวิตที่โหดร้ายรุนแรงаёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аёµа№€ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЄаё–านการณ์ที่สิ้นหวังและพระаёаё‡аё„а№Њ ทรงต้аёаё‡а№ЂаёҐаё·аёаёЃаё—аёіаёљаёІаё‡аёЄаёґа№€аё‡
สถานการณ์ที่สิ้นหวังขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าก็ยังคงไม่แปรเปลี่ยนไป เจ้าชายรีสทรงได้ยินเสียงกรีดร้аёаё‡аёаёўаё№а№€аё—аё±а№€аё§аёљаёЈаёґа№Ђаё§аё“ มันเป็นเสียงดังจากพวกสัตว์ประหลาดนับพัน ที่กัดฟันเสียงสั่นกึกๆ аёаёўа№€аёІаё‡аё•аёЃа№ѓаё€аёњаёЄаёІаё™аёЃаё±аёљаё—ั้งเสียงหัวเราะและคำราม เกรี้ยวกราดในเวลาเดียวกัน มันเป็นเสียงดั่งกаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡аё«аёЎаёІа№„аё™ เห็นได้ชัดว่า เจ้าชายรีสทรงทำให้พวกมันโกรаё?аё—аёµа№€аё—аёЈаё‡аё‰аё§аёўа№ЂаёаёІаё§аё±аё•аё–аёёаёаё±аё™аёҐа№‰аёіаё„а№€аёІаё‚аёаё‡аёЎаё±аё™а№„аё› และตаёаё™аё™аёµа№‰аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аё—ุกตัวก็จะทำให้พระаёаё‡аё„์ต้аёаё‡аёЉаё”ใช้
สถานการณ์ยังคงดูแย่เทียบเท่ากับช่วงเวลาก่аёаё™аё«аё™а№‰аёІаё™аёµа№‰аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёаёІаё€аё€аё°аё”ูแย่กว่าเดิมก็ได้เจ้าชายรีสทรงหันไปหาคนаёаё·а№€аё™а№† ทั้งเаёаёҐа№Ђаё”้น аёаёґаё™аё”аёЈаёІ โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њ аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™ คร็аёаёЃа№ЃаёҐаё°а№Ђаё‹аёаёЈа№Њаё™а№€аёІаё—аёёаёЃаё„аё™аё•а№€аёІаё‡аёЎаёаё‡аёҐаё‡а№„ปในหลุมลาวาด้วยความหวาดกลัว จากนั้นจึงหันไปดูรаёаёља№† ตัวด้วยความสิ้นหวัง аёћаё§аёЃаёџаёаё§а№Њаё«аёҐаёІаёўаёћаё±аё™аё•аё±аё§аёЃаёЈаё№аёЃаё±аё™а№Ђаё‚้ามาใกล้พวกเขาในทุกทิศทาง аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё„аёґаё”а№Ђаёћаёµаёўаё‡аё«аё™аё—аёІаё‡аё€аё°аё€аё±аё”аёЃаёІаёЈаёЃаё±аёљаё”аёІаёљ แต่ทรงลืมคิดว่าจะพาตนเаёаё‡а№ЃаёҐаё°аё„аё™аёаё·а№€аё™а№† аёаёаёЃаё€аёІаёЃаёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўаё™аёµа№‰а№„ด้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ พวกเขายังคงถูกล้аёаёЎа№ЂаёаёІа№„ว้รаёаёљаё”้านและไม่มีทางจะаёаёаёЃа№„ปจากที่นั่นได้
เจ้าชายรีสทรงตัดสินใจที่จะหาหนทางаёаёаёЃа№„аё› และเมื่аёаё аёІаёЈаё°аё‚аёаё‡аё”าบแห่งโชคชะตาก็หมดไปแล้ว аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўа№† аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าก็สามารถเคลื่аёаё™аё•аё±аё§а№„ด้аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว
เจ้าชายรีสทรงชักดาบаёаёаёЃаёЎаёІа№ЃаёҐаё°аё—รงเหวี่ยงดาบฉวัดเฉวียนไปในаёаёІаёЃаёІаёЁ เกิดเป็นเสียงพิเศษดังขึ้นมา а№Ђаё«аё•аёёа№ѓаё”аё€аё°аё™аё±а№€аё‡аёЈаёаёћаё§аёЃаёЄаё±аё•аё§а№Њаё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”ให้กรูเข้ามาโจมตีพวกเรา аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ก็เลืаёаёЃаё—ี่จะเข้าไปต่аёаёЄаё№а№‰
"аёљаёёаёЃ!" เจ้าชายรีสทรงตะโกนยังคนаёаё·а№€аё™а№†
аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё—аёёаёЃаё„аё™а№Ђаё•аёЈаёµаёўаёЎаёаёІаё§аёёаё?พร้аёаёЎа№ЃаёҐаё°а№‚ผเข้าไปพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ аё•аёІаёЎаёќаёµаёћаёЈаё°аёљаёІаё—аёаёаёЃа№„аё›аё€аёІаёЃаё‚аёаёљаёља№€аёаё‚аёаё‡аёҐаёІаё§аёІ และมุ่งตรงเข้าไปยังฝูงฟаёаё§а№Њаёаё±аё™аё«аё™аёІаё•аёІ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเหวี่ยงดาบไปทุกทิศทาง สังหารพวกมันลงจากทั้งซ้ายและขวา ส่วนด้านข้างพระаёаё‡аё„์นั้น а№ЂаёаёҐа№Ђаё”้นก็ยกขวานศึกตัดหัวพวกมันครั้งละสаёаё‡аё«аё±аё§ ขณะที่โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№ЊаёЃа№‡а№ѓаёЉа№‰аё?аё™аё№аё‚аёаё‡а№Ђаё‚ายิงไปยังพวกที่กำลังวิ่งมา จัดการพวกที่เข้ามาในทางขаёаё‡а№Ђаё‚าลงได้ аёаёґаё™аё”ราเร่งไปข้างหน้าพร้аёаёЎа№ѓаёЉа№‰аё”าบสั้นจ้วงแทงหัวใจได้ครั้งละสаёаё‡аё”аё§аё‡ аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™аёЃа№‡а№ѓаёЉа№‰аё—ั้งดาบและตะเบ็งเสียงดังลั่นดั่งคนเสียสติ เขาบุกเข้าไป а№Ђаё«аё§аёµа№€аёўаё‡аё”аёІаёљаёаёўа№€аёІаё‡аё”аёёа№Ђаё”аё·аёаё”และสังหารพวกฟаёаё§а№Ња№„ด้ทุกทิศทาง а№Ђаё‹аёаёЈа№Њаё™а№€аёІа№ѓаёЉа№‰аё„аё‘аёІ ส่วนคร็аёаёЃа№ѓаёЉа№‰аё«аёаёЃаё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёљаёћаё§аёЃаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€а№ѓаёЃаёҐа№‰аё•аё±аё§
พวกเขารวมตัวกันเป็นเหมืаёаё™а№Ђаё„аёЈаё·а№€аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаёЃаёІаёЈаё†а№€аёІаёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈ аё•а№€аёаёЄаё№а№‰а№Ђаё›а№‡аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡а№Ђаё”аёµаёўаё§ аё•а№€аёаёЄаё№а№‰а№Ђаёћаё·а№€аёаёЉаёµаё§аёґаё•аё•аё±аё”аёња№€аёІаё™аёќаё№аё‡аёџаёаё§а№Њаёаё±аё™аё«аё™аёІаё•аёІаёаёаёЃаёЎаёІ ในขณะที่พยายามหลบหนีаёаёўа№€аёІаё‡аё”аёёа№Ђаё”аё·аёаё” เจ้าชายรีสทรงนำพาพวกเขามายังเนินเขาเล็กๆทรงเล็งที่จะขึ้นไปаёаёўаё№а№€аё•аёіа№Ѓаё«аё™а№€аё‡аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аёЄаё№аё‡аё‚ึ้นไป
พวกเขาลื่นไถลไปเมื่аёаёћаё·а№‰аё™аё”ินสั่นไหวаёаёўаё№а№€аё•аёҐаёаё” และยังคงไต่ขึ้นไปยังทางลาดชันและปกคลุมไปด้วยโคลน พวกเขาสูญเสียแรงปะทะไปประมาณหนึ่ง аёЎаёµаёџаёаё§а№Њаё«аёҐаёІаёўаё•аё±аё§аёЃаёЈаё°а№‚ดดขึ้นมาบนเจ้าชายรีส พวกมันใช้กรงเล็บสู้และกัดเข้ากับพระаёаё‡аё„а№Њ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเหวี่ยงตัวและทรงต่аёаёўаёћаё§аёЃаёЎаё±аё™ แต่พวกมันก็ยังคง เหนี่ยวรั้ง аё•аёґаё”аёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ก็ทรงโยนพวกมันаёаёаёЃа№„ปได้ ทรงเตะพวกมันไป จากนั้นจึงจ้วงแทงมันเข้า аёЃа№€аёаё™аё—ี่พวกมันจะกลับมาโจมตีได้аёаёµаёЃ เจ้าชายรีสยังคงทรงต่аёаёЄаё№а№‰аё•а№€аёа№„аё› แม้จะมีทั้งรаёаёўаё•аё±аё”และรаёаёўаёџаёЃаёЉа№‰аёі เจ้าชายรีสและคนаёаё·а№€аё™а№†аёЃа№‡аё•а№€аёаёЄаё№а№‰а№Ђаёћаё·а№€аёаёЉаёµаё§аёґаё•а№ЃаёҐаё°аё›аёµаё™аё‚ึ้นไปยังเนินเพื่аёаё«аёҐаёљаё«аё™аёµаёаёаёЃа№„ปจากสถานที่นี้ให้ได้
ในที่สุดเขาก็ขึ้นมาаёаёўаё№а№€аё€аёёаё”สูงขึ้น เจ้าชายรีสทรงมีช่วงเวลาสำหรับการพักชั่วครู่ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™аёћаёЈа№‰аёаёЎаёЃаё±аёљаёЄаё№аё”аё«аёІаёўа№ѓаё€аёЈаё±аёљаёаёІаёЃаёІаёЁа№Ђаё‚้าаёаёўа№€аёІаё‡аёЃаёЈаё°аё«аё·аё”аёЃаёЈаё°аё«аёаёљ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёаё”พระเนตรเห็นกำแพงขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€аёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡аёаёаёЃа№„аё› аё—аёµа№€аёЎаёµаё«аёЎаёаёЃаё«аё™аёІаё•аёІаё›аёЃаё„ลุมเаёаёІа№„ว้ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้ดีว่ามันаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ аё„аё·аё а№ЂаёЉаё·аёаёЃаё—ี่พวกเขาทิ้งห้аёаёўа№„ว้ตรงหน้าผา และพระаёаё‡аё„์ทรงรู้ดีว่าพวกเขาจะต้аёаё‡аёЃаёҐаё±аёља№„аё›аё—аёµа№€аё™аё±а№€аё™
เจ้าชายรีสทаёаё”พระเนตรข้ามพระаёаё±аё‡аёЁаёІаё—รงเห็นฝูงฟаёаё§а№Њаё™аё±аёљаёћаё±аё™аё•аё±аё§аё—ี่พากันตามพวกเขาขึ้นมายังเนินเขา аёќаё±аё™аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аёћаёљаёЃаё±аё™а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё”аё±аё‡аёаё±аё™аё™а№€аёІаёЄаё°аёћаёЈаё¶аё‡аёЃаёҐаё±аё§аё‹аё¶а№€аё‡а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё”аё±аё‡аёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІа№Ђаё”аёґаёЎа№ЂаёЄаёµаёўаёаёµаёЃаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้ดีว่าพวกมันจะไม่ปล่аёаёўаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไป
"แล้วข้าล่ะ?" เสียงหนึ่งกรีดร้аёаё‡аё‚ึ้นมาในаёаёІаёЃаёІаёЁ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงหันไปและทรงพบว่า เซ็นทรายังаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ เขายังคงถูกจับไว้เป็นตัวประกันаёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้างกับผู้นำขаёаё‡аёћаё§аёЃаёџаёаё§а№Њ аёЎаёµаёџаёаё§а№Њаё•аё±аё§аё«аё™аё¶а№€аё‡аё€а№€аёаёЎаёµаё”аёаёўаё№а№€аё—ี่ลำคаёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ
"аёаёўа№€аёІаё—ิ้งข้าไว้!" เขากรีดร้аёаё‡ "พวกมันจะฆ่าข้า!"
เจ้าชายรีสทรงยืนаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ ทรงรู้สึกแผดเผาไปด้วยความผิดหวัง เซ็นทราพูดถูก аё§а№€аёІаёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аё€аё°аё†а№€аёІа№Ђаё‚аёІ เจ้าชายรีสทรงไม่สามารถทิ้งเขาไว้ตรงนั้นได้ มันจะเป็นการฝ่าฝืนกฎแห่งเกียรติยศ аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈа№ЂаёЄаёµаёў เซ็นทราก็ได้ช่วยพวกเขาไว้ ในยามที่พวกเขาต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё„วามช่วยเหลืаё
เจ้าชายรีสทรงประทับยืนаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™аёаёўа№€аёІаё‡аёҐаё±аё‡а№ЂаёҐ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงหันไปและเห็นกำแพงขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЈаё°аёўаё°а№„กลมัน аёЎаё±аё™аёЉа№€аёІаё‡аё”аё¶аё‡аё”аё№аё”аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์เสียเหลืаёа№ЂаёЃаёґаё™
"เรากลับไปหาเขาไม่ได้!" аёаёґаё™аё”รากล่าวаёаёўа№€аёІаё‡аёҐаё™аёҐаёІаё™ "พวกมันจะฆ่าพวกเราทั้งหมด" аё™аёІаё‡а№Ђаё•аё°аёџаёаё§а№Њаё•аё±аё§аё«аё™аё¶а№€аё‡аё—ี่เข้ามา ทำให้มันล้มหงายหลังแล้วไถลลงไปจากทางลาดชัน
"พวกเราโชคดีแล้วที่หนีเаёаёІаёЉаёµаё§аёґаё•аёаёаёЃаёЎаёІа№„ด้เช่นนี้" เสียวหนูตะโกนกลับไป
"เขาไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งขаёаё‡а№ЂаёЈаёІ" คร็аёаёЃаёЃаёҐа№€аёІаё§ "аёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІа№ЂаёЄаёµа№€аёўаё‡аёЉаёµаё§аёґаё•аё‚аёаё‡аё—ั้งกลุ่มเพื่аёа№Ђаё‚าไม่ได้"
เจ้าชายรีสทรงโต้แย้งกับพระаёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡ аёћаё§аёЃаёџаёаё§а№Ња№Ђаё‚้ามาใกล้มากขึ้นเรื่аёаёўа№† และพระаёаё‡аё„์ต้аёаё‡аё•аё±аё”สินใจแล้วว่าจะทำเช่นไร
"พวกเจ้าพูดถูก"  เจ้าชายรีสทรงยаёаёЎаёЈаё±аёљ "เขาไม่ใช่ส่วนหนึ่งขаёаё‡аёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІ แต่เขาได้ช่วยพวกเราไว้ เขาเป็นคนดี ข้าจะทิ้งเขาไว้ให้аёаёўаё№а№€а№ѓаё•а№‰аё„аё§аёІаёЎаёЃаёЈаёёаё“аёІаё‚аёаё‡аёЄаё±аё•аё§а№Њаёћаё§аёЃаё™аё±а№‰аё™а№„ม่ได้ จะไม่มีใครถูกทิ้งไว้ข้างหลัง!" เจ้าชายรีสตรัสаёаёўа№€аёІаё‡аё«аё™аё±аёЃа№Ѓаё™а№€аё™
เจ้าชายรีสทรงเริ่มลงไปจากเนินที่ลาดชัน а№Ђаёћаё·а№€аёаёЃаёҐаё±аёља№„аё›аё«аёІ เซ็นทรา а№Ѓаё•а№€аёЃа№€аёаё™аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์จะเริ่มต้น аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™а№ѓаё«а№‰аёљаёёаёЃаёаёаёЃа№„ปจากกลุ่มโดยทันที เขารี่ลงไป กระโดดและไถลตัวลงยังทางโคลนаёаё±аё™аёҐаёІаё”аёЉаё±аё™ โดยเท้าขаёаё‡а№Ђаё‚าไถลลงไปก่аёаё™ а№Ђаё‚аёІаё–аё·аёаё”аёІаёљаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЎаё·аё และเมื่аёа№„ถลตัวลงไปนั้น เขาก็กวัดแกว่งดาบไปตามทาง аё†а№€аёІаёџаё±аё™аёћаё§аёЃаёќа№€аёа№„ด้ทั้งซ้ายและขวามเขาเหวี่ยงตัวกลับไปยังตำแหน่งที่พวกเขาจากมา แล้วโผตัวเаёаё‡а№Ђаё‚้าไปยังกลุ่มฟаёаё§а№Њ เขาตัดผ่านทั้งกลุ่มนั้นเข้าไปด้วยความตั้งมั่นаёаё±аё™а№Ѓаё™а№€аё§а№Ѓаё™а№€
เจ้าชายรีสทรงกระโดดเข้ามาร่วมด้วยаёаёўаё№а№€аё”้านหลัง
"พวกเจ้าที่เหลืаёаё€аё‡аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аёµа№€!"เจ้าชายรีสทรงตะโกนขึ้น "аё€аё‡аёЈаёаё„аёаёўаёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІаёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІ!"
เจ้าชายรีสทรงตามทางขаёаё‡аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™а№„аё› аё—аёЈаё‡аёџаёІаё”аё•аёµаёћаё§аёЃаёџаёаё§а№Њаё€аёІаёЃаё—างซ้ายและขวา ทรงเร่งให้ทันคаёаё™а№Ђаё§а№€аё™а№ЃаёҐаё°аё—รงระวังหลังให้เขา พวกเขาทั้งสаёаё‡аё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёЃаёҐаё±аёљаёҐаё‡а№„аё›аё€аёІаёЃаё аё№а№Ђаё‚аёІа№Ђаёћаё·а№€аёаёЉа№€аё§аёўа№Ђаё‹а№‡аё™аё—аёЈаёІ
аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™аёљаёёаёЃа№„ปข้างหน้าตัดผ่านฝูงฟаёаё§а№Ња№„ปได้ ขณะที่เจ้าชายรีสก็ทรงต่аёаёЄаё№а№‰а№„ปตลаёаё”аё—аёІаё‡а№Ђаёћаё·а№€аёа№„ปหาเซ็นทรา ผู้ซึ่งจ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаёћаёЈа№‰аёаёЎаёЃаё±аёљаё”วงตาเบิกโตด้วยความหวาดกลัว аёџаёаё§а№Њаё•аё±аё§аё«аё™аё¶а№€аё‡аёўаёЃаё”าบสั้นขаёаё‡аёЎаё±аё™ а№Ђаёћаё·а№€аёаё€аё°аё›аёІаё”аё„аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‹а№‡аё™аё—аёЈаёІ แต่เจ้าชายรีสทรงไม่ให้มันมีโаёаёЃаёІаёЄаё™аё±а№‰аё™а№„ด้ ทรงก้าวไปข้างหน้าแล้วยกดาบขึ้น พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё—รงเล็งไปตรงนั้น аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงโยนดาบไปสุดแรงที่มี
ดาบลаёаёўаёҐаё°аёҐаёґа№€аё§аёња№€аёІаё™аёаёІаёЃаёІаёЁа№„аё› หมุนวนไปเรื่аёаёўа№† จนกระทั่งปักลงаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аёҐаёіаё„аёаё‚аёаё‡аёџаёаё§а№Њаё•аё±аё§аё™аё±а№‰аё™ มันเป็นะจังหวะเดียวกันกับที่มันกำลังจะฆ่าเซ็นทรา เซ็นทรากรีดร้аёаё‡ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡а№„ปเห็นฟаёаё§а№Њаё•аё±аё§аё™аё±а№‰аё™аёҐа№‰аёЎаё•аёІаёўаёҐаё‡ аёџаёаё§а№Њаёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡аёаёаёЃа№„ปเพียงไม่กี่นิ้ว ใบหน้าขаёаё‡а№Ђаё‚аёІа№ЂаёЃаё·аёаёљаё€аё°аё•аёґаё”аёаёўаё№а№€аёЃаё±аёља№ѓаёљаё«аё™а№‰аёІаё‚аёаё‡аёЎаё±аё™
เจ้าชายรีสทรงตกพระทัยที่คаёаё™а№Ђаё§а№€аё™а№„ม่ได้ตามมาช่วย เซ็นทรา แต่เขากลับวิ่งขึ้นไป ยังเนินเล็กๆเมื่аёа№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄаё—аёаё”พระเนตรขึ้นไปทรงรู้สึกหวาดกลัวในสิ่งที่เขากำลังทำаёаёўаё№а№€аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё€аё°аё†а№€аёІаё•аё±аё§аё•аёІаёўа№Ђаё‚าตัดทางผ่านไปยังกลุ่มขаёаё‡аёџаёаё§а№Њаё”ที่รุมล้аёаёЎаё«аё±аё§аё«аё™а№‰аёІаё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аёаёўаё№а№€аё«аё±аё§аё«аё™а№‰аёІаё™аё±а№€аё‡аёаёўаё№а№€аё”้านบนสุดตรงแท่นเวที เขากำลังมаёаё‡аё”аё№аёЃаёІаёЈаё•а№€аёаёЄаё№а№‰аё™аё±а№‰аё™аёаёўаё№а№€аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™аё‚้าพวกมันจากทั้งซ้ายและขวาพวกมันไม่ได้คาดคิดเรื่аёаё‡аё™аёµа№‰аёЎаёІаёЃа№€аёаё™аё—ุกสิ่งเกิดขึ้นаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วเกินกว่าที่พวกมันจะตаёаёљаёЄаё™аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄаё—รงระลึกได้ว่าคаёаё™а№Ђаё§аё™аё•а№ЊаёЃаёіаёҐаё±аё‡аёћаёёа№€аё‡а№Ђаё›а№‰аёІа№„ปยังหัวหน้าขаёаё‡аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™
аё„аёаё™а№Ђаё§аё™аё•а№Ња№Ђаё‚้าไปใกล้ขึ้น กระโจนตัว ไปในаёаёІаёЃаёІаёЁ เขายกดาบขึ้นมาขณะที่หัวหน้าเริ่มรู้สึกตัวและกำลังจะหนีไป аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™аёЃа№‡а№Ѓаё—งลงเขายังหัวใจขаёаё‡аёЎаё±аё™ หัวหน้ากรีดร้аёаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№Ѓаё«аёҐаёЎ และทันใดนั้นก็มีเสียงแหลมดังประสานกันจากพวกฟаёаё§а№Њаё™аё±аёљаё«аёЎаё·а№€аё™аё•аё±аё§аё—ี่กรีดร้аёаё‡аёҐаё±а№€аё™ аёџаёаё§а№Њаё—ุกตัวร้аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІаёЈаёІаё§аёЃаё±аёљаё§а№€аёІаёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аё–аё№аёЃа№Ѓаё—аё‡а№ЂаёЄаёµаёўа№Ђаёаё‡ มันดูราวกับว่าพวกมันแบ่งระบบเส้นประสาทร่วมกัน และคаёаё™а№Ђаё§а№€аё™аёЃа№‡аё•аё±аё”аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аёаёаёЃа№Ђаё›а№‡аё™аёЉаёґа№‰аё™а№†
"เจ้าไม่น่าทำเช่นนั้น" เจ้าชายรีสตรัสกับคаёаё™а№Ђаё§аё™аё•а№Њаё‚ณะที่พวกเขากลับมายังฝั่งขаёаё‡аё•аё™ "аё•аёаё™аё™аёµа№‰а№Ђаё€а№‰аёІа№„ด้ก่аёаёЄаё‡аё„รามขึ้นแล้ว"
ขณะที่เจ้าชายรีสทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёаёўаё№а№€аё”้วยความหวาดกลัว เนินเล็กๆаёаё±аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аёЃа№‡аё›аёЈаё°аё—аёёаёаёаёЃаёЎаёІ аёЎаёµаёџаёаё§а№Њаё™аё±аёљаёћаё±аё™а№† аё•аё±аё§а№Ђаё—аёЃаёЈаё°аё€аёІаё”аёаёаёЃаёЎаёІаёаёўа№€аёІаё‡аёЃаё±аёљаёќаё№аё‡аё‚аёаё‡аёЎаё” เจ้าชายรีสทรงระลึกได้ว่าคаёаё™а№Ђаё§а№€аё™а№„ด้ข้าราชินีขаёаё‡аёЎаё±аё™аё—ี่กระตุ้น แรงโทสะความเครียดแค้นขаёаё‡аёћаёҐа№ЂаёЎаё·аёаё‡аё—ั้งหมดเสียงพื้นดินสั่นไหวไปด้วยรаёаёўа№Ђаё—้าขаёаё‡аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™а№ЃаёҐаё°аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аёЃа№‡аёљаё—ฟันและบุกตรงเข้ามายังเจ้าชายรีส аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™а№ЃаёҐаё°а№Ђаё‹а№‡аё™аё—аёЈаёІ
"หนี!" เจ้าชายรีสทรงตะโกน
เจ้าชายรีสทรงผลัก เซ็นทรา ผู้ซึ่งยืนаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёаёІаёЃаёІаёЈаё•аёЃаё•аё°аёҐаё¶аё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าทุกคนหันแล้ววิ่งหนีไปพาตัวเаёаё‡аёЃаёҐаё±аёљаё‚ึ้นไปยังทางลาดชันที่เต็มไปด้วยโคลน
เจ้าชายรีสทรงรู้สึกว่ามีฟаёаё§а№Њаё«аё™аё¶а№€аё‡аё•аё±аё§аёЃаёЈаё°а№‚ดดขึ้นมาаёаёўаё№а№€аё—างด้านหลังพระаёаё‡аё„์กระแทกมันตกลงไปมันดึงช่วงข้аёаёћаёЈаё°аёљаёІаё—ให้ตกลงจากทางลาดและฝังเขี้ยวขаёаё‡аёЎаё±аё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёћаёЈаё°аёЁаё
ลูกศรพุ่งตรงเข้ามายังมืаёаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўа№ЃаёҐа№‰аё§аё€аё¶аё‡аё•аёІаёЎаёЎаёІаё”้วยเสียงลูกศรที่ชนฝั่งเขาаёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№Ђаё™аё·а№‰аёа№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄаё—аёЈаё‡аё—аёаё”พระเนตรขึ้นไปพบว่าโаёаё„аёаё™аё™аёаёЈа№ЊаёЄаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аё”้านบนขаёаё‡а№Ђаё™аёґаё™а№„ด้ถืаёаё„аё±аё™аёЁаёЈаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€
เจ้าชายรีสทรงกลับขึ้นมายืนบนพระบาท เซ็นทราช่วยให้พระаёаё‡аё„์ลุกขึ้น аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™аёЃа№‡аёЈаё°аё§аё±аё‡аё«аёҐаё±аё‡а№ЂаёаёІа№„ว้ а№Ђаё‚аёІаё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёљаёћаё§аёЃаёџаёаё§а№Њаё—ี่เข้ามา จนในที่สุดพวกเขาก็เร่งไต่ขึ้นมาถึงด้านบนเนินเขาได้ เข้ามาร่วมกับคนаёаё·а№€аё™а№†
"ดีเหลืаёа№ЂаёЃаёґаё™аё—ี่พวกท่านกลับมา!" а№ЂаёаёҐа№Ђаё”้นตะโกนаёаёаёЃаёЎаёІ ขณะที่เร่งไปจัดการฟаёаё§а№ЊаёЄаёІаёЎаёЄаёµа№€аё•аё±аё§аё”้วยขวานศึกขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ
เจ้าชายรีสทรงหยุดаёаёўаё№а№€аё”้านบนสุด аё—аёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёаёаёЃа№„ปในกลุ่มหมаёаёЃа№ЃаёҐаё°аёЄаё‡аёЄаё‡аёЄаё±аёўаё§а№€аёІаё€аё°а№ЂаёЄаё”็จไปทางไหนเส้นทางแบ่งаёаёаёЃа№Ђаё›а№‡аё™аёЄаёаё‡а№ЂаёЄа№‰аё™а№ЃаёҐаё°аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงคิดว่าจะไปทางขวา
แต่เซ็นทราเร่งตัวแซงพระаёаё‡аё„์ไปаёаёўа№€аёІаё‡аё—аё±аё™а№ѓаё” และนำทางไปด้านซ้าย
"ตามข้ามา!" เซ็นทราตะโกนขึ้น ในขณะที่วิ่งไป"аё™аёµа№€аё„аё·аёаё«аё™аё—аёІаё‡а№Ђаё”аёµаёўаё§аё—аёµа№€аёЎаёµ"
а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёќаё№аё‡аёџаёаё§а№Њаё™аё±аёљаёћаё±аё™а№† ก็เริ่มไต่ขึ้นมายังเนินเขา เจ้าชายรีสและคนаёаё·а№€аё™а№†аёЃа№‡аё«аё±аё™а№ЃаёҐаё°аё§аёґа№€аё‡аё•аёІаёЎа№Ђаё‹а№‡аё™аё—ราไป พวกเขาทั้งลื่นและไถลลงมายังаёаёµаёЃаёќаё±а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё™аёґаё™ ขณะที่ทั้งพื้นยังคงมีการสั่นไหว аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё•аёІаёЎаёЃаёІаёЈаё™аёіаё‚аёаё‡а№Ђаё‹а№‡аё™аё—ราไป และเจ้าชายรีสก็ทรงซาบซึ้งกว่าเดิมที่ได้ทรงช่วยเหลืаёаёЉаёµаё§аёґаё•аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าไว้
"พวกเราต้аёаё‡а№„аё›аё–аё¶аё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€" เจ้าชายรีสทรงตะโกนขึ้นโดยไม่แน่พระทัยว่าเซ็นทรากำลังไปทางใด
พวกเขาวิ่งไปаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё•а№‡аёЎаёќаёµа№Ђаё—้า ตัดผ่านทางที่มีต้นไม้ตะปุ่มตะป่ำаёаё±аё™аё«аё™аёІаё•аёІ ดิ้นรนตามเซ็นทราให้ทัน ซึ่งเขานำทางได้аёаёўа№€аёІаё‡аё„ล่аёаё‡а№Ѓаё„ล่วตัดผ่านหมаёаёЃ และขนทางаёаё±аё™аё‚รุขระที่เต็มไปด้วยรากไม้
"аё™аёµа№€аё„аё·аёаё«аё™аё—аёІаё‡а№Ђаё”аёµаёўаё§аё—аёµа№€аё€аё°аёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаёЄаё±аё•аё§а№Њаёћаё§аёЃаё™аё±а№‰аё™а№„ด้!" เซ็นทรา ตะโกนกลับไป "аё€аё‡аёЎаёІаё•аёІаёЎаё—аёІаё‡аё‚аёаё‡аё‚้า!"
พวกเขาตามเซ็นทราไปаёаёўа№€аёІаё‡а№ѓаёЃаёҐа№‰аёЉаёґаё” а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё§аёґа№€аё‡аёаёўаё№а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ก็สะดุดรรกไม้ ถูกกิ่งไม้ขีดข่วน เจ้าชายรีสทรงดิ้นรนที่จะทаёаё”พระเนตรผ่านกลุ่มหมаёаёЃаёаё±аё™аё«аё™аёІаё•аёІ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงสะดุดมากกว่าหนึ่งครั้งบนทางที่ไม่ราบเรียบเส้นทางนี้
аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё§аёґа№€аё‡аё€аё™аёЃаёЈаё°аё—аё±а№€аё‡аё›аёаё”а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёЎаёµаёаёІаёЃаёІаёЈа№Ђаё€а№‡аёљ ด้านหลังพวกเขามีเสียงดังแหลมаёаё±аё™аё™а№€аёІаёЃаёҐаё±аё§аё€аёІаёЃаёќаё№аё‡аёџаёаё§а№Њаё™аё±аёљаёћаё±аё™аё—аёµа№€аё•аёІаёЎаёаёўаё№а№€а№„аёЎа№€аё«а№€аёІаё‡ а№ЂаёаёҐа№Ђаё”้น โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№ЊаёЉа№€аё§аёўаёћаёІаё„ร็аёаёЃаёҐаё‡аёЎаёІаё€аёІаёЃа№Ђаё™аёґаё™а№Ђаё‚аёІ เขาหวังและภาวนาให้ เซ็นทรา รู้ว่าเขากำลังมุ่งหน้าไปที่ใด а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡а№„ม่เห็นกำแพงผาขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚าใหญ่เลยจากตรงนี้
ทันใดนั้น เซ็นทราก็หยุดในระยะสั้นๆ а№Ђаё‚аёІаёўаё·аё™аёќа№€аёІаёЎаё·аёаёаёаёЃа№„аё› แล้วตบลงยังพระаёаёёаёЈаё°аё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄа№Ђаёћаё·а№€аёаё«аёўаёёаё”ไม่ให้พระаёаё‡аё„์เข้ามาตรงทางนั้น
เจ้าชายรีสทаёаё”พระเนตรลงไปที่พระบาท ซึ่งมีทางชันลงไปสู่แม่น้ำаёаё±аё™а№ЂаёЉаёµа№€аёўаё§аёЃаёЈаёІаё”ด้านล่าง
เจ้าชายรีสทรงหันมาหาเซ็นทราаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаё±аёљаёЄаё™
"น้ำ" เซ็นทราаёаё?аёґаёљаёІаёўаёаёўа№€аёІаё‡аёЃаёЈаё°аё«аё·аё”аёЃаёЈаё°аё«аёаёља№Ђаёћаё·а№€аёаёЈаё±аёљаёаёІаёЃаёІаёЁ "พวกมันกลัวที่จะข้ามน้ำ"
аё„аё™аёаё·а№€аё™а№†аё«аёўаёёаё”ก็аёаёўаё№а№€а№„аёЎа№€аё«а№€аёІаё‡аё€аёІаёЃаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ พร้аёаёЎаёЎаёаё‡аёҐаё‡а№„ปยังสายน้ำที่ไหลกรรโชกаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡а№ЃаёҐаё°аёЈаё§аё”เร็ว аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё«аёІаёўа№ѓаё€аёаёўа№€аёІаё‡аёЃаёЈаё°аё«аё·аё”аёЃаёЈаё°аё«аёаёљ
"аё™аёµа№€аё„аё·аёаё«аё™аё—аёІаё‡а№Ђаё”аёµаёўаё§аё‚аёаё‡а№ЂаёЈаёІ" เซ็นทรากล่าวเพิ่ม "ข้ามแม่น้ำนี่ไป และเราก็จะหลุดจากพวกมันไปได้ในตаёаё™аё™аёµа№‰ และมีเวลามากขึ้น"
"แต่จะไปได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ?" เจ้าชายรีสตรัส ขณะที่ทรงจ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёҐаё‡а№„ปยังสายน้ำที่เป็นฟаёаё‡аёЄаёµа№Ђаё‚аёµаёўаё§
"กระแสน้ำจะฆ่าพวกเราทั้งหมด!" а№ЂаёаёҐа№Ђаё”้นกล่าว
เซ็นทรายิ้มเยาะขึ้น
"аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё—ี่พวกเจ้าต้аёаё‡аёЃаё±аё‡аё§аёҐаё™а№‰аёаёўаё—аёµа№€аёЄаёёаё”" а№Ђаё‚аёІаё•аёаёљ "สายน้ำนี่เต็มไปด้วยพวกฟаёаё§а№Ња№ЂаёЈаё™аё—ี่เป็นสัตว์ร้ายที่สุดบนโลกนี้ หากตกลงไป มันก็จะกัดทึ้งพวกเจ้าเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้аёаёў"
เจ้าชายรีสทаёаё”พระเนตรลงไปในสายน้ำаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаё‡аёЄаё±аёў
"аёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™ เราไม่สามารถว่ายน้ำไปได้" โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№ЊаёЃаёҐа№€аёІаё§В "และข้าก็มаёаё‡а№„ม่เห็นเรืаёаёЄаё±аёЃаёҐаёі"
เจ้าชายรีสทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёЎаёаё‡аё‚้ามพระаёаё±аё‡аёЁаёІа№„аё› а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃаёџаёаё§а№Њаё”ังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่аёаёўа№†
"аё«аё™аё—аёІаё‡а№Ђаё”аёµаёўаё§аё—аёµа№€аёЎаёµаё„аё·аёаё™аёµа№€" เขากล่าวพร้аёаёЎа№Ђаёаё·а№‰аёаёЎа№„ปจับเถาวัลย์ที่ติดаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаё•а№‰аё™а№„ม้ มันที่มีกิ่งไม้ยื่นаёаёўаё№а№€а№Ђаё«аё™аё·аёа№ЃаёЎа№€аё™а№‰аёі "พวกเราจะต้аёаё‡а№‚หนตัวข้ามมันไป "เขากล่าวаёаёўа№€аёІаёҐаё·а№€аё™ аёаёўа№€аёІаё•аёЃаёҐаё‡а№„аё›аёўаё±аё‡аёЉаёІаёўаёќаё±а№€аё‡ ให้โยนมันกลับมา а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё€а№‰аёІа№ѓаёЉа№‰аёЎаё±аё™а№ЂаёЄаёЈа№‡аё€а№ЃаёҐа№‰аё§"
เจ้าชายรีสทаёаё”พระเนตรลงไปยังสายน้ำаёаё±аё™а№ЂаёЉаёµа№€аёўаё§аёЃаёЈаёІаёЃ และเมื่аёаё™аё±а№‰аё™а№Ђаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёаё”พระเนตรเห็นสัตว์ประหลาดเรืаёаё‡а№ЃаёЄаё‡аёЄаёµа№Ђаё«аёҐаё·аёаё‡аё‚นาดเล็กกระโดดขึ้นมา มันมีลักษณะเหมืаёаё™аё›аёҐаёІаёЉаё™аёґаё”หนึ่งที่ขากรรไกรขบกันเกิดเป็นเสียงดังаёаёўа№€аёІаё‡аё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё” พวกมันมีกันหลายฝูงและมаёаё‡аё€а№‰аёаё‡аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаёЈаёІаё§аёЃаё±аёљаё§а№€аёІаёЃаёіаёҐаё±аё‡аёЈаёаё„аёаёўаёЎаё·а№‰аёаёаёІаё«аёІаёЈаё–ัดไป
เจ้าชายรีสทรงชำเลืаёаё‡а№Ђаё«аё™аё·аёаёћаёЈаё°аёаё±аё‡аёЁаёІа№„аё› และทรงพบว่ากаёаё‡аё—аё±аёћаёќаё№аё‡аёџаёаё§а№Њаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аёўаё±аё‡а№ЂаёЄа№‰аё™аё‚аёаёљаёџа№‰аёІа№„ด้ตามเข้ามาใกล้ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่มีทางเลืаёаёЃаёаё·а№€аё™аёаёµаёЃ
"ท่านไปก่аёаё™а№Ђаё–аёґаё”" เซ็นทรา กล่าวกับเจ้าชายรีส
เจ้าชายรีสทรงส่ายพระเศียร "ข้าจะไปเป็นคนสุดท้าย "аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё•аёЈаё±аёЄ "หากว่าพวกเราไม่สามารถไปได้ทันเวลาแล้ว เจ้าจงไปก่аёаё™ เจ้าเป็นคนนำ พวกเรามาที่นี่"
เซ็นทราพยักหน้า
"เจ้าไม่ต้аёаё‡аё–ามข้าซ้ำสаёаё‡" аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ตรัสพร้аёаёЎа№Ѓаёўа№‰аёЎаёћаёЈаё°аёЄаёЈаё§аёҐ ขณะที่ทรงจ้аёаё‡аёћаё§аёЃаёџаёаё§а№Њаё—ี่ใกล้เข้ามาаёаёўа№€аёІаё‡аё›аёЈаё°аё«аёЎа№€аёІ
เซ็นทราคว้าเถาวัลย์ขึ้นมาพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЃаёЈаёµаё”ร้аёаё‡а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЃаёЈаё°а№‚аё”аё”аёаёаёЃа№„ปเหวี่ยงตัวข้ามน้ำไปаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วขณะที่เขาลаёаёўаё•аё±аё§аёаёўаё№а№€аё•аёіаё•аёіаёљаё™а№Ђаё–าวันนั้นเขาก็ยกเท้าขึ้นจากน้ำและได้ยินเสียง ขบฟันเสียงแหลมจากสัตว์ประหลาด аё€аё™а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” เขาก็ลงมายังฝั่งที่аёаёўаё№а№€а№„กลаёаёµаёЃаё”้าน พร้аёаёЎаёЃаё±аёља№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёЄаё±а№€аё™аёЄаё°а№Ђаё—аё·аёаё™аёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаё·а№‰аё™
เขาทำสำเร็จ
เซ็นทรายืนаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™аёћаёЈа№‰аёаёЎаёЃаё±аёљаёЈаёаёўаёўаёґа№‰аёЎа№Ђаё‚ากว่าเถาวัลย์เหวี่ยงมันกลับมาаёаёµаёЃаёќаё±а№€аё‡аё‚аёаё‡а№ЃаёЎа№€аё™а№‰аёіа№ЂаёаёҐа№Ђаё”้นเаёаё·а№‰аёаёЎа№„ปและจับมันไว้พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёўаё·а№€аё™аёЎаё±аё™а№ѓаё«а№‰аёаёґаё™аё”аёЈаёІ
"เชิญผู้หญิงไปก่аёаё™" เขากล่าว
นางทำหน้าบูดบึ้ง
"ข้าไม่ได้ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЃаёІаёЈаё›аёЈаё°аё„аёљаё›аёЈаё°аё«аё‡аёЎ" นางกล่าว "เจ้าตัวใหญ่เจ้าจะทำให้เขาวันขาดเจ้าไปและทำมันให้เสร็จๆ аё‹аё° аё€аё‡аёаёўа№€аёІаё•аёЃаёҐаё‡а№„аё› аё«аёЈаё·аёа№„ม่งั้น ผู้หญิงคนนี้ก็ต้аёаё‡а№Ђаё‚้าไปช่วยชีวิตเจ้าไว้"
а№ЂаёаёҐа№Ђаё”้นทำหน้าบูดบึ้งและไม่ขบขันไปด้วย เขาจับเข้ากับเถาวัลย์
"ข้าก็แค่аёаёўаёІаёЃаё€аё°аёЉа№€аё§аёў" เขากล่าวเаёаёҐа№Ђаё”้นกระโดดаёаёаёЃа№„ปพร้аёаёЎа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё•аё°а№‚กนลั่น ข้ามผ่านไปในаёаёІаёЃаёІаёЁ แล้วจึงกลิ้งตกลงаёаёўа№€аёІаё‡аёаёµаёЃаёќаё±а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡а№Ђаё‚้ามาаёаёўаё№а№€аё‚้างๆ เซ็นทรา
เขาส่งเถาวัลย์นั้นกลับมา จากนั้นจึงตามมาด้วยเซаёаёЈа№Њаё™а№€аёІ аёаёґаё™аё”ราและคаёаё™а№Ђаё§а№€аё™
มีคนที่เหลืаёаёаёўаё№а№€а№Ђаёћаёµаёўаё‡аёЄаёаё‡аё„นคืภเจ้าชายรีสและคร็аёаёЃ
"คืภข้าเดาว่ามันเหลืаёа№Ђаёћаёµаёўаё‡а№Ѓаё„а№€а№ЂаёЈаёІаёЄаёаё‡аё„аё™" คร็аёаёЃаёЃаёҐа№€аёІаё§аёЃаё±аёља№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄ "ไปเถิด а№Ђаёћаё·а№€аёаёЈаё±аёЃаё©аёІаёЉаёµаё§аёґаё•аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไว้" คร็аёаёЃаёЃаёҐа№€аёІаё§аё‚ณะที่ชำเลืаёаё‡аёЎаёаё‡аёња№€аёІаё™аё«аё±аё§а№„หล่ไปаёаёўа№€аёІаё‡аё•аё·а№€аё™аё•аёЈаё°аё«аё™аёЃ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаё§аёЃаёџаёаё§а№Ња№Ђаё‚้ามาใกล้มาก จนไม่น่าจะมีเวลาเพียงพаёаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёЄаёаё‡аё„นที่จะทำสำเร็จ
เจ้าชายรีสทรงส่ายพระเศียร
"แต่ไม่มีใครถูกทิ้งไว้เบื้аёаё‡аё«аёҐаё±аё‡!" аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё•аёЈаё±аёЄ "หากเจ้าไม่ไป ข้าก็ไม่ไป"
аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёЄаёаё‡аё„аё™аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™аёўаё±аё‡аё”ื้аёаё”аё¶аё‡ คร็аёаёЃаёЎаёаё‡аёаёаёЃа№„аё›аёаёўа№€аёІаё‡аё•аё·а№€аё™аё•аёЈаё°аё«аё™аёЃа№ЃаёҐаё°аёЄа№€аёІаёўаё«аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ
"аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ช่างโง่เง่า ทำไมถึงต้аёаё‡а№ѓаёЄа№€аёћаёЈаё°аё—ัจข้ามากถึงเพียงนี้ ข้าไม่เคยใส่ใจพระаёаё‡аё„а№Њаё–аё¶аё‡аё„аёЈаё¶а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงมีให้ข้าเลย"
"ข้าเป็นผู้นำแล้วในตаёаё™аё™аёµа№‰ นั่นทำให้เจ้าаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё„аё§аёІаёЎаёЈаё±аёљаёњаёґаё”аёЉаёаёљаё‚аёаё‡аё‚้า"เจ้าชายรีสตรัส "ข้าไม่ได้ใส่ใจเจ้า ข้าใส่ใจ
กับเกียรติยศและเกียรติยศก็аёаёаёЃаё„аёіаёЄаё±а№€аё‡аё§а№€аёІ ไม่ให้ข้าทิ้งผู้ใดไว้เบื้аёаё‡аё«аёҐаё±аё‡"
аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёЄаёаё‡аё„นหันกลับไปมаёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё›аёЈаё°аё«аёЎа№€аёІ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёџаёаё§а№Њаё•аё±аё§а№ЃаёЈаёЃа№Ђаё‚้ามาถึง เจ้าชายรีสทรงก้าวไปข้างหน้า аё—аёЈаё‡аёаёўаё№а№€аё”้านข้างคร็аёаёЃ พวกเขากวัดแกว่งดาบไปมาฆ่าฟаёаё§а№Ња№„ปได้หลายตัว
"พวกเราจะไปด้วยกัน" เจ้าชายรีสทรงตะโกนขึ้น
เจ้าชายรีสทรงไม่ปล่аёаёўа№Ђаё§аёҐаёІа№ѓаё«а№‰а№ЂаёЄаёµаёўа№„аё› аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงคว้าคร็аёаёЃаё—аёЈаё‡аёћаёІаё”а№Ђаё‚аёІаёўаё±аё‡аёћаёЈаё°аёаё±аё‡аёЄаёІа№ЃаёҐаё°аё—รงจับเข้ากับเชืаёаёЃа№Ђаё–าวัลย์และทั้งสаёаё‡аё„นก็โผаёаёаёЃа№„ปด้วยกันในаёаёІаёЃаёІаёЁ а№ЃаёЃаё§а№€аё‡аё•аё±аё§аёаёаёЃа№„аё›аёўаё±аё‡аёаёµаёЃаёќаё±а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡
"ช่วยข้าด้วย" คร็аёаёЃаёЃаёЈаёµаё”ร้аёаё‡аё‚ึ้น
คร็аёаёЃаё„а№€аёаёўа№† ลื่นหลุดаёаёаёЃаё€аёІаёЃаёћаёЈаё°аёаё±аё‡аёЄаёІаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄа№ЃаёҐаё°а№‚ผเข้าจับกับ เถาวัลย์ แต่ตаёаё™аё™аёµа№‰аёЎаё±аё™а№Ђаё›аёµаёўаёЃаёЉаё·а№‰аё™а№„ปด้วยละаёаёаё‡аё™а№‰аёіаё€аёІаёЃаёЄаёІаёўаё™а№‰аёіа№ЃаёҐаё°аёЎаё·аёаё‚аёаё‡ คร็аёаёЃа№Ђаёаё‡аёЃа№‡аёЎаёµаё„วามลื่น มันทำให้เขาค่аёаёўа№†аё«аёҐа№€аё™а№„ถลตัวลงมา เจ้าชายรีสทรงเаёаё·а№‰аёаёЎаёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–์ไปจับเขาเаёаёІа№„ว้ а№Ѓаё•а№€аё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЃаёґаё”ขึ้นаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว аёћаёЈаё°аё—аё±аёўаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄаё•аёЃаё®аё§аёљ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ต้аёаё‡аё—аёЈаё‡аёљаё±аё‡аё„аё±аёљаё•аё™а№Ђаёаё‡а№ѓаё«а№‰а№Ђаёќа№‰аёІаёЎаёаё‡аё„ร็аёаёЃаё•аёЃаёҐаё‡а№„аё› หลุดไปจากการไขว่คว้าขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ ลงสู่ผืนน้ำที่ไหลหลากаёаёўаё№а№€аё”้านล่าง
เจ้าชายรีสทรงลงยังаёаёµаёЃаёќаё±а№€аё‡аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€а№„กลด้านหนึ่ง และทรงกลิ้งไปаёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаё·а№‰аё™аё”аёґаё™аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงม้วนตัวเตรียมแรงกลับเข้าไปที่แม่น้ำ а№Ѓаё•а№€аёЃа№€аёаё™аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё€аё°аё•аёаёљаёЄаё™аёаё‡аёЄаёґа№€аё‡а№ѓаё”аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™аёЃа№‡а№ЃаёўаёЃаё•аё±аё§аёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаёЃаёҐаёёа№€аёЎа№ЃаёЈаё‡а№„ปข้างหน้าและเข้าไปสู่สายน้ำที่รุนแรงเจ้าชายรีสและคนаёаё·а№€аё™а№†аё•а№€аёІаё‡а№Ђаёќа№‰аёІаё”ูจนแทบหมดลมหายใจ аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё—аёіа№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЃаёҐа№‰аёІаё«аёІаёЌа№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄаё—аёЈаё‡аёЄаё‡аёЄаё±аёў аё«аёЈаё·аёаё§а№€аёІаёЃаёіаёҐаё±аё‡аё†а№€аёІаё•аё±аё§аё•аёІаёўаёЃаё±аё™а№Ѓаё™а№€?
аё„аёаё™а№Ђаё§аё™аё•а№Њаё§а№€аёІаёўаё™а№‰аёіаёаёўа№€аёІаё‡а№„ร้ความกลัวไปยังกระแสน้ำที่ไหลบ่า เขาเข้ามาถึงคร็аёаёЃаё—ี่ยังไม่ถูกสัตว์ร้ายกัดและฉวยตัวเขาที่ลаёаёўаё™а№‰аёіа№„ว้ได้ а№Ђаё‚аёІа№ЂаёаёІа№Ѓаё‚นโаёаёљаёЈаёаёљаёља№€аёІа№ЃаёҐа№‰аё§аёќа№€аёІаёЄаёІаёўаё™а№‰аёіаёаёаёЃаёЎаёІаё”้วยกัน аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™аё§а№€аёІаёўаё™а№‰аёіаё—аё§аё™аёЃаёЈаё°а№ЃаёЄа№Ђаёћаё·а№€аёаёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаёўаё±аё‡аёќаё±а№€аё‡
ทันใดนั้นคร็аёаёЃаёЃа№‡аёЃаёЈаёµаё”ร้аёаё‡аё‚ึ้น
"аё‚аёІаё‚аёаё‡аё‚้า!"
คร็аёаёЃаёљаёґаё”ตัวด้วยความเจ็บปวดในขณะที่ฟаёаё§а№Ња№ЂаёЈаё™аё•аё±аё§аё«аё™аё¶а№€аё‡аёќаё±аё‡а№Ђаё‚ี้ยวลงในขาขаёаё‡а№Ђаё‚าและมันกัดเขาได้ เกล็ดสีเหลืаёаё‡а№Ђаё›а№‡аё™а№Ђаё‡аёІаё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™а№„ด้เหนืаёаёЃаёЈаё°а№ЃаёЄаё™а№‰аёі аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™аё§а№€аёІаёўаё™а№‰аёіа№ЃаёҐаё°аё§а№€аёІаёўаё™а№‰аёіа№„аё› аё€аё™аёЃаёЈаё°аё—аё±а№€аё‡а№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€а№ѓаёЃаёҐа№‰аёЉаёІаёўаёќаё±а№€аё‡а№ЃаёҐаё°а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄаёЃаё±аёљаё„аё™аёаё·а№€аё™а№†аёЃа№‡а№ЂаёЈа№€аё‡а№Ђаё‚ามาช่วยลากพวกเขาаёаёаёЃа№„ปจากน้ำ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё™аё±а№‰аё™а№Ђаёаё‡ аёќаё№аё‡аё‚аёаё‡аёџаёаё§а№Ња№ЂаёЈаё™аёЃа№‡аёЃаёЈаё°а№‚ดดขึ้นมาในаёаёІаёЃаёІаёЁ а№Ђаёћаё·а№€аёаё•аёІаёЎаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёЎаёІ เจ้าชายรีสกับคนаёаё·а№€аё™а№†аё€аё¶аё‡аёћаёІаёЃаё±аё™аё•аёљаёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аёаёаёЃа№„аё›аёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡
คร็аёаёЃаёљаёґаё”ตัวไปมา เจ้าชายรีสทаёаё”พระเนตรลงไปเห็นฟаёаё§а№Ња№ЂаёЈаё™аё•аё±аё§аё«аё™аё¶а№€аё‡аёўаё±аё‡аё•аёґаё”аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё‚аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ аёаёґаё™аё”ราดึงดาบสั้นขаёаё‡аё™аёІаё‡аёаёаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§ ตัดมันลงยังสะโพกขаёаё‡аё„ร็аёаёЃа№ѓаё™аё‚ณะที่เขากรีดร้аёаё‡ นางงัดเจ้าสัตว์ร้ายаёаёаёЃаёЎаёІа№ЃаёҐа№‰аё§а№‚ยนมันกระแทกลงยังชายฝั่งและกลับลงไปаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё™а№‰аёі
"ข้าเกลียดเจ้า!"คร็аёаёЃаёћаё№аё”аёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЃаёЈаёµа№‰аёўаё§аёЃаёЈаёІаё”а№ѓаёЄа№€аё™аёІаё‡
"аё”аёµ" аёаёґаё™аё”аёЈаёІаё•аёаёљаёаёўа№€аёІаё‡а№„ม่สะทกสะท้าน
เจ้าชายรีสทаёаё”พระเนตรไปดูคаёаё™а№Ђаё§а№€аё™аё‹аё¶а№€аё‡аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™а№Ђаё«аёҐаё·аёаё•аё±аё§а№Ђаё›аёµаёўаёЃа№‚ชกและทรงรู้สึกทึ่งกับความกล้าหาญขаёаё‡а№Ђаё‚аёІаё„аёаё™а№Ђаё§аё™аё•а№Њаё€а№‰аёаё‡аёЎаёаё‡аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаёаёўа№€аёІаё‡а№„รความรู้สึกและเจ้าชายรีสทรง аё•аёЃаёћаёЈаё°аё—аё±аёўаё—аёµа№€аёЄаё±аё‡а№ЂаёЃаё•аё§а№€аёІаёЎаёµаёџаёаё§а№Ња№ЂаёЈаё™аё•аё±аё§аё«аё™аё¶а№€аё‡аёќаё±аё‡а№Ђаё‚ี้ยวаёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№Ѓаё‚аё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าและบิดตัวไปมาаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёаёІаёЃаёІаёЁа№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄ ทรงแทบไม่เชื่аёаё§а№€аёІаё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™аёЎаёµаё„วามสงบมากถึงเพียงนี้พระаёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё·а№‰аёаёЎаёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–์ไปаёаёўа№€аёІаё‡аёЉа№‰аёІа№†а№ЃаёҐа№‰аё§аёЃаёЈаё°аёЉаёІаёЃаёЎаё±аё™аёаёаёЃаёћаёЈа№‰аёаёЎаёЃаё±аёља№‚ยนมันกลับลงไปในน้ำ
"มันไม่เจ็บเลยหรืаё?"เจ้าชายรีสตรัสถามаёаёўа№€аёІаё‡аё‡аёёаё™аё‡аё‡
аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™аёўаё±аёЃа№„หล่
เจ้าชายรีสทรงวิตก ฃไปกับคаёаё™а№Ђаё§а№€аё™аёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІаё—аёµа№€а№Ђаё„аёў แม้พระаёаё‡аё„์จะชื่นชมในความกล้าหาญขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงแทบไม่เชื่аёаё§а№€аёІ аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёаё„วามบุ่มบ่ามไร้การยังคิด ที่เขาจะโผเข้าไปหาฝูงสัตว์ร้ายและไม่เคยคิดทบทวนไตร่ตรаёаё‡а№ѓаё«а№‰аё”аёµ
аёаёµаёЃаёќаё±а№€аё‡аё”้านไกลаёаёаёЃа№„аё›аё‚аёаё‡а№ЃаёЎа№€аё™а№‰аёі аёџаёаё§а№Њаё«аёҐаёІаёўаёЈа№‰аёаёўаё•аё±аё§аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ аёЎаёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІаёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЃаёЈаёµа№‰аёўаё§аёЃаёЈаёІаё”และพากันขบกัดฟันขаёаё‡аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™
"а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё”"โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№ЊаёЃаёҐа№€аёІаё§ "พวกเราก็ปลаёаё”аё аё±аёў"
เซ็นทราส่ายหัวขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ
"ก็เพียงแค่ตаёаё™аё™аёµа№‰В аёћаё§аёЃаёџаёаё§а№ЊаёЎаёµаё„วามฉลาด พวกมันรู้ว่าแม่น้ำนั้นคดเคี้ยว аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аё€аё°а№Ђаё”аёґаё™аёа№‰аёаёЎаё«аёІаё«аё™аё—างและหาทางข้ามมา ในไม่ช้า มันก็จะมาถึงฝั่งขаёаё‡а№ЂаёЈаёІ เวลาเรามีจำกัดเรา ต้аёаё‡аёЈаёµаёља№Ђаё„ลื่аёаё™аёўа№‰аёІаёў"
พวกเขาตามเซ็นทราไป ในขณะที่เขาวิ่งผ่านทุ่งที่เต็มไปด้วยดินโคลน ผ่านน้ำพุร้аёаё™аё—ี่ผุดขึ้นมา และนำทางผ่านไปในสภาพภูมิประเทศаёаё±аё™а№Ѓаё›аёҐаёЃ ประหลาดนี้
аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёўаё±аё‡аё„аё‡аё§аёґа№€аё‡аё•а№€аёа№„аё›а№ЂаёЈаё·а№€аёаёўа№† аё€аё™а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” กลุ่มหมаёаёЃаёЃа№‡аё€аёІаё‡аё«аёІаёўа№„аё› พระทันเจ้าชายรีสรู้สึกเบิกบานที่ได้เห็นสิ่งที่аёаёўаё№а№€а№Ђаёљаё·а№‰аёаё‡аё«аё™а№‰аёІ аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёаёЃаёіа№Ѓаёћаё‡аё‚аёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€ аё«аёґаё™аё—аёµа№€а№ЂаёЃа№€аёІа№ЃаёЃа№€аёЄа№€аёаё‡аё›аёЈаё°аёЃаёІаёўаёаёўаё№а№€а№Ђаёљаё·а№‰аёаё‡аё«аё™а№‰аёІ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёаё”พระเนตรขึ้นไปเห็นกำแพงที่аёаёўаё№а№€аёЄаё№аё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№„ม่น่าจะเป็นไปได้ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงไม่ทราบว่า พวกเขาจะไปมันขึ้นไปได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ เจ้าชายรีทรงยืนаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аёµа№‰аёћаёЈа№‰аёаёЎаёЃаё±аёљаё„аё™аёаё·а№€аё™а№†а№ЃаёҐаё°аёЎаёаё‡аё‚ึ้นไปด้วยความหวาดกลัว аёЃаёіа№Ѓаёћаё‡аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°аёЎаёµаё„аё§аёІаёЎ ใหญ่โตขึ้นกว่าตаёаё™аё—ี่พวกเขาไต่มันลงมา
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёЎаёаё‡аёЎаё±аё™а№ЃаёҐаё°а№Ђаё«а№‡аё™аёЄаё аёІаёћаё—аёµа№€аё”аё№а№Ѓаёўа№€аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าและสงสัยว่าพวกเขาจะขึ้นไปด้านบนได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ พวกเขาทั้งหมดаёа№€аёаё™аёҐа№‰аёІ ถูกโจมตีและเต็มไปด้วยรаёаёўаёџаёЃаёЉа№‰аёі а№Ђаё«аё™аё·а№€аёаёўаёа№€аёаё™аёЎаёІаё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаё•а№€аёаёЄаё№а№‰ аёЎаё·аёа№ЃаёҐаё°а№Ђаё—้าขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าก็เจ็บแสบ พวกเขาจะสามารถปีนขึ้นไปยังด้านบนได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ เมื่ภพลังงานถูกใช้ไปหมดนับตั้งแต่ลงมาถึงที่นี่แล้ว
"ข้าไปไม่ไหว" คร็аёаёЃаёЃаёҐа№€аёІаё§аёћаёЈа№‰аёаёЎаёЃаё±аёљаё«аёІаёўа№ѓаё€аёџаё·аё”аёџаёІаё” а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІа№Ѓаё•аёЃаёћаёЈа№€аёІ
เจ้าชายรีสทรงรู้สึกในแบบเดียวกัน แต่มิได้ทรงตรัสаёаёаёЃаёЎаёІ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё–аё№аёЃаё•аёаё™аё€аё™аёЎаёёаёЎ พวกเขาได้หนีพวกฟаёаё§а№ЊаёЎаёІа№„ด้แต่ก็คงจะเป็นได้аёаёµаёЃа№„аёЎа№€аё™аёІаё™ ในไม่ช้า พวกมันก็จะตามพวกเขาจนเจภพวกเขาก็จะถูกลุมล้аёаёЎа№ЃаёҐаё°аё–аё№аёЃаё†а№€аёІаё•аёІаёў  งานหนักทั้งหมดทั้งมวลนี้ ความพยายามทั้งหมดนี้กลับกลายไปเป็นความสูญเปล่า
เจ้าชายรีสไม่ปรารถนาจะสิ้นพระชนม์аёаёўаё№а№€аё—ี่นี่ไม่ใช่สถานที่แห่งนี้หากพระаёаё‡аё„์จะต้аёаё‡аёЄаёґа№‰аё™аёЉаёµаёћа№ЃаёҐа№‰аё§аёЃа№‡аё‚аёаё€аёІаёЃаё‚ึ้นไปตายаёаёўаё№а№€аё‚้างบนนั่นаёаёўаё№а№€аёљаё™аё”аёґаё™а№Ѓаё”аё™аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№Ђаёаё‡аёаёўаё№а№€аёљаё™а№Ѓаёња№€аё™аё”аёґаё™а№ѓаё«аёЌа№€аёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้างกับเซลีสห้าพระаёаё‡аё„์มีหนทางมากกว่านี้ ในการหลบหนี
เจ้าชายรีสทรงได้ยินเสียงดังаёаё±аё™аё™а№€аёІаё‚นลุกเมื่аёаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё«аё±аё™аёЎаёІаёћаёљаёќаё№аё‡аёџаёаё§а№Њаё‹аё¶а№€аё‡аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°аёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡а№„ปราวร้аёаёўаё«аёҐаёІаёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аёЎаёµаёЃаё±аё™аё«аёҐаёІаёўаёћаё±аё™аё•аё±аё§аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–ข้ามแม่น้ำมาได้แล้วและกำลังใกล้เข้ามา
аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё—аёёаёЃаё„аё™аё”аё¶аё‡аёаёІаё§аёёаё?аёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё•аёЈаёµаёўаёЎаёћаёЈа№‰аёаёЎ
"ไม่มีที่ไหนเหลืаёа№ѓаё«а№‰а№ЂаёЈаёІаё§аёґа№€аё‡а№„ปได้аёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§"เซ็นทรากล่าว
"аёаёўа№€аёІаё‡аё‡аё±а№‰аё™а№ЂаёЈаёІаёЃа№‡аё€аё°аё•а№€аёаёЄаё№а№‰аё€аё™аё•аё±аё§аё•аёІаёў" เจ้าชายรีสทรงตะโกนร้аёаё‡
"เจ้าชายรีส!" เสียงหนึ่งดังขึ้น
เจ้าชายรีสทаёаё”พระเนตรขึ้นไปบนกำแพงขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚าใหญ่แล้ว а№ЂаёЎаё·а№€аёа№ЂаёЎаё†аё«аёЎаёаёЃаё€аёІаё‡аё«аёІаёўа№„аё› аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเห็นใบหน้าที่ทรงคิดว่าเป็นภาพวิญญาณจากความคิดในแว่บแรก аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงแทบไม่เชื่аёаё§а№€аёІа№Ђаёљаё·а№‰аёаё‡аё«аё™а№‰аёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์นั้นจะกรากฎเป็นผู้หญิง ผู้ซึ่งกำลังаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё«а№‰аё§аё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аё„аё§аёІаёЎаё„аёґаё”аё–аё¶аё‡аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№ЂаёЎаё·а№€аёаёЄаё±аёЃаё„аёЈаё№а№€
เซลีส
аё™аёІаё‡аёЎаёІаё—аёіаёаё°а№„аёЈаё—аёµа№€аё™аёµа№€? นางมาถึงที่นี่ได้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ? แล้วใครคืаёаёњаё№а№‰аё«аёЌаёґаё‡аёаёµаёЃаё„นหนึ่งด้านข้างนาง? аё™аёІаё‡аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаёњаё№а№‰аёЄаёЎаёІаё™а№ЃаёњаёҐа№Ѓаё«а№€аё‡аёЈаёІаёЉаё§аё±аё‡ аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈа№€аёІ
ทั้งสаёаё‡аё™аёІаё‡а№Ѓаё‚аё§аё™аё•аё±аё§аёаёўаё№а№€аё”้านข้างขаёаё‡аё«аё™а№‰аёІаёњаёІа№‚аё”аёўаёЎаёµа№ЂаёЉаё·аёаёЃаёўаёІаё§а№ЃаёҐаё°аё«аё™аёІаёћаё±аё™аёаёўаё№а№€аёЈаёаёља№Ђаёаё§а№ЃаёҐаё°аёЎаё·аёаёћаё§аёЃаё™аёІаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аёҐаё‡аёЎаёІаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วโดยใช้เชืаёаёЃаё«аё™аёІаё‹аё¶а№€аё‡аё‡а№€аёІаёўа№ЃаёЃа№€аёЃаёІаёЈаё‰аё§аёўаё„ว้า เซลืสเаёаё·а№‰аёаёЎаё•аё±аё§а№‚аёўаё™а№ЂаёЉаё·аёаёЃаё—ี่เหลืаёаёҐаё‡аёЎаёІа№ЃаёҐа№‰аё§аёЎаё±аё™аё•аёЃаёҐаё‡аёЎаёІаёЈаёІаё§ 50 аёџаёёаё•а№ѓаё™аёаёІаёЃаёІаёЁа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаёаёІаё«аёІаёЈаё—ี่ตกลงจากสรวงสวรรค์และตกมาสู่พระบาทขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄ
аё™аёµа№€аё„аё·аёаё—аёІаё‡аё«аё™аёµаёаёµаёЃаё«аё™аё—аёІаё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡
พวกเขาไม่ลังเล ทุกคนรีบวิ่งไปและเพียงชั่วขณะ พวกเขาก็ปีนขึ้นไปเร็วเท่าที่จะทำได้ เจ้าชายรีสทรงปล่аёаёўа№ѓаё«а№‰аё—ุกคนได้มุ่งหน้าไปก่аёаё™ аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์กระโดดขึ้นไปเป็นคนสุดท้าย аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงปีนและดึงเชืаёаёЃаё‚ณะที่ทรงไต่ขึ้นไป аё§аёґаё?ีนี้พวกฟаёаё§а№Ња№„ม่สามารถเข้ามาจับมันได้
ที่ภาคพื้นดินพวกฟаёаё§а№ЊаёЎаёІаёЃаёЎаёІаёўаё›аёЈаёІаёЃаёЏаё•аё±аё§аё‚ึ้น พวกมันพยายามที่จะขึ้นมาและกระโดดขึ้นเพื่аёаё”аё¶аё‡аёћаёЈаё°аёљаёІаё— ซึ่งมันก็พลาดเจ้าชายรีสไปได้เพียงน้аёаёўаё™аёґаё”
เจ้าชายรีสทรงหยุด а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ได้มาถึงตัวเซลืสผู้ซึ่งรаёаё„аёаёўаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡а№ЂаёЉаёґаё‡аёњаёІ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡а№Ђаёаё™аёћаёЈаё°аё§аёЈаёЃаёІаёўа№Ђаё‚้าไปและจุมพิตนาง
"ข้ารักเจ้า" аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё•аёЈаё±аёЄ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้สึกถึงความรักที่มีต่аёаё™аёІаё‡а№Ѓаёња№€аё‹а№€аёІаё™а№„аё›аё—аё±а№€аё§аёћаёЈаё°аё§аёЈаёЃаёІаёў
"และข้าก็เช่นกัน"аё™аёІаё‡аё•аёаёљаёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІ
พวกเขาทั้งสаёаё‡аё„นหันไปและมаёаё‡аёўаё±аё‡аёЃаёіа№Ѓаёћаё‡аё‚аёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚าใหญ่พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё„аё™аёаё·а№€аё™а№† พวกเขาปีนขึ้นไปสูงขึ้นและสูงขึ้น จนกระทั่งพวกเขาได้กลับขึ้นมายังดินแดนแห่งบ้านเกิด เจ้าชายรีสทรงแทบไม่เชื่аёаё§а№€аёІаёЎаё±аё™аё€аё°а№ЂаёЃаёґаё”ขึ้นได้
บ้านเกิด
аёљаё—аё—аёµа№€ аёЄаёµа№€
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Ња№ЂаёЈа№€аё‡аёќа№€аёІа№„аё›аё•аёІаёЎаё«аё™аё—аёІаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аёЄаёЎаёЈаё аё№аёЎаёґаёаё±аё™аёўаёёа№€аё‡а№Ђаё«аёўаёґаё‡ ตัดผ่านเข้าและаёаёаёЃаёња№€аёІаё™аё«аёЎаё№а№€аё—หารที่กำลังต่аёаёЄаё№а№‰аё”้วยชีวิตกับกаёаё‡аё—ัพซากศพที่ผุดขึ้นมาаёаёўаё№а№€аёЈаёІаёўаёЈаёаёљаё•аё±аё§аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ เสียงร้аёаё‡аё„รวญและเสียงกรีดร้аёаё‡а№Ђаё•аёґаёЎа№Ђаё•а№‡аёЎа№„аё›аё—аё±а№€аё§аёљаёЈаёЈаёўаёІаёЃаёІаёЁ ในขณะที่เหล่าทหารสังหารพวกаёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёў และในทางกลับกัน ก็ถูกพวกаёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈа№„ปด้วย ทั้งกаёаё‡аёЈаёља№Ђаё‡аёґаё™ ทหารแม็คกิลและทหารซิเลเซียก็ต่аёаёЄаё№а№‰аёаёўа№€аёІаё‡аё«аёІаёЌаёЃаёҐа№‰аёІ แต่พวกเขามีจำนวนน้аёаёўаёЃаё§а№€аёІаёћаё§аёЃаёаёЄаё№аёЈаёЎаёІаёЃ аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўа№Ѓаё•а№€аёҐаё°аё•аё±аё§аё—ี่พวกเขาสังหารไปได้ก็จะมีаёаёЄаё№аёЈаёаёµаёЃаёЄаёІаёЎаё•аё±аё§а№‚ผล่ขึ้นมา аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЎаёаё‡аёаёаёЃаё§а№€аёІаёЎаё±аё™аё‚ึ้นаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёља№Ђаё§аёҐаёІаё§а№€аёІа№ЂаёЎаё·а№€аёа№ѓаё”аёќа№€аёІаёўаё‚аёаё‡аё™аёІаё‡аё€аё°аё–ูกกวาดล้างไปจนหมด
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Ња№ЂаёЈа№€аё‡аё„วามเร็วขึ้นไปสаёаё‡а№Ђаё—а№€аёІаё•аё±аё§ аё§аёґа№€аё‡аёаёаёЃа№„аё›аёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё•а№‡аёЎаёЃаёіаёҐаё±аё‡ аё›аёаё”аё‚аёаё‡аё™аёІаё‡а№Ѓаё—аёљаё€аё°аёЈаё°а№Ђаёљаёґаё”аёаёаёЃ นางก้มตัวผลุบๆ โผล่ๆ а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаё•аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аёџаёІаё”аёЎаё·аёаёҐаё‡аёЎаёІаё—ี่ใบหน้าขаёаё‡аё™аёІаё‡ และนางกรีดร้аёаё‡аё‚ึ้น а№ЂаёЎаё·а№€аёаёаёЄаё№аёЈаёаёµаёЃаё•аё™аё‚่วนเข้าที่แขน ทำให้มีเลืаёаё”ไหลаёаёаёЃаёЎаёІ นางไม่ได้หยุดเพื่аёаё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёљаёћаё§аёЃаёЎаё±аё™ มันไม่มีเวลาаёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§ นางจะต้аёаё‡аё•аёІаёЎаё«аёІаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™
นางวิ่งไปในทิศทางที่นางเห็นเขาเป็นครั้งสุดท้ายเมื่аёаё•аёаё™аё—ี่เขากำลังต่аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёљаёЈаёІаёџаёµа№€а№ЃаёҐаё°аёҐа№‰аёЎаёҐаё‡а№„ปจากการตัดขานางภาวนาว่านั่นจะไม่ทำให้เขาถูกฆ่าตาย นางหวังว่านางจะสามารถปลุกให้เขาตื่นขึ้นมาได้และหวังว่านางจะทำมันได้ทัน аёЃа№€аёаё™аё—ี่ผู้คนทั้งหมดในฝ่ายขаёаё‡аё™аёІаё‡аё€аё°аё–ูกสังหารจนหมดสิ้น
аёаёЄаёёаёЈаёЃаёІаёўаё•а№‰аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡а№‚ผล่ขึ้นมาаёаёўаё№а№€аё”้านหน้าขаёаё‡аё™аёІаё‡ аёЎаё±аё™аё‚аё§аёІаё‡аё—аёІаё‡аё™аёІаё‡а№ЂаёаёІа№„ว้ аё™аёІаё‡аё€аё¶аё‡аёўаёЃаёќа№€аёІаёЎаё·аёаё‚้างหนึ่งขึ้นมา มันเป็นลูกบаёаёҐа№Ѓаё«а№€аё‡а№ЃаёЄаё‡аёЄаёµаё‚าวที่พุ่งเข้าชนยังส่วนаёаёЃаё‚аёаё‡аёаёЄаё№аёЈ มันกระแทกเข้ากับаёаёЄаё№аёЈ จนมันล้มหงายหลังไป
аёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаёаёµаёЃаё«а№‰аёІаё•аё±аё§а№‚ผล่ขึ้นมาและเมื่аёаё™аёІаё‡ аёўаё·аё™аёќа№€аёІаёЎаё·аёаёаёаёЃа№„ปนั้น ครั้งนี้มันมีเพียงแค่มวลแห่งแสงаёаёаёЃаёЎаёІа№Ђаёћаёµаёўаё‡а№Ѓаё„่ลูกเดียว аёаёЄаё№аёЈаёаёµаёЃаёЄаёµа№€аё•аё™аёЃаёіаёҐаё±аё‡а№Ђаё‚้ามาใกล้ตัวนาง พลังขаёаё‡аё™аёІаё‡а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё–ูกจำกัดและนางก็ตกตะลึงที่ได้รู้
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаё—ำใจกล้าสำหรับการประทะเมื่аёаёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аёЃаёіаёҐаё±аё‡а№Ђаё‚้ามาใกล้ขึ้น аё€аё™а№ЂаёЎаё·а№€аёаё™аёІаё‡а№„ด้ยินเสียงคำรามดังขึ้นมา นางจึงเห็นว่าโครห์นได้กระโดดเข้ามาаёаёўаё№а№€аё‚้างตัวนางและฝังเขี้ยวขаёаё‡аёЎаё±аё™аё€аёЎаёҐаё‡аёўаё±аё‡аё„аёаё«аёаёўаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃаёаёЄаёёаёЈаёЃаёІаёў аёаёЄаё№аёЈаё•аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аё«аё±аё™а№„ปหาโครห์นและаёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаё€аё¶аё‡аё‰аё§аёўа№‚аёаёЃаёІаёЄаё™аёµа№‰ นางใช้ศаёаёЃаёџаёІаё”ลงที่คаёаё«аёаёўаё‚аёаё‡аёаёЄаё№аёЈаё•аё™аё™аё±а№‰аё™ ส่งผลให้มันล้มลงไป аё™аёІаё‡аё€аё¶аё‡аё§аёґа№€аё‡аёаёаёЃаёЎаёІа№„ด้
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёћаёІаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаё„วามวุ่นวายและสถานการณ์ที่สิ้นหวังได้ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаё§аёЃаёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўа№„ด้เพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่аёаёўа№† аё„аё™а№ѓаё™аёќа№€аёІаёўаё‚аёаё‡аё™аёІаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аёЈа№€аё™аё–аёаёўа№„ปข้างหลัง аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё™аёІаё‡а№Ђаёљаёµа№€аёўаё‡аё•аё±аё§аёаёаёЃаёЎаёІ เลี้ยวลดไปมาตามทางนั้น นางก็มาถึงทุ่งลงเล็กๆได้ในที่สุด สถานที่แห่งนี้คืаёаё—ี่สุดท้ายที่นางจำได้ว่าเคยเห็นаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЃаё§аёІаё”สายตาไปบนพื้นดินаёаёўа№€аёІаё‡а№„ม่ลดละ จนในที่สุดท่ามกลางซากศพทั้งหมดนั่น นางก็หาเขาจนเจภเขานаёаё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ аё‚аё”аё•аё±аё§аёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаё·а№‰аё™ аё•аё±аё§аё‡аёа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаёҐаё№аёЃаёљаёаёҐ а№Ђаё‚аёІаё™аёаё™аёаёўаё№а№€аёљаёЈаёґа№Ђаё§аё“ที่โล่งเล็กๆ เห็นได้ชัดว่าเขาได้ใช้เวทมนต์บางаёаёўа№€аёІаё‡аё—ำให้คนаёаё·а№€аё™аёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡аёаёаёЃа№„аё›аё€аёІаёЃаё•аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ เขาหมดสติไปและเมื่аёаёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Ња№ЂаёЈа№€аё‡а№Ђаё‚้ามาаёаёўаё№а№€аё‚้างตัวเขานั้น นางได้แต่วาดหวังและภาวนาให้เขายังคงมีชีวิตаёаёўаё№а№€
а№ЂаёЎаё·а№€аёаё™аёІаё‡а№Ђаё‚้ามาใกล้ขึ้นเรื่аёаёўа№† นางรู้สึกถึงการห้аёаёЎаёҐа№‰аёаёЎаё—ี่มันปกป้аёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаё‚าไว้จากการใช้เวทมนตร์สร้างฟаёаё‡аёаёІаёЃаёІаёЁаёЈаёаёљаё•аё±аё§ аё™аёІаё‡аё„аёёаёЃа№Ђаё‚а№€аёІаёаёўаё№а№€аё‚้างตัวเขาหายใจเขายังหรืаёа№ѓаё™аё—ี่สุดนางก็ปลаёаё”аё аё±аёўаё€аёІаёЃаёЄаёЎаёЈаё аё№аёЎаёґаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аёЈаёІаёўаёЈаёаёљаё•аё±аё§ นางได้ค้นพบช่วงเวลาขаёаё‡аёЃаёІаёЈаёћаё±аёЃаёЉаё±а№€аё§аё„ราวท่ามกลางการโจมตีที่โหมกระหน่ำ
แต่กระนั้นаёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЃа№‡аёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё«аё§аёІаё”กลัว а№ЂаёЎаё·а№€аёаё™аёІаё‡аёЎаёаё‡аёҐаё‡а№„аё›аёўаё±аё‡аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™ а№Ђаё‚аёІаё™аёаё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ ดวงตาปิดลง และไม่ได้หายใจนางรู้สึกท่วมท้นไปด้วยความหวั่นวิตก
"аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™!" นางร้аёаё‡а№ЂаёЈаёµаёўаёЃ พร้аёаёЎаёЃаё±аёља№Ђаё‚ย่าไหล่ขаёаё‡а№Ђаё‚าด้วยมืаёаё—ั้งสаёаё‡аё€аё™аёЄаёёаё”аё•аё±аё§ จนตัวเขาสั่นไหว "аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™ นี่ข้าเаёаё‡! аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њ! аё•аё·а№€аё™а№Ђаё–аёґаё”! ท่านต้аёаё‡аё•аё·а№€аё™аё‚ึ้นมา!"
аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аё™аёаё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™аёаёўа№€аёІаё‡а№„ร้การตаёаёљаёЄаё™аёаё‡ а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёЈаёІаёўаёЈаёаёљаё•аё±аё§аё™аё±а№‰аё™аёЄаёЎаёЈаё ูมิก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่аёаёўа№†
"аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™ ได้โปรดเถิด! พวกเราต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё—а№€аёІаё™ เราสู้รบกับเวทมนตร์ขаёаё‡аёЈаёІаёџаёµа№€а№„ม่ได้ เราไม่มีทักษะเหมืаёаё™аё—аёµа№€аё—а№€аёІаё™аёЎаёµ ได้โปรดกลับมาหาพวกเรา а№Ђаёћаё·а№€аёаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ а№Ђаёћаё·а№€аёаёЈаёІаёЉаёґаё™аёµа№ЂаёЃаё§а№‡аё™а№‚ดลีน а№Ђаёћаё·а№€аёаё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаёґаё™"
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЄаё±а№€аё™аё•аё±аё§а№Ђаё‚аёІ แต่เขาก็ไม่ตаёаёљаёЄаё™аёаё‡а№ѓаё”ๆ กลับมา
аё„аё§аёІаёЎаё„аёґаё”аёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡аёЃаёҐа№‰аёІаёЃа№‡аёњаёёаё”ขึ้นมานาง аё™аёІаё‡аё§аёІаё‡аёќа№€аёІаёЎаё·аёаё—ั้งสаёаё‡аёљаё™аё—аёЈаё§аё‡аёаёЃ หลับตาลงและพยายามเพ่งทำสมาаё?аёґ นางรวบรวมพลังที่аёаёўаё№а№€аё ายในทั้งหมดขаёаё‡аё™аёІаё‡ พลังаёаё°а№„รก็ตามที่ยังคงเหลืаёаёаёўаё№а№€ และนางก็รู้สึกว่ามืаёаё‚аёаё‡аё™аёІаё‡а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёаёёа№€аё™аё‚ึ้นаёаёўа№€аёІаё‡аёЉа№‰аёІа№† а№ЂаёЎаё·а№€аёаё™аёІаё‡а№Ђаё›аёґаё”ตาขึ้นมา นางก็เห็นว่ามีแสงสีฟ้าเปล่งаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаёќа№€аёІаёЎаё·аё แล้วแพร่กระจายไปทั่วทรวงаёаёЃа№ЃаёҐаё°аёљаёЈаёґа№Ђаё§аё“аёља№€аёІ ในไม่ช้า มันก็ครаёаёљаё„ลุมไปทั่วร่างขаёаё‡аё™аёІаё‡В аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЃаёіаёҐаё±аё‡а№ѓаёЉа№‰а№Ђаё§аё—มนต์โบราณที่นางเคยเรียนรู้มา а№Ђаёћаё·а№€аёаё€аё°аёџаё·а№‰аё™аё„ืนชีวิตให้กับผู้ป่วย มันถ่ายเทพลังขаёаё‡аё™аёІаё‡аёаёаёЃа№„ปจนนางรู้สึกว่า พลังงานที่มีทั้งหมดขаёаё‡аё™аёІаё‡а№„ด้หลุดаёаёаёЃа№„аё›аё€аёІаёЃаёЈа№€аёІаё‡ นางรู้สึกаёа№€аёаё™аёҐа№‰аёІ นางตั้งใจให้аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аё«аё§аё™аё„ืนกลับมา
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Њаё—รุดตัวลง аё™аёІаё‡аёа№€аёаё™а№Ђаё›аёҐаёµа№‰аёўаё€аёІаёЃаё„วามพยายามครั้งก่аёаё™ นางล้มตัวนаёаё™аёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้างกับаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™ นางรู้สึกаёа№€аёаё™а№Ѓаёа№ЂаёЃаёґаё™аёЃаё§а№€аёІаё—ี่จะขยับเขยื้аёаё™а№„ด้ นางรับรู้ได้ถึงการเคลื่аёаё™а№„аё«аё§ และนางถึงกับต้аёаё‡аё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”а№ѓаё€ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё™аёІаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аё§а№€аёІаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё€аё°аё‚ยับเขยื้аёаё™
เขานั่งลงและหันมาหานาง аё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าเปล่งปลั่งเต็มไปด้วยความเข้มข้นаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёёаё™а№ЃаёЈаё‡аё—ี่มันทำให้นางรู้สึกกลัว เขาจ้аёаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€аё™аёІаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№„ร้ความรู้สึก จากนั้นเขาจึงเаёаё·а№‰аёаёЎаёЎаё·аёаёЎаёІаё€аё±аёља№Ђаё‚้ากับไม้เท้าและลุกขึ้นยืน а№Ђаё‚аёІаёЄа№€аё‡аёЎаё·аёаёЎаёІаё‚้างหนึ่งเพื่аёаё€аё±аёљаё™аёІаё‡а№ЃаёҐаё°аёЃаёЈаё°аёЉаёІаёЃаё™аёІаё‡аё‚ึ้นมายืนบนขาทั้งสаёаё‡а№„ด้аёаёўа№€аёІаё‡а№„ร้ความพยายาม
а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІаё€аё±аёљаёЎаё·аёаё‚аёаё‡аё™аёІаё‡ นางรู้สึกว่าพลังขаёаё‡аё™аёІаё‡аё—ั้งหมดได้ฟื้นคืนขึ้นมาแล้ว
"а№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€аё—ี่ไหน?" аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аё–аёІаёЎ аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™а№„ม่ได้รаёаё„аёаёўаё„аёіаё•аёаёљ аёЎаё±аё™аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЈаёІаё§аёЃаё±аёљаё§а№€аёІ เขารู้ว่าเขาจะต้аёаё‡а№„ปที่ไหน а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚าหันไปพร้аёаёЎаёЃаё±аёља№„ม้เท้าข้างกาย เขาก็เดินกลับไปยังสมรภูมิรบที่หนาตา
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Ња№„ม่เข้าใจว่าเหตุใดаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аё€аё¶аё‡а№„ม่ลังเลใจเลยที่จะเดินตรงเข้าไปในหมู่ทหาร จากนั้นนางจึงเข้าใจว่าเพราะเหตุใด а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚าสามารถสร้างฟаёаё‡аёаёІаёЃаёІаёЁаё‚ึ้นจากเวทมนตร์ที่ล้аёаёЎаё•аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าได้ ในขณะที่เขาเดินไปนั้นและมีพวกаёаёЄаёёаёЈаёЃаёІаёўаёЈаёµа№€а№Ђаё‚้ามาจู่โจมจากทุกทิศทาง แต่ไม่มีаёаёЄаё№аёЈаё•аё™а№ѓаё”เลยที่ผ่านเข้ามาได้ аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёћаёўаёІаёўаёІаёЎа№Ђаё”аёґаё™аёаёўаё№а№€а№ѓаёЃаёҐа№‰а№Ђаё‚าให้มากที่สุด ในขณะที่เขาเดินไปаёаёўа№€аёІаё‡а№„ร้ความกลัว ไปаёаёўа№€аёІаё‡аё›аёҐаёаё”аё аё±аёў ผ่านลงไปในสนามรบที่หนาตาและเดินตรงไปยังทุ่งหญ้าในวันที่аёаёІаёЃаёІаёЁа№Ѓаё€а№€аёЎа№ѓаёЄ
พวกเขาทั้งสаёаё‡аё„นสามารถเดินผ่านทั้งสมรภูมิรบไปได้ аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аёўаё±аё‡аё„аё‡аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё„วามเงียบในขณะที่เดินไป เขาสวมเสื้аёаё„ลุมยาวสีขาวพร้аёаёЎаё«аёЎаё§аёЃ เขาเดินไปаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วที่ทำให้аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Ња№ЂаёЃаё·аёаёљаё€аё°аё•аёІаёЎа№Ђаё‚าไม่ทัน
аё€аё™а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” เขาก็มาหยุดยืนаёаёўаё№а№€ аё“ ใจกลางขаёаё‡аёЄаё™аёІаёЎаёЈаёљ ในทุ่งโล่ง а№Ђаё‚аёІаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё‚้ามกับราฟี่ аёЈаёІаёџаёµа№€аёўаё±аё‡аё„аё‡аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ ยกแขนทั้งสаёаё‡аё‚้างаёаёаёЃаёЎаёІаёаёўаё№а№€аё‚้างกายดวงตาขаёаё‡а№Ђаё‚ากลิ้งกลаёаёЃаё•аёІа№„ปด้านหลังศีรษะ ในขณะที่เขากำลังรวบรวมพวกаёаёЄаё№аёЈаёЃаёІаёўаё™аё±аёљаёћаё±аё™а№† ตนให้ผุดขึ้นมาจากรаёаёўа№ЃаёўаёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё›аёҐаё·аёаёЃа№‚ลก
аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аёўаёЃаёќа№€аёІаёЎаё·аёаё‚้างหนึ่งขึ้นสูงเหนืаёаё«аё±аё§ ชี้ฝ่ามืаёаё‚ึ้นไปยังท้аёаё‡аёџа№‰аёІа№ЃаёҐаё°а№Ђаё›аёґаё”аё•аёІаёаёаёЃаёЃаё§а№‰аёІаё‡
"аёЈаёІаёџаёµа№€!" เขาตะโกนเรียกаёаёўа№€аёІаё‡аё—้าทาย
ท่ามกลางเสียงดังаёаё¶аёЃаёЃаёЈаё°аё—аё¶аёЃаёЎаёІаёЃаёЎаёІаёў แต่เสียงตะโกนขаёаё‡аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аё™аё±а№‰аё™аё”ังตัดผ่านไปทั่วทั้งสนามรบ และดังกังวานаёаёаёЃа№„аё›аё–аё¶аё‡а№Ђаё™аёґаё™а№Ђаё‚аёІ
аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аёЃаёіаёҐаё±аё‡аёЈа№‰аёаё‡аё‚ึ้นเสียงแหลม ทันใดนั้น ก้аёаё™а№ЂаёЎаё†аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аёЄаё№аё‡аё”้านบนก็แยกตัวаёаёаёЃ มีลำแสงสีขาวจากท้аёаё‡аёџа№‰аёІаёЄа№€аёаё‡аё—ะลุลงมาถึงข้างล่าง ลงมาถึงฝ่ามืаёаё‚аёаё‡аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™ มันดูราวกับว่าเขากำลังเชื่аёаёЎаё•а№€аёаёЃаё±аёљаёЄаёЈаё§аё‡аёЄаё§аёЈаёЈаё„а№Њ ลำแสงขยายใหญ่ขึ้นเรื่аёаёўа№† а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаёћаёІаёўаёёаё«аёЎаёёаё™ аёЎаё±аё™аё«а№€аёаё«аёёа№‰аёЎаё—ั้งสมรภูมิรบเаёаёІа№„ว้ аёЎаё±аё™аё«а№€аёаё«аёёа№‰аёЎаё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аёЈаёаёљаё•аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ
аё•а№€аёаёЎаёІаёЃа№‡аёЎаёµаёҐаёЎаё‚นาดใหญ่พร้аёаёЎаёЃаё±аёља№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёЃаёЈаё°аёћаё·аёаёҐаёЎаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡ аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЎаёаё‡аё”аё№аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЎа№€а№ЂаёЉаё·а№€аёаёЄаёІаёўаё•аёІ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаё·а№‰аё™аё”ินด้านล่างเริ่มสั่นไหวаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёёаё™а№ЃаёЈаё‡ และรаёаёўа№ЃаёўаёЃаё‚аё™аёІаё”а№ѓаё«аёЌа№€аё‚аёаё‡а№Ђаё›аёҐаё·аёаёЃа№‚ลกเริ่มเคลื่аёаё™а№„ปยังทิศทางตรงกันข้ามและค่аёаёўа№† аё›аёґаё”аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аёҐаё‡
ในขณะที่มันกำลังปิดตัวมันเаёаё‡аё™аё±а№‰аё™ аёћаё§аёЃаёаёЄаё№аёЈаё«аёҐаёІаёўаёЄаёґаёљаё•аё±аё§аёЃа№‡аёћаёІаёЃаё±аё™аёЃаёЈаёµаё”ร้аёаё‡а№ЃаёҐаё°аё–аё№аёЃаёљаёµаёљаёаё±аё” ในขณะที่พวกมันกำลังเคลืаёаёљаё„ลานаёаёаёЃаёЎаёІ
аёаёµаёЃа№Ђаёћаёµаёўаё‡а№„аёЎа№€аё™аёІаё™ аёћаё§аёЃаёаёЄаё№аёЈаё«аёҐаёІаёўаёЈа№‰аёаёўаё•аё±аё§аёЃа№‡аёћаёІаёЃаё±аё™а№„ถล ลื่นไหลลงกลับสู่ใต้โลกในขณะที่รаёаёўа№ЃаёўаёЃа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё€аё°а№Ѓаё„บลงเรื่аёаёўа№†
โลกเกิดสั่นไหวขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นจึงเงียบสงัดลง а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЈаёаёўа№ЃаёўаёЃаё–аё№аёЃаё›аёґаё”аёаёўа№€аёІаё‡аёЄаё™аёґаё— ในที่สุดพื้นดินกลับกลายเป็นผืนเดียวกันаёаёµаёЃаё„รั้ง มันดูราวกับว่าไม่เคยมีรаёаёўа№Ѓаё•аёЃа№ЂаёЃаёґаё”ขึ้นมาก่аёаё™ เสียงกรีดร้аёаё‡а№Ѓаё«аёҐаёЎаёаё±аё™аё™а№€аёІаёЄаёўаё”аёЄаёўаёаё‡аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃаёаёЄаё№аёЈаё—ี่เคยดังทั่วบรรยากาศนั้นได้เงียบลงแล้วаёаёўаё№а№€аё ายใต้โลก
จากนั้นความเงียบงันก็ตามมา มันเป็นช่วงเวลาที่аёаёІаёЃаёІаёЁаё”аё№а№Ђаё‡аёµаёўаёљаёЄаё‡аёљ ในขณะที่ทุกคนต่างหยุดยืนและเฝ้ามаёаё‡
ราฟีกรีดร้аёаё‡аёҐаё±а№€аё™ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚าหันมาเห็นаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™
"аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™!" ราฟีร้аёаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№Ѓаё«аёҐаёЎ
ช่วงเวลาขаёаё‡аёЃаёІаёЈаё›аёЈаё°аё—ะกันครั้งสุดท้ายขаёаё‡аёЄаёаё‡аёњаё№а№‰аёўаёґа№€аё‡а№ѓаё«аёЌа№€аёЃаёіаёҐаё±аё‡аёЎаёІаё–ึงแล้ว
ราฟี่วิ่งเข้าไปаёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่โล่ง พร้аёаёЎаёЉаё№а№„ม้เท้าสีแดงขึ้นสูง аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аёЃа№‡а№„ม่ได้ลังเลที่จะเร่งเข้าไปเพื่аёаё€аё°аё•а№‰аёаё™аёЈаё±аёљаёЈаёІаёџаёµа№€
เขาทั้งสаёаё‡а№Ђаё€аёаёЃаё±аё™аё•аёЈаё‡аё€аёёаё”กึ่งกลาง แต่ละคนก็ถืаёа№„ม้เท้าขึ้นเหนืаёаё«аё±аё§ ราฟี่ฟาดไม้เท้าขаёаё‡а№Ђаё‚าลงมายังаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™ และаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аёЃа№‡аёўаёЃа№„ม้เท้าขึ้นมาป้аёаё‡аёЃаё±аё™а№„ว้ได้ แสงสีขาวขนาดใหญ่โผล่ขึ้นมาเหมืаёаё™аёЃаё±аёљаё›аёЈаё°аёЃаёІаёўа№„аёџ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚าทั้งคู่พบกัน аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™а№Ђаё«аё§аёµа№€аёўаё‡а№„ม้เท้าаёаёаёЃа№„ปและราฟี่ก็ป้аёаё‡аёЃаё±аё™а№ЂаёаёІа№„ว้ได้
พวกเขาสู้กันกลับไปมา аё•аёІаё•а№€аёаё•аёІ аёџаё±аё™аё•а№€аёаёџаё±аё™ ผลัดกันรุกและรับ แสงสีขาวลаёаёўаёҐаё°аёҐаёґа№€аё§а№„аё›аё—аё±а№€аё§аёљаёЈаёґа№Ђаё§аё“ พื้นดินมีการสั่นไหวในการเข้าตีแต่ละครั้ง аёЄа№€аё§аё™аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЃа№‡аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–รู้สึกถึงพลังงานаёаё±аё™аёЎаё«аёІаёЁаёІаёҐаё—ี่ล่аёаё‡аёҐаёаёўаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёаёІаёЃаёІаёЁа№„ด้
аё€аё™а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аёЃа№‡аёћаёљаёЉа№€аёаё‡а№Ђаё›аёґаё” เขาเหวี่ยงไม้เท้าจากด้านล่างตรงขึ้นด้านบน และทำให้ไม้เท้าขаёаё‡аёЈаёІаёџаёµа№€а№Ѓаё•аёЃаёаёаёЃа№Ђаё›а№‡аё™аёЉаёґа№‰аё™а№†
พื้นดินเกิดการสั่นไหวขึ้นаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаёёаё™а№ЃаёЈаё‡ аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аёЃа№‰аёІаё§а№„ปข้างหน้า เขาใช้มืаёаё—ั้งสаёаё‡аёЉаё№а№„ม้เท้าขึ้นสูงเหนืаёаё«аё±аё§а№ЃаёҐаё°а№Ѓаё—งลงตรงลงยังทรวงаёаёЃаё‚аёаё‡аёЈаёІаёџаёµ
ราฟี่กรีดร้аёаё‡аё”้วยเสียงаёаё±аё™аё™а№€аёІаёЄаёўаё”аёЄаёўаёаё‡ ฝูงค้างคาวหลายพันตัวพากันบินаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаё›аёІаёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าในขณะที่ขากรรไกรаёаёаёЃаёЃаё§а№‰аёІаё‡ ทั้งท้аёаё‡аёџа№‰аёІа№Ђаё›аёҐаёµа№€аёўаё™а№„ปเป็นสีดำในชั่วขณะ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЃаёҐаёёа№€аёЎаёЃа№‰аёаё™а№ЂаёЎаё†аёЄаёµаё”ำจากสรวงสวรรค์ได้รวมตัวกันขึ้น аё€аё™аёЎаёІаёаёўаё№а№€а№Ђаё«аё™аё·аёаё«аё±аё§аё‚аёаё‡аёЈаёІаёџаёµа№€а№ЃаёҐа№‰аё§аёЎаё±аё™аё€аё¶аё‡аё«аёЎаёёаё™аё§аё™аёҐаё‡аёЎаёІаёЄаё№а№€аёћаё·а№‰аё™а№‚ลก มันดูดกลืนเขาเข้าไปทั้งตัว ราฟี่ร้аёаё‡аё„аёіаёЈаёІаёЎаёаёўа№€аёІаё‡а№‚аё«аёўаё«аё§аё™ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё•аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าหมุนไปในаёаёІаёЃаёІаёЁ ถูกกระชากตัวขึ้น ไปในท้аёаё‡аёџа№‰аёІ ถูกดึงขึ้นไปพร้аёаёЎаёЃаё±аёља№‚ชคชะตาที่น่าสะพรึงกลัวที่аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№Ња№„аёЎа№€аё›аёЈаёІаёЈаё–аё™аёІаё€аё°аё„аёІаё”аё„аёґаё”аё–аё¶аё‡аёЎаё±аё™
аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™аё«аёІаёўа№ѓаё€аёаёўа№€аёІаё‡аё«аёаёља№Ђаё«аё™аё·а№€аёаёў а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” аё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аёЃа№‡аёЃаёҐаё±аёљаёЃаёҐаёІаёўа№Ђаё›а№‡аё™а№Ђаё‡аёµаёўаёљаёЄаё‡аёљ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЈаёІаёџаёµаё–аё¶аё‡аёЃаё±аёљаё„аё§аёІаёЎаё•аёІаёў
аёЃаёаё‡аё—аё±аёћаёаёЄаёёаёЈаёЃаёІаёўаёћаёІаёЃаё±аё™аёЃаёЈаёµаё”ร้аёаё‡ ทีละตัวๆ จนพวกมันทั้งหมดสูญสลายไปต่аёаё«аё™а№‰аёІаё•а№€аёаё•аёІаё‚аёаё‡аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™ แต่ละตัวกลายไปเป็นกаёаё‡а№Ђаё–้าถ่าน ในไม่ช้า ทั้งสมรภูมิก็เต็มไปด้วยกаёаё‡аёћаё°а№Ђаё™аёґаё™аё™аё±аёљаёћаё±аё™а№†аёЃаёаё‡ аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёаё—ั้งหมดที่เหลืаёаёаёўаё№а№€аё‚аёаё‡а№Ђаё§аё—аёЎаё™аё•аёЈа№Њаёаё±аё™аёЉаё±а№€аё§аёЈа№‰аёІаёўаё‚аёаё‡аёЈаёІаёџаёµа№€
аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЃаё§аёІаё”ตาสำรวจไปยังสมรภูมิและพบว่ายังมี аёаёµаёЃаё«аё™аё¶а№€аё‡аёЄаёЎаёЈаё ูมิที่ยังเหลืаёаёаёўаё№а№€ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЎаёаё‡аёња№€аёІаё™аё—ุ่งโล่งไปนั้น аёћаёµа№€аёЉаёІаёўаё‚аёаё‡аё™аёІаё‡ аё„аё·аёаё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаёґаё™ ก็เตรียมพร้аёаёЎа№ЃаёҐа№‰аё§аё—ี่จะเข้าเผชิญหน้ากับพ่аёаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІа№Ђаёаё‡ аё„аё·аёа№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ นางรู้ว่าในการรบที่กำลังจะเริ่มขึ้นนี้ หนึ่งในนั้นจะต้аёаё‡аё€аёљаёЉаёµаё§аёґаё•аёҐаё‡ ไม่ว่าจะเป็นพี่ชายหรืаёаёћа№€аёаё‚аёаё‡аё™аёІаё‡аёЃа№‡аё•аёІаёЎ นางภาวนาว่าให้มันเป็นพี่ชายที่จะสามารถรаёаё”аёЉаёµаё§аёґаё•аёаёаёЃаёЎаёІа№„ด้
บทที่ ห้า
พระนางลูаёаё±аё™аё”аёІаё—аёЈаё‡аё™аёаё™аёЈаёІаёљаёаёўаё№а№€аё—ี่พื้นดินแทบเท้าขаёаё‡а№‚รมิวลัสทรงเฝ้ามаёаё‡аёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё«аё™а№‰аёІаёаёўа№€аёІаё‡аё«аё§аёІаё”กลัว аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิหลายพันนายไหลทะลักเข้ามาบนสะพาน พวกเขาต่างกรีดร้аёаё‡аё”้วยเสียงแห่งชัยชนะ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าสามารถข้ามมายังаёаёІаё“าจักรวงแหวนได้ พวกเขากำลังเข้ามารุกล้ำดินแดนบ้านเกิดขаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡ แล้วพระаёаё‡аё„์ทรงไม่สามารถทำสิ่งใดได้ В аё™аёаёЃаё€аёІаёЃаё—аёЈаё‡аё™аё±а№€аё‡аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™аёаёўа№€аёІаё‡аё«аёЎаё”аё«аё™аё—аёІаё‡ และทรงเฝ้ามаёаё‡аёћаёЈа№‰аёаёЎаёЃаё±аёљаё—รงสงสัยว่านี่เป็นความผิดขаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№Ђаёаё‡аё—ั้งหมดหรืаёа№„аёЎа№€ аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аёаё”ไม่ได้ที่จะรู้สึกว่า аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё„аё§аёЈаё€аё°аёЈаё±аёљаёњаёґаё”аёЉаёаёљаё—ี่โล่พลังถูกลดระดับลงมา
พระนางลูаёаё±аё™аё”าทรงหันไปและทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёЎаёаё‡аёўаё±аё‡аё—้аёаё‡аёџа№‰аёІ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёаё”พระเนตรเห็นกаёаё‡аё—аё±аёћа№ЂаёЈаё·аёаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิเป็นแถวยาวаёаёаёЃа№„аё›аёаёўа№€аёІаё‡а№„ม่มีที่สิ้นสุด และพระนางทรงรู้ดีว่า аёаёµаёЃа№„ม่นานก็จะมีกаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё—หารจักรวรรดินับล้านไหลทะลักเข้ามาในนี้ аё›аёЈаё°аёЉаёІаёЉаё™аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёЃа№‡аё€аё°аё–ูกกำจัดจนหมดสิ้น аёаёІаё“าจักรวงแหวนก็จะสิ้นสุดลง аё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё€аё°аё€аёљаёЄаёґа№‰аё™аёҐаё‡а№ѓаё™а№Ђаё§аёҐаёІаё™аёµа№‰
พระนางลูаёаё±аё™аё”าทรงหลับพระเนตรและส่ายพระเกศาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ครั้งหนึ่งพระนางทรงกริ้วพระนางเกว็นโดลีนกับพระบิดาและทรงรู้สึกดีพระทัยที่จะได้เห็นаёаёІаё“าจักรวงแหวนถูกทำลาย แต่พระพระทัยได้เปลี่ยนไปแล้ว ตั้งแต่แаёаё™а№‚ดรนิคัสได้ทรยศและกระทำชำเราพระนาง ตั้งแต่เวลาที่เขาโกนเส้นพระเกศาและทำร้ายฟาดตีพระаёаё‡аё„а№Њаё•а№€аёаё«аё™а№‰аёІаё›аёЈаё°аёЉаёІаёЉаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚านั้น มันทำให้พระนางทรงตระหนักว่า พระนางทรงทำผิดพลาด พระนางทรงไร้เดียงสาและพระนางเพียงแค่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё«аёІаё—างได้มาซึ่งаёаёіаё™аёІаё€ а№ѓаё™аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё€аё°аё—รงแลกกับสิ่งใดก็ได้ а№Ђаёћаё·а№€аёа№ѓаё«а№‰аёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЃа№€аёІаё„ืนกลับมา สิ่งที่พระนางทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаёЎаёІаёЃаё—аёµа№€аёЄаёёаё”а№ѓаё™аё•аёаё™аё™аёµа№‰аё„ืภชีวิตที่มีความผาสุขและมีความพึงพаёа№ѓаё€ พระนางทรงไม่ปรารถนาทะเยаёаё—аё°аёўаёІаё™а№ѓаё™аёЃаёІаёЈаёЎаёµаёаёіаё™аёІаё€аёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§ ในขณะนี้พระนางทรงต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ѓаё„а№€аёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аёаёўаё№а№€аёЈаёаё”และได้ทำสิ่งผิดให้เป็นสิ่งถูก
แต่ขณะที่พระนางทรงเฝ้าดู พระนางลูаёаё±аё™аё”าก็ทรงระลึกได้ว่า มันสายเกินไปแล้ว аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёља№‰аёІаё™а№ЂаёЃаёґаё”аёаё±аё™а№Ђаё›а№‡аё™аё—аёµа№€аёЈаё±аёЃаёаёўаё№а№€аёЈаё°аё«аё§а№€аёІаё‡аё«аё™аё—างสู่การทำลายล้าง มันไม่มีаёаё°а№„รที่พระนางจะทรงทำได้เลย
พระนางทรงได้ยินเสียงаёаё±аё™аё™а№€аёІаёЄаё°аёћаёЈаё¶аё‡аёЃаёҐаё±аё§ เป็นเสียงหัวเราะผสมกับเสียงคำราม а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёаё”พระเนตรขึ้นทรงพบว่า โรมิวลัสได้ยืนаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ а№Ђаё‚аёІаё§аёІаё‡аёЎаё·аёа№Ђаё—้าสะเаёаё§а№ЃаёҐаё°аёЎаёаё‡аё”ูไปรаёаёља№† พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЈаёаёўаёўаёґа№‰аёЎаё—аёµа№€аёћаё¶аё‡аёћаёа№ѓаё€аё‚аё™аёІаё”а№ѓаё«аёЌа№€аёаёўаё№а№€аёљаё™а№ѓаёљаё«аё™а№‰аёІ มันเผยให้เห็นถึงซี่ฟันยาวหยักаёаёўа№€аёІаё‡аёџаё±аё™аё›аёҐаёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ В а№Ђаё‚аёІаё«аё±аё§а№ЂаёЈаёІаё°аёЈа№€аёІаёаёаёЃаёЎаёІаёћаёЈа№‰аёаёЎаёЉаё°а№Ђаё‡а№‰аёаё„аёа№„ปด้านหลังและหัวเราะด้วยความаёаёґа№€аёЎаёаёЃаёаёґа№€аёЎа№ѓаё€
พระนางลูаёаё±аё™аё”аёІаё—аёЈаё‡аё›аёЈаёІаёЈаё–аё™аёІаё—аёµа№€аё€аё°аё†а№€аёІа№Ђаё‚аёІа№ЂаёЄаёµаёў หากพระนางมีดาบสั้นในมืаёа№ЃаёҐа№‰аё§аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё€аё°аё—รงวิ่งไปаёаёўа№€аёІаё‡аё«аё±аё§а№ѓаё€аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ แต่ทรงรู้ว่าเขาเป็นชายร่างหนาและยากที่จะเข้าถึงตัวได้ аёаёІаё§аёёаё?แค่ดาบสั้นนั้นаёаёІаё€аё€аё°аёња№€аёІаё™аёЈа№€аёІаё‡а№Ђаё‚้าไปไม่ได้
โรมิวลัสมаёаё‡аёҐаё‡аёЎаёІаё—ี่พระนางพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЈаёаёўаёўаёґа№‰аёЎаё—ี่เปลี่ยนกลายเป็นใบหน้าаёаё±аё™аёљаё¶а№‰аё‡аё•аё¶аё‡
"аё•аёаё™аё™аёµа№‰" เขากล่าว "ถึงเวลาที่ต้аёаё‡аё†а№€аёІа№Ђаё€а№‰аёІаёаёўа№€аёІаё‡аёЉа№‰аёІа№†а№ЃаёҐа№‰аё§"
เจ้าหญิงลูаёаё±аё™аё”าทรงได้ยินเสียงแคร๊ง เป็นเสียงกระทบกันที่มีลักษณะเด่นและทรงเฝ้ามаёаё‡а№‚รมิวลัสดึงดาบаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃа№Ђаёаё§ аёЎаё±аё™аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ђаё›а№‡аё™аё”าบขนาดสั้น ยกเว้นแต่ว่า มันมีปลายยาวแคบเรียวลงมา аёЎаё±аё™аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ђаё›а№‡аё™аёаёІаё§аёёаё?аё›аёµаёЁаёІаё€аё—аёµа№€аёаёаёЃа№ЃаёљаёљаёЎаёІаёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаёЃаёІаёЈаё—аёЈаёЎаёІаё™
"เจ้ากำลังจะได้รับความทรมานаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаёІаёЄаёЎ"เขากล่าว
аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІаё„а№€аёаёўа№†аёҐаё”аёаёІаё§аёёаё?ลงนั้น พระนางลูаёаё±аё™аё”าทรงชูพระหัตถ์ขึ้นป้аёаё‡аёћаёЈаё°аёћаё±аёЃаё•аёЈа№Њ аёЈаёІаё§аёЃаё±аёљаё§а№€аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё€аё°аё—аёЈаё‡аё‚аё§аёІаё‡аёЎаё±аё™а№ЂаёаёІа№„ว้ได้ พระนางทรงปิดดวงพระเนตรและกรีดร้аёаё‡
จากนั้น สิ่งแปลกประหลาดที่สุดก็เกิดขึ้น ในขณะที่พระนางลูаёаё±аё™аё”าทรงกรีดร้аёаё‡ เสียงกรีดร้аёаё‡аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ถูกกลบไปด้วยเสียงที่สะท้аёаё™аёЃа№‰аёаё‡аёЃаё§а№€аёІа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ มันเป็นเสียงกรีดร้аёаё‡аё‚аёаё‡аёЄаё±аё•аё§а№Њ สัตว์ประหลาด มันเป็นเสียงกรีดร้аёаё‡аё‚аёаё‡аёЄаё±аё•аё§а№Њаё”аё¶аёЃаё”аёіаёљаёЈаёЈаёћа№Њ а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё—аёµа№€аё”аё±аё‡аёаё¶аёЃаё—ึกกึกก้аёаё‡аёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІа№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№ѓаё”а№ѓаё”аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์เคยทรงได้สดับมาชั่วทั้งชีวิต аёЎаё±аё™аё”аё±аё‡а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаёџа№‰аёІаёЈа№‰аёаё‡аё—ี่ฉีกฟ้าทั้งฟ้าаёаёаёЃа№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЄаёµа№€аёўаё‡а№†
พระนางลูаёаё±аё™аё”าทรงเปิดพระเนตรขึ้นและทаёаё”พระเนตรขึ้นไปยังสรวงสวรรค์ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์กำลังสงสัยว่าพระаёаё‡аё„์กำลังจินตนาการเรื่аёаё‡аё™аёµа№‰аё‚ึ้นมาหรืаёа№„аёЎа№€ а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аё”ังราวกับว่าเป็นเสียงกรีดร้аёаё‡аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°а№Ђаё€а№‰аёІаё—ี่ส่งลงมา
โรมิวลัสก็มีท่าทางตกตะลึง а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡аё‚ึ้นไปยังท้аёаё‡аёџа№‰аёІаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаё±аёљаёЄаё™ จากสีหน้าขаёаё‡а№Ђаё‚าแล้ว พระนางลูаёаё±аё™аё”аёІаё—аёЈаё‡аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–аёљаёаёЃа№„ด้ว่า аёЎаё±аё™а№ЂаёЃаёґаё”аёаё°а№„รขึ้นจริงๆและพระนางทรงไม่ได้จินตนาการมันขึ้นมา
เสียงนั่นกลับมาаёаёµаёЃаё„รั้ง เสียงกรีดร้аёаё‡а№Ђаё›а№‡аё™аё„รั้งที่สаёаё‡ ซึ่งมันดังแย่ไปกว่าครั้งแรก ที่เป็นเสียงแห่งความดุร้าย а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аёаёіаё™аёІаё€ เจ้าหญิงลูаёаё±аё™аё”аёІаё—аёЈаё‡аё•аёЈаё°аё«аё™аё±аёЃаё”аёµаё§а№€аёІ นั่นเป็นไปได้เพียงаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё”аёµаёўаё§ аё„аё·аё
аёЎаё±аё‡аёЃаёЈ
а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—้аёаё‡аёџа№‰аёІа№Ђаё›аёґаё”аёаёаёЃ เจ้าหญิงลูаёаё±аё™аё”าทรงรู้สึกตกตะลึงที่ได้เห็นมังกรขนาดใหญ่สаёаё‡аё•аё±аё§аёљаёґаё™аё—аё°аёўаёІаё™аёаёўаё№а№€а№Ђаё«аё™аё·аёаёћаёЈаё°а№ЂаёЁаёµаёўаёЈ มันเป็นสัตว์ประหลาดที่มีขนาดใหญ่ที่สุดและน่ากลัวที่สุดเท่าที่พระนางเคยทаёаё”พระเนตรเห็น аё—аёµа№€аёЎаё±аё™аёљаё”аёљаё±аё‡аё”аё§аё‡аёаёІаё—аёґаё•аёўа№Њ เปลี่ยนกลางวันให้กลายเป็นกลางคืน а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№Ђаё‡аёІаё‚аёаё‡аёЎаё±аё™ บดบังพวกเขาทั้งหมด
аёаёІаё§аёёаё?аё‚аёаё‡а№‚รมิวลัสตกลงจากมืภเขาаёа№‰аёІаё›аёІаёЃаёЃаё§а№‰аёІаё‡аё”้วยความตกตะลึง เห็นได้аёаёўа№€аёІаё‡аёЉаё±аё”а№Ђаё€аё™аё§а№€аёІ เขาไม่เคยเห็นаёаё°а№„รเช่นนี้มาก่аёаё™а№ЂаёЉа№€аё™аёЃаё±аё™ โดยเฉพาะมังกรสаёаё‡аё•аё±аё§аё—ี่บินลงมาต่ำเกืаёаёљаё€аё°аё–ึงพื้นดิน ที่มันห่างจากระดับศรีษะไปเพียงยี่สิบฟุตจนเกืаёаёљаё€аё°а№‚аё‰аёљаё«аё±аё§аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІ พวกมังกรกรีดร้аёаё‡аёаёµаёЃаё„รั้ง มังกรโก่งคаёа№„ปด้านหลังพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЄаёўаёІаёўаё›аёµаёЃаёаё±аё™аёЃаё§а№‰аёІаё‡аёаёаёЃ
а№ѓаё™аё„аёЈаёІа№ЃаёЈаёЃ พระนางลูаёаё±аё™аё”าทรงทำพระทัยกล้าและพระаёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё—аё¶аёЃаё—аё±аёЃа№ЂаёаёІаё§а№€аёІ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёЎаёІа№Ђаёћаё·а№€аёаё€аё°аёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡ а№Ѓаё•а№€аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёаё”พระเนตรเห็นพวกเขาบินไปаёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЈа№‡аё§а№Ђаё«аё™аё·аёаёћаёЈаё°а№ЂаёЁаёµаёўаёЈа№ЃаёҐа№‰аё§ พระนางทรงรู้สึกได้ถึงกระแสลมที่พวกเขาทิ้งเаёаёІа№„ว้аёаё±аё™аё—ำให้พระนางล้มลงนั้น พระนางทรงระลึกได้ว่า พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปทางаёаё·а№€аё™ ไปทางหุบเขาใหญ่ เข้าไปยังаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™
พวกมังกรคงกำลังเห็นทหารข้ามเข้าไปในаёаёІаё“าจักรวงแหวนและคงจะระลึกได้ว่าโล่แห่งพลังถูกลดระดับลงแล้ว พวกเขาก็คงจะรู้ว่านี่คืаёа№‚аёаёЃаёІаёЄа№Ђаё”ียวที่จะเข้าไปยังаёаёІаё“าจักรวงแหวนได้เช่นกัน
พระนางลูаёаё±аё™аё”าทรงเฝ้ามаёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё•аёЈаёІаё•аёЈаё¶аё‡аёЃаё±аёљаё าพเบื้аёаё‡аё«аё™а№‰аёІ ขณะที่มังกรตัวหนึ่งกำลังเปิดปากขаёаё‡аёЎаё±аё™аёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЈа№‡аё§аёћаёҐаё±аё™ มันโฉบลงมาаёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วและพ่นไฟลงยังเหล่าทหารที่аёаёўаё№а№€аёљаё™аёЄаё°аёћаёІаё™
เสียงกรีดร้аёаё‡аё‚аёаё‡аё—หารจักรวรรดิหลายพันนายดังขึ้นมา เสียงร้аёаё‡а№Ѓаё«аёҐаёЎаё”ังขึ้นไปสู่สรวงสวรรค์ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЃаёіа№Ѓаёћаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡а№„ฟได้กลืนพวกเขาหายเข้าไปในนั้น
аёћаё§аёЃаёЎаё±аё‡аёЃаёЈаёўаё±аё‡аё„аё‡аёљаёґаё™аё•а№€аёа№„аё› พ่นไฟขณะที่พวกมันผ่านสะพานไปใเผาผลาญทหารขаёаё‡а№‚รมิวลัสทั้งหมด аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёўаё±аё‡аё„аё‡аёљаёґаё™аё•а№€аёа№„ปเข้าไปยังаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ และก็ยังคงปลดปล่аёаёўа№Ђаё›аёҐаё§а№ЂаёћаёҐаёґаё‡ а№Ђаёћаё·а№€аёаё—ำลายทหารจักรวรรดิผู้ที่เข้ามา ส่งระลаёаёЃаё„ลื่นแห่งเปลวเพลิงเพื่аёа№Ђаё›а№‡аё™аёЃаёІаёЈаё—ำลายล้าง
аёаёµаёЃа№Ђаёћаёµаёўаё‡аёЉаё±а№€аё§аё‚аё“аё° ก็ไม่มีทหารจักรวรรดิหลงเหลืаёаёаёўаё№а№€аёљаё™аёЄаё°аёћаёІаё™аёаёµаёЃа№ЂаёҐаёўаё«аёЈаё·аёа№„ม่มีใครกล้าก้าวผ่านเข้าไปยังแผ่นดินขаёаё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™
ทหารจักรวรรดิพูดซึ่งมุ่งหน้าเข้าไปยังสะพาน ผู้ที่กำลังจากข้ามผ่านไปนั้น ก็หยุดเดินและไม่กล้าที่จะเข้าไป аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё•а№€аёІаё‡аёћаёІаёЃаё±аё™аё«аё±аё™аё•аё±аё§ แล้ววิ่งหนีกลับลงไปаёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№ЂаёЈаё·аё
โรมิวลัสหันไปเฝ้ามаёаё‡аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аё•аё™аё—ี่กำลังจากไปаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё”аё·аёаё”ดาล
เจ้าหญิงลูаёаё±аё™аё”аёІаё—аёЈаё‡аё™аё±а№€аё‡аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™а№ЃаёҐаё°аё—รงตกตกตะลึงที่ทรงระลึกได้ว่า аё™аёµа№€аё„аё·аёа№‚аёаёЃаёІаёЄаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡ โรมิวลัสได้เสียสมาаё?аёґ ในขณะที่เขากำลังหันไปและวิ่งไล่ตามให้ทหารกลับมายังสะพานаёаёўаё№а№€аё™аё±а№‰аё™ พระนางทรงรู้ดีนี่คืаёа№‚аёаёЃаёІаёЄаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡
พระนางลูаёаё±аё™аё”าทรงกระโดดขึ้นมาаёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаёЈаё°аёљаёІаё— พระหทัยเต้นระรัวและพระаёаё‡аё„์ทรงหันไป พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё—รงเร่งกลับไปยังสะพาน พระนางทรงรู้ดีว่า аё™аёµа№€аё„аё·аёа№‚аёаёЃаёІаёЄаёаё±аё™аёЎаёµаё„่าเพียงแค่โаёаёЃаёІаёЄа№Ђаё”аёµаёўаё§ หากพระนางโชคดี аёљаёІаё‡аё—аёµ แค่เป็นบางที аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёаёІаё€аё€аё°аё§аёґа№€аё‡а№„ปได้ไกลเพียงพภก่аёаё™аё—ี่โรมิวลัสจะสังเกต аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёаёІаё€аё€аё°аёЃаёҐаё±аёља№„аё›аёўаё±аё‡аёаёµаёЃаёќаё±а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡а№„ด้ และหากพระนางสามารถไปยังаёаёµаёЃаёќаё±а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡а№„ด้ บางทีการกลับไปยังแผ่นดินนั้น аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёаёІаё€аё€аё°аёЉа№€аё§аёўа№ѓаё«а№‰а№‚ล่แห่งพลังฟื้นขึ้นมาได้
พระนางจะต้аёаё‡аё—รงลаёаё‡аё”аё№ พระนางทรงรู้ดีว่าจะต้аёаё‡аё—ำมันเดี๋ยวนี้หรืаёаё€аё°а№ЂаёЄаёµаёўа№‚аёаёЃаёІаёЄаё™аё±а№‰аё™а№„ปตลаёаё”กาล
พระนางลูаёаё±аё™аё”าทรงวิ่งไปаёаёўа№€аёІаё‡аё•а№€аёа№Ђаё™аё·а№€аёаё‡ аё—аёЈаё‡аё«аёІаёўа№ѓаё€аё«аёаёља№Ђаё«аё™аё·а№€аёаёў พระนางทรงแทบไม่สามารถจะคิดสิ่งใดได้ พระเพลาสั่นไปหมด аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аёЄаё°аё”аёёаё”аёЃаё±аёљаёћаёЈаё°аёљаёІаё— พระเพลาหนักเกินไป аёћаёЈаё°аёЁаёаё‚้างในแห้งผาก พระกรทั้งสаёаё‡аё‚้างหวดตีกับลำตัวขณะที่พระаёаё‡аё„์ทรงวิ่งไป ขณะที่สายลมаёаё±аё™аё«аё™аёІаё§а№Ђаёўа№‡аё™аёћаё±аё”ผ่านพระเศียรที่โล้นที่ไร้พระเกศา
พระนางทรงวิ่งไปให้เร็วขึ้นและเร็วขึ้น аёћаёЈаё°аё«аё—аё±аёўаё•аёµаёЈаё°аёЈаё±аё§аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёћаёЈаё°аёЃаёЈаёЈаё“ а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё‚аёаё‡аёЃаёІаёЈаё«аёаёља№Ђаё«аё™аё·а№€аёаёўаё”ังสนั่นไปทั้งโลก และทุกаёаёўа№€аёІаё‡аёЃа№‡а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёЃаёҐаёІаёўа№„ปเป็นพร่ามัว พระนางได้ทรงวิ่งผ่านมาถึงห้าสิบหลาบนสะพานนี้ พระนางทรงได้ยินเสียงกรีดร้аёаё‡аё‚ึ้นมาเป็นครั้งแรก
โรมิวลัสในตаёаё™аё™аёµа№‰а№„ด้สังเกตุเห็นพระนางเข้า ด้านหลังพระนางจู่ๆ ก็มีเสียงขаёаё‡аёћаё§аёЃаёњаё№а№‰аёЉаёІаёўаё—ี่เร่งเข้ามาด้วยม้า วิ่งข้ามผ่านสะพานมา а№Ђаёћаё·а№€аёаёЎаёІаё€аё±аёљаё•аё±аё§аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡
พระนางลูаёаё±аё™аё”าทรงเร่งฝีเท้าаёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЈа№‡аё§ ทรงเพิ่มความเร็วขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ขึ้น аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้สึกว่ามีกลุ่มคนตามพระаёаё‡аё„์มาด้านหลัง аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёЈаё‡аё§аёґа№€аё‡аёња№€аёІаё™аёЁаёћаё‚аёаё‡аё—หารจักรวรรดิทั้งหมดที่ถูกเผาจากมังกร บางศพยังคงมีไฟไหม้аёаёўаё№а№€ аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аёћаёўаёІаёўаёІаёЎаёаёўа№€аёІаё‡аё”ีที่สุดที่จะหลีกаёаёаёЃаёЎаёІа№ѓаё«а№‰аёћа№‰аё™ ด้านหลังขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์มีเสียงมาตามมาดังขึ้นเรื่аёаёўа№† аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงชำเลืаёаё‡аёЃаёҐаё±аёља№„аё›аёња№€аёІаё™аёћаёЈаё°аёаё±аё‡аёЁаёІ ทรงเห็นพวกเขายกหаёаёЃаё‚ึ้นมาและทรงรู้ดีว่า аё™аёµа№€аё„аё·аёа№Ђаё§аёҐаёІаё—ี่โรมิวลัสกำลังเล็งหаёаёЃа№Ђаё‚้าที่จะสังหารพระนาง พระนางทรงรู้ดีว่า ในชั่วขณะนี้ аё«аёаёЃаё™аё±а№‰аё™аёЃа№‡аё€аё°аёҐаёаёўаёња№€аёІаё™аё•аёЈаё‡аёЎаёІаёўаё±аё‡аё«аёҐаё±аё‡аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Ња№ЂаёЎаё·а№€аёа№ѓаё”ก็ได้
พระนางลูаёаё±аё™аё”аёІаё—аёЈаё‡аёЎаёаё‡а№„ปด้านหน้าและเห็นаёаёІаё“าจักรวงแหวนซึ่งเป็นดินแดนบ้านเกิดаёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡а№„ปเพียงไม่กี่ฟุต หากพระนางสามารถไปถึงมันได้аёаёµаёЃа№Ђаёћаёµаёўаё‡а№Ѓаё„่สิบฟุตด้านหน้า หากพระนางสามารถข้ามผ่านเขตแดนไปได้ аёљаёІаё‡аё—аёµ аёаёІаё€аё€аё°а№Ђаё›а№‡аё™аёљаёІаё‡аё—ีที่โล่แห่งพลังจะฟื้นคืนและช่วยชีวิตพระนางไว้
กลุ่มทหารยังตามพระนางมา ขณะที่พระนางกำลังจะก้าวข้ามไปในช่วงสุดท้าย เสียงม้าได้ดังกึกก้аёаё‡аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёћаёЈаё°а№‚аёЄаё•аё›аёЈаё°аёЄаёІаё— พระนางทรงได้กลิ่นเหงื่аёаё€аёІаёЃаёЎаё±аёІа№ЃаёҐаё°аё€аёІаёЃаё—аё«аёІаёЈ พระนางทรงทำพระทัยกล้าและทรงคาดว่าหаёаёЃаё€аё°аё—ิ่มแทงผ่านหลังพระаёаё‡аё„์มาในวินาทีใดก็ได้ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡а№„ปเพียงไม่กี่ฟุตและพระนางเаёаё‡аёЃа№‡а№ЂаёЉа№€аё™аёЃаё±аё™
а№ѓаё™аёЃаёІаёЈаёЃаёЈаё°аё—аёіаё аёІаёЈаёЃаёґаё€аёаё±аё™аёЄаёґа№‰аё™аё«аё§аё±аё‡аё‚ั้นสุดท้าย พระนางลูаёаё±аё™аё”าทรงถลาตัวเข้าไป аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёаё”พระเนตรเห็นทหารคนหนึ่งยกมืаёаё–аё·аёаё«аёаёЃаё‚ึ้นมาаёаёўаё№а№€аё”้านหลัง พระนางก็ทรงตกลงаёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаё·а№‰аё™ พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЃаёҐаёґа№‰аё‡аё•аёµаёҐаё±аё‡аёЃаёІ จากปลายสายพระเนตรขаёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™ аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёаё”พระเนตรเห็นหаёаёЃаёҐаёаёўаёња№€аёІаё™аёЎаёІа№ѓаё™аёаёІаёЃаёІаёЁа№ЃаёҐаё°аёћаёёа№€аё‡аё•аёЈаё‡аёҐаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡
แต่กระนั้น ในขณะที่พระนางลูаёаё±аё™аё”าได้ข้ามเส้นแบ่งเขตมาและตกลงยังแผ่นดินขаёаё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ ทันใดนั้น ด้านหลังพระนาง โล่แห่งพลังก็ฟื้นคืนขึ้นมาаёаёµаёЃаё„รั้ง аё«аёаёЃаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аё«а№€аёІаё‡а№„ปเพียงไม่กี่นิ้วก็ถูกสลายแตกаёаёаёЃа№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЄаёµа№€аёўаё‡а№† กลางаёаёІаёЃаёІаёЁаёаёўаё№а№€аё”้านหลัง аё—аё«аёІаёЈаё—аёёаёЃаё„аё™аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аёљаё™аёЄаё°аёћаёІаё™аё•а№€аёІаё‡аёЃаёЈаёµаё”ร้аёаё‡аёЉаё№аёЎаё·аёаё‚ึ้นบังใบหน้าขаёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡ และทุกคนก็กลายไปเป็นเปลวเพลิง ถูกสลายกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้аёаёў
аёаёµаёЃаёЉаё±а№€аё§аё‚аё“аё°аё«аё™аё¶а№€аё‡ พวกเขาทั้งหมดก็กลายเป็นกаёаё‡а№Ђаё–้าถ่าน
аёаёµаёЃаёќаё±а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аё‚аёаё‡аёЄаё°аёћаёІаё™аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€а№„กลаёаёаёЃа№„ปนั้น โรมิวลัสยืนаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™а№Ђаёќа№‰аёІаёЎаёаё‡аё”аё№аё—аёёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡ เขากรีดร้аёаё‡а№ЃаёҐаё°аё•аёµа№Ђаё‚้ากับหน้าаёаёЃ มันเป็นเสียงร้аёаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аё„аё§аёІаёЎаё—аёёаёЃаё‚а№Њаё—аёЈаёЎаёІаё™ เสียงร้аёаё‡аё‚аёаё‡аёљаёІаё‡аё„аё™аё—аёµа№€аё–аё¶аё‡аёЃаё±аёљаё„аё§аёІаёЎаё›аёЈаёІаёЉаё±аёў และพ่ายแพ้ด้วยสติปัญญา
พระนางลูаёаё±аё™аё”аёІаё—аёЈаё‡аё™аёаё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ аё—аёЈаё‡аё«аёІаёўа№ѓаё€аё«аёаёља№Ђаё«аё™аё·а№€аёаёўа№ЃаёҐаё°аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёаёІаёЃаёІаёЈаё•аёЃаё•аёҐаё¶аё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёЄаёёаё”аё‚аёµаё” พระนางทรงชะโงกตัวลงมาและจุมพิตกับพื้นดินที่พระนางทรงаёаёґаё‡аёћаёЈаё°аё§аёЈаёЃаёІаёўаёаёўаё№а№€ จากนั้นพระนางจึงวาง พระเศียรลงและหัวเราะไปด้วยความยินดี
พระนางทรงทำมันสำเร็จ พระนางทรงปลаёаё”ภัยแล้ว
аёљаё—аё—аёµа№€ аё«аёЃ
аё?аёаёЈа№Њаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аё—ุ่งโล่ง กำลังเผชิญหน้ากับแаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ พวกเขาต่างล้аёаёЎаёЈаёаёља№„ปด้วยกаёаё‡аё—ัพจากทั้งสаёаё‡аёќа№€аёІаёў พวกเขายืนหยุดนิ่งต่างจ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёЃаё±аё™а№ЃаёҐаё°аёЃаё±аё™ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћа№€аёаёЃаё±аёљаёҐаё№аёЃаё•а№‰аёаё‡аёЎаёІа№ЂаёњаёЉаёґаёЌаё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аё™аёаёµаёЃаё„รั้ง แаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€а№Ђаё«аё™аё·аёаё?аёаёЈа№Њаё”้วยความรุ่งโรจน์ทั้งหมดที่มีขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ аёЎаё·аёаё«аё™аё¶а№€аё‡аё–аё·аёаё‚аё§аёІаё™аёЁаё¶аёЃаё‚аё™аёІаё”а№ѓаё«аёЌа№€ аёЄа№€аё§аё™аёаёµаёЃаёЎаё·аёаё«аё™аё¶а№€аё‡аёЃаёіаё”аёІаёља№ЂаёаёІа№„ว้ а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё?аёаёЈа№Њаё«аё±аё™аё«аё™а№‰аёІа№„ปปะทะกับเขานั้น а№Ђаё‚аёІаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаёљаё±аё‡аё„аё±аёљаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡а№ѓаё«а№‰аё«аёІаёўа№ѓаё€аёаёўа№€аёІаё‡аёЉа№‰аёІа№†а№ЃаёҐаё°аёҐаё¶аёЃа№†В а№Ђаёћаё·а№€аёаё—аёµа№€аё€аё°аё„аё§аёљаё„аёёаёЎаёаёІаёЈаёЎаё“а№Њаё‚аёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡ аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёµаё€аёґаё•а№ѓаё€аё—ี่กระจ่างชัดและมีสมาаё?аёґаё‚аё“аё°аё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёљаёЉаёІаёўаё„นนี้ ซึ่งมันก็เหมืаёаё™аёЃаё±аёљаё—ุกๆ ครั้งที่เขาต่аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёљаёЁаё±аё•аёЈаё№аё„аё™аёаё·а№€аё™а№† а№Ђаё‚аёІаёљаёаёЃаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аё§а№€аёІа№„ม่ได้กำลังเผชิญหน้ากับพ่аёаё‚аёаё‡аё•аё™а№Ђаёаё‡ แต่เป็นศัตรูที่ร้ายกาจที่สุด ผู้ชายคนนี้ได้ทำร้ายราชินีเกว็นโดลีน ชายคนนี้เป็นคนที่ทำร้ายประชาชนขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ เป็นคนที่ล้างสมаёаё‡а№Ђаё‚аёІ และเป็นคนที่ควรค่าแก่ความตาย
а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЈаёІаёџаёµа№€аё•аёІаёўа№„ปแล้วаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аёЃа№‡аёЃаёҐаё±аёља№Ђаё‚้ามาควบคุมสถานการณ์ พวกสัตว์ประหลาด ต่างกลับลงไปаёаёўаё№а№€аё ายใต้พื้นผิวโลกมันไม่มีаёаё°а№„รมาถ่วงเวลาการเผชิญหน้ากันครั้งสุดท้าย аё—аёµа№€а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสจะต้аёаё‡аё›аё°аё—аё°аёЃаё±аёљаё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаёґаё™аёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§ มันเป็นการสู้รบที่จะส่งผลต่аёаёЉаё°аё•аёІаёЃаёЈаёЈаёЎаё‚аёаё‡аёЄаё‡аё„аёЈаёІаёЎ аё?аёаёЈа№Њаё€аё°а№„ม่ปล่аёаёўа№ѓаё«а№‰а№Ђаё‚าไปไหน มันไม่ใช่เวลานี้ аёЄа№€аё§аё™а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄа№Ђаёаё‡аёЃа№‡а№Ђаё•а№‡аёЎа№ѓаё€аё—ี่จะเผชิญหน้ากับลูกชายขаёаё‡а№Ђаё‚аёІа№ЂаёЉа№€аё™аёЃаё±аё™
"аё?аёаёЈа№Њаё™аёґаё„аё±аёЄ เจ้าคืаёаёҐаё№аёЃаёЉаёІаёўаё‚аёаё‡аё‚้า" เขากล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำและดังกังวาน "ข้าไม่аёаёўаёІаёЃаё€аё°аё—ำร้ายเจ้า"
"แต่ข้าаёаёўаёІаёЃаё€аё°аё—ำร้ายเจ้า" аё?аёаёЈа№Њаё•аёаёљаёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІ а№Ђаё‚аёІаё›аёЏаёґа№ЂаёЄаё?ที่จะเข้าไปพัวพันกับเกมทายใจขаёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ
"аё?аёаёЈа№Њаё™аёґаё„аё±аёЄ ลูกข้า" а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสกล่าวซ้ำ а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‰аёІаё§аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё°аёЎаё±аё”ระวังเข้ามาใกล้ขึ้น "ข้าไม่аёаёўаёІаёЃаё€аё°аё†а№€аёІа№Ђаё€а№‰аёІ аё€аё‡аё§аёІаё‡аёаёІаё§аёёаё?ลง แล้วมาเป็นพวกเดียวกับข้า มาเป็นพวกเดียวกัน а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё—ี่เจ้าเคยเป็นมาก่аёаё™ เจ้าคืаёаёҐаё№аёЃаё‚้า เจ้าไม่ใช่ลูกขаёаё‡аёћаё§аёЃаё™аё±а№‰аё™ เจ้ามีสายเลืаёаё”аё‚аёаё‡аё‚้า ไม่ใช่สายเลืаёаё”аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™ บ้านเกิดขаёаё‡аё‚้าคืаёаёља№‰аёІаё™а№ЂаёЃаёґаё”аё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІ аёаёІаё“าจักรวงแหวนเป็นเพียง สถานที่ชุบเลี้ยงเจ้ามา เจ้าคืаёаё›аёЈаё°аёЉаёІаёЉаё™аё‚аёаё‡аё‚้า ประชาชนพวกนี้ไม่ได้มีความหมายаёаё°а№„รกับเจ้า จงกลับบ้าน จงกลับมาสู่จักรวรรดิ ให้โаёаёЃаёІаёЄаё‚้าเป็นพ่аёа№Ђаё€а№‰аёІ а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё—ี่เจ้าปรารถนามาโดยตลаёаё” และจงมาเป็นลูกขаёаё‡аё‚้าаёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่ข้าปรารถนาให้เจ้าเป็นเสมаёаёЎаёІ"
"ข้าจะไม่สู้กับเจ้า" а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสกล่าวเป็นครั้งสุดท้าย ในขณะที่เขาลดขวานศึกลง
аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё±аёљаёџаё±аё‡аёЎаёІаёЎаёІаёЃаёћаёа№ЃаёҐа№‰аё§ а№ѓаё™аё•аёаё™аё™аёµа№‰ เขาต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаё„ลื่аёаё™аё•аё±аё§ аёЃа№€аёаё™аё—аёµа№€аё€аёґаё•а№ѓаё€аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าจะกวัดแกว่งไปตามคำพูดขаёаё‡аёЄаё±аё•аё§а№Њаё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”аё™аёµа№€
аё?аёаёЈа№ЊаёЃаё№а№€аёЈа№‰аёаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аёЃаёІаёЈаё›аёЈаё°аё€аё±аёЌаёљаёІаё™ เขายกดาบขึ้นสูงและเข้าจู่โจม ฟาดดาบลงมาด้วยมืаёаё—ั้งสаёаё‡аё«аёЎаёІаёўаёҐаё‡аёўаё±аё‡аё«аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสจ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаё”้วยความตกตะลึง แล้วในวินาทีสุดท้ายนั้นเаёаё‡ เขาก็เаёаё·а№‰аёаёЎа№„ปจับเข้ากับขวานศึกและยกมันขึ้นป้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё«аё±аё™аё‚аёаё‡аё?аёаёЈа№Њ
ประกายไฟปะทุаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаё”аёІаёљаё‚аёаё‡аё?аёаёЈа№Њ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёаёІаё§аёёаё?ทั้งสаёаё‡аёЉаёґа№‰аё™аё–ูกตรึงแน่นไว้ด้วยกัน พวกเขาต่างร้аёаё‡аё„аёЈаё§аёЌаё„аёЈаёІаё‡а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสกำลังตั้งรับการจู่โจมขаёаё‡аё?аёаёЈа№Њ
"аё?аёаёЈа№Њаё™аёґаё„аё±аёЄ" а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаёЄа№€аё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё„аёіаёЈаёІаёЎ "พละกำลังขаёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёўаёґа№€аё‡а№ѓаё«аёЌа№€ а№Ѓаё•а№€аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёаёћаёҐаё°аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё‚аёаё‡аё‚้า ข้าได้ให้สิ่งนี้กับเจ้า เลืаёаё”аё‚аёаё‡аё‚้าไหลวนаёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№ЂаёЄа№‰аё™а№‚ลหิตเจ้า аё€аё‡аё«аёўаёёаё”а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёља№‰аёІа№†аё™аёµа№€ และเข้ามาเป็นพวกเดียวกับข้า"
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสผลักаё?аёаёЈа№Ња№„ปข้างหลังจนเขาสะดุดถаёаёўаё«аёҐаё±аё‡а№„аё›
"ไม่มีทาง" аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаёµаё”ร้аёаё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё‚аё±аё”аё‚аё·аё™ "ข้าจะไม่กลับไปหาเจ้าаёаёµаёЃ เจ้าไม่ใช่พ่аёаё‚аёаё‡аё‚้า เจ้ามันเป็นแค่คนแปลกหน้า เจ้าไม่สมควรจะได้เป็นพ่аёаё‚้า!"
аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё‚้าจู่โจมаёаёµаёЃаё„รั้ง เขาตะเบ็งเสียงดังแล้วจึงฟาดดาบลงมา а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสป้аёаё‡аёЎаё±аё™а№„ว้ได้และаё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‡аё„าดการณ์ไว้ไม่ผิด เขาหมุนไปโดยรаёаёљаёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЈа№‡аё§ แล้วใช้ดาบฟันเข้าที่แขนขаёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสร้аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІаёҐаё±а№€аё™ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№ЂаёҐаё·аёаё”กระเซ็นаёаёаёЃаё€аёІаёЃаёљаёІаё”แผลเขาเดินโซเซไปด้านหลัง จ้аёаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€аё?аёаёЈа№Њаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЎа№€а№ЂаёЉаё·а№€аёаёЄаёІаёўаё•аёІ а№Ђаё‚аёІа№Ђаёаё·а№‰аёаёЎаёЎаё·аёа№„ปจับที่บาดแผลและสำรวจดูเลืаёаё”аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЎаё·аё
"เจ้าต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё€аё°аё†а№€аёІаё‚้า" а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสกล่าวและดูเหมืаёаё™аё§а№€аёІа№Ђаё‚าจะเพิ่งรับรู้มันเป็นครั้งแรก "หลังจากที่ข้าทำทุกสิ่งทุกаёаёўа№€аёІаё‡а№ѓаё«а№‰а№Ђаё€а№‰аёІ งั้นหรืаё?"
"ข้าต้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё—ำเช่นนั้นаёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€аёЄаёёаё”" аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёҐа№€аёІаё§
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสสำรวจดูเขาราวกับว่ากำลังสำรวจดูаё?аёаёЈа№Њаё„аё™а№ѓаё«аёЎа№€ และในไม่ช้า аёаёІаёЈаёЎаё“а№Њаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าก็เปลี่ยนจากความสงสัยและความผิดหวังไปเป็นความโกรаё?а№Ђаё„аё·аёаё‡
"аёаёўа№€аёІаё‡аё™аё±а№‰аё™ เจ้าก็ไม่ใช่ลูกชายขаёаё‡аё‚้า!" а№Ђаё‚аёІа№Ѓаёњаё”а№ЂаёЄаёµаёўаё‡ "а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสผู้ยิ่งใหญ่จะไม่ถามซ้ำสаёаё‡!"
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสโยนดาบขаёаё‡а№Ђаё‚าทิ้ง เขายกขวานศึกขึ้นสูงด้วยมืаёаё—ั้งสаёаё‡а№ЃаёҐаё°аёЃаё№а№€аёЈа№‰аёаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё›аёЈаё°аё€аё±аё™аёљаёІаё™аё”аё±аё‡аёЄаё™аё±а№€аё™ พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЈаёµа№€а№Ђаё‚้ามาจู่โจมаё?аёаёЈа№Њ а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё”аёЃаёІаёЈаё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёЃа№‡а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё‚ึ้น
аё?аёаёЈа№ЊаёўаёЃаё”าบขึ้นป้аёаё‡аёЃаё±аё™аёЃаёІаёЈаёџаёІаё”аёџаё±аё™ แต่ขวานนั้นฟาดลงมาаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡ аё?аёаёЈа№Њаё•а№‰аёаё‡аё•аёЃа№ѓаё€аёЄаёёаё”аё‚аёµаё”а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЎаё±аё™аё—ำให้ดาบขаёаё‡а№Ђаё‚аёІаё«аё±аёЃ а№ЃаёўаёЃаёаёаёЃа№Ђаё›а№‡аё™аёЄаёаё‡аё‹аёµаёЃ
แม้аё?аёаёЈа№Њаё€аё°аёЎаёґа№„ด้ทันตั้งตัว แต่เขาก็หลบเลี่ยงаёаёаёЃа№„ปได้аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วในช่วงที่ขวานฟาดลงมา มันทำได้เพียงครูดไปเป็นรаёаёўаё–ลаёаёЃ มันพลาดจากเขาไปเพียงแค่หนึ่งนิ้วซึ่งมันใกล้ตัวขаёаё‡а№Ђаё‚ามากจนเขาสัมผัสได้ถึงแรงลมที่ปัดผ่านตรงหัวไหล่ аёћа№€аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚ามีพละกำลังаёаё±аё™аёЎаё«аёІаёЁаёІаёҐаё‹аё¶а№€аё‡аёЎаё±аё™аёЎаёІаёЃаёЃаё§а№€аёІаё™аё±аёЃаёЈаёљаё„аё™а№ѓаё”аё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІа№Ђаё„аёўаё›аё°аё—аё°аёЎаёІ аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІаё™аёµа№€а№„аёЎа№€а№ѓаёЉа№€а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё‡а№€аёІаёў аёћа№€аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚ามีความรวดเร็วด้วยเช่นกัน นับเป็นส่วนผสมแห่งความตายที่สมบูรณ์แบบ และในตаёаё™аё™аёµа№‰ аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‡а№„аёЎа№€аёЎаёµаёаёІаё§аёёаё?а№ѓаё™аёЎаё·аё
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสเหวี่ยงขวานไปรаёаёља№†аёаёµаёЃаё„รั้ง เขาเหวี่ยงมันไปด้านข้างаёаёўа№€аёІаё‡а№„ม่ลังเล เล็งที่จะสับаё?аёаёЈа№ЊаёаёаёЃа№Ђаё›а№‡аё™аёЄаёаё‡аёЄа№€аё§аё™ аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаё°а№‚จนขึ้นในаёаёІаёЃаёІаёЁаёЄаё№аё‡аё‚ึ้นไปเหนืаёаё«аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสเขาตีลังกากับหลังโดยใช้พลังที่аёаёўаё№а№€аё ายในในการขับเคลื่аёаё™ มันทำให้เขาขึ้นไปสูงในаёаёІаёЃаёІаёЁа№ЃаёҐаё°аёҐаё‡аёЎаёІаёаёўаё№а№€аё”้านหลังขаёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ เขาลงมาด้วยเท้าทั้งสаёаё‡ จากนั้นจึงเаёаё·а№‰аёаёЎа№„аё›аё«аёўаёґаёљаё”аёІаёљаё‚аёаё‡аёћа№€аёаё—аёµа№€аё•аёЃаёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаё·а№‰аё™ เขาหมุนมันไปรаёаёља№† และเข้าจู่โจม กวัดแกว่งดาบเตรียมเข้ามาаёаёўа№€аёІаё‡аё”้านหลังขаёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ а№Ѓаё•а№€аё?аёаёЈа№Њаё–ึงกับต้аёаё‡аё•аёЃаё•аё°аёҐаё¶аё‡аёЄаёёаё”аё‚аёµаё” а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสมีความเร็วаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЎа№€аё™а№€аёІа№ЂаёЉаё·а№€аё а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสเตรียมพร้аёаёЎаёЈаё±аёљаёЎаё·аёа№‚ดยการหมุนไปรаёаёља№† และป้аёаё‡аёЃаё±аё™аёЃаёІаёЈаё€аё№а№€а№‚จมได้ аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё±аёљаёЈаё№а№‰аё–аё¶аё‡а№ЃаёЈаё‡аё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаёЃаёЈаё°аё—аёљаёЃаё±аё™аё‚аёаё‡а№‚ลหะที่มันสะท้านไปทั่วทั้งร่างขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ аё”аёІаёљаё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสมีความแข็งแรงมากกว่าดาบขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ มันรู้สึกแปลกที่ต้аёаё‡аёЎаёІаё–аё·аёаё”аёІаёљаё‚аёаё‡аёћа№€аёа№ЃаёҐаё°а№ѓаёЉа№‰аёЎаё±аё™а№ѓаё™аёЃаёІаёЈаё›аё°аё—аё°аёЃаё±аёља№Ђаё‚аёІ
аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё«аё§аёµа№€аёўаё‡аё”าบไปรаёаёља№† และฟาดไปข้างยังไหล่ขаёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ аёЄа№€аё§аё™а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสก็สามารถป้аёаё‡аёЃаё±аё™аёЃаёІаёЈаёџаёІаё”аёџаё±аё™аё€аёІаёЃаё?аёаёЈа№Ња№„ด้
พวกเขาผลัดกันรุกผลัดกันรับ ผลัดกันเข้าจู่โจมและปัดป้аёаё‡ аё?аёаёЈа№Њаё—ำให้แаёаё™а№‚ดรนิคัสล่าถаёаёўа№„ปด้านหลัง аёЄа№€аё§аё™а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสก็ผลักให้аё?аёаёЈа№ЊаёЈа№€аё™а№„ปด้านหลังบ้าง ประกายไฟปลิวว่аёаё™а№„аё›аё—аё±а№€аё§ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЄаёаё‡аёаёІаё§аёёаё?เคลื่аёаё™а№„аё«аё§аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว มันปล่аёаёўа№ЃаёЄаё‡аё§аё№аёљаё§аёІаёљ ปล่аёаёўа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё›аё°аё—ะดังก้аёаё‡аёЃаё±аё‡аё§аёІаё™аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№€аёІаё›аёЈаё°аё—аё±аёља№ѓаё€а№ѓаё™аёЄаёЎаёЈаё аё№аёЎаёґаёЈаёљ аёћаё§аёЃаё—аё«аёІаёЈаё€аёІаёЃаёЄаёаё‡аёќа№€аёІаёўаё•а№€аёІаё‡аёћаёІаёЃаё±аё™а№Ђаёќа№‰аёІаё”аё№аёаёўа№€аёІаё‡аё•аё°аёҐаё¶аё‡аё‡аё±аё™ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЄаёаё‡аёўаёаё”นักรบผู้ยิ่งใหญ่ต่างผลัดกันรุก ผลัดกันรับไปทั่วบริเวณทุ่งโล่ง ไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบไปกว่ากัน
аё?аёаёЈа№ЊаёўаёЃаё”аёІаёљаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าขึ้นฟาดฟันаёаёµаёЃаё„รั้ง แต่ครั้งนี้แаёаё™а№‚ดรนิคัสทำให้เขาประหลาดใจด้วยการก้าวมาข้างหน้าและเตะเขาเขาที่แผ่นаёаёЃ ส่งผลให้аё?аёаёЈа№ЊаёҐаёаёўаёҐа№€аё°аёҐаёґаё§а№„ปทางด้านหลังแล้วล้มลงหงายหลังลงสู่พื้น
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสเร่งมาข้างหน้าพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёџаёІаё”аё‚аё§аёІаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าลง аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёҐаёґа№‰аё‡аё•аё±аё§аёаёаёЃа№„ปจากตรงนั้นได้ แต่มันก็ยังไม่เร็วพภขวานนั่นตัดผ่านลำแขนส่วนบนขаёаё‡а№Ђаё‚аёІаё‹аё¶а№€аё‡аёЎаё±аё™а№Ђаёћаёµаёўаё‡аёћаёа№ѓаё«а№‰а№Ђаё‚าหลั่งเลืаёаё” аё?аёаёЈа№ЊаёЈа№‰аёаё‡аё”ังลั่น แต่กระนั้น เขาก็เหวี่ยงตัวไปรаёаёља№† และแกว่งดาบไปตัดเข้าที่น่аёаё‡аё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสสะดุดล้มและส่งเสียงลั่น аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёҐаёґа№‰аё‡аё•аё±аё§аёаёаёЃа№„аё› พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёҐаёёаёЃаё‚ึ้นยืนบนเท้าทั้งสаёаё‡ ทั้งสаёаё‡аё„นต่างประจัญหน้ากันและกัน และต่างได้รับบาดเจ็บทั้งคู่
"ข้าแข็งแกร่งกว่าเจ้า ไаёа№‰аёҐаё№аёЃаёЉаёІаёў" а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสกล่าว "และมีประสบการณ์ในสนามรบมากกว่า аёўаёаёЎаё‚้าซะตั้งแต่ตаёаё™аё™аёµа№‰ พลังดรูаёаёґаё”аё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІа№ѓаёЉа№‰аёЃаё±аёљаё‚้าไม่ได้ มันมีเพียงข้ากับเจ้า สู้ตัวต่аёаё•аё±аё§аёаёўа№€аёІаё‡аёҐаё№аёЃаёњаё№а№‰аёЉаёІаёў аё”аёІаёљаё•а№€аёаё”аёІаёљ และในฐานะนักรบแล้ว ข้าเหนืаёаёЃаё§а№€аёІа№Ђаё€а№‰аёІ เจ้าก็รู้เรื่аёаё‡аё™аёµа№‰аё”аёµ аёўаёаёЎаё‚้าเสียและข้าจะไม่ฆ่าเจ้า"
аё?аёаёЈа№Њаё—ำหน้าบึ้งตึง
"ข้าไม่ยаёаёЎа№ѓаё„รทั้งนั้น โดยเฉพาะพวกเจ้าทั้งหมด"
аё?аёаёЈа№Њаёљаё±аё‡аё„ับตนให้คิดถึงราชินีเกว็นโดลีนในสิ่งที่แаёаё™а№‚ดรนิคัสได้กระทำต่аёаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡ จากนั้นความเดืаёаё”ดาลขаёаё‡а№Ђаё‚าก็เพิ่มพูนทับทวี аё•аёаё™аё™аёµа№‰аё–ึงเวลาแล้ว аё?аёаёЈа№Њаё•аё±аё”аёЄаёґаё™а№ѓаё€аё—аёµа№€аё€аё°аёЃаёіаё€аё±аё”а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสให้สิ้นซาก а№Ђаёћаё·а№€аёаёЄа№€аё‡аёЄаё±аё•аё§а№Њаё›аёЈаё°аё«аёҐаёІаё”аёаё±аё™аё™а№€аёІаёЄаё°аёћаёЈаё¶аё‡аёЃаёҐаё±аё§аё™аёµа№‰аёЃаёҐаё±аёља№„аё›аёЄаё№а№€аё‚аёёаёЎаё™аёЈаёЃ
аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё‚้าจู่โจมด้วยการระเบิดพละกำลังขุมสุดท้าย เขาใส่กำลังทั้งหมดที่เขามีลงไปพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЃаё№а№€аёЈа№‰аёаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аёЃаёІаёЈаё›аёЈаё°аё€аё±аё™аёљаёІаё™ เขาฟาดฟันดาบไปทั้งซ้ายและขวา а№Ђаё‚аёІаёЃаё§аё±аё”а№ЃаёЃаё§а№€аё‡аёЎаё±аё™аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็วаёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่เขายับยั้งมันไม่аёаёўаё№а№€ а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสปัดป้аёаё‡аёЃаёІаёЈаё•аёµа№Ѓаё•а№€аёҐаё°аё„รั้ง แม้จะร่นถаёаёўаё«аёҐаё±аё‡а№„ปทีละก้าวๆ аёЃаёІаёЈаё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёўаё±аё‡аё„аё‡аё”аёіа№Ђаё™аёґаё™аё•а№€аёа№„аё› а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสก็รู้สึกประหลาดใจที่เห็นลูกชายแสดงพละกำลังขนาดนั้นและใช้มันаёаёўаё№а№€а№Ђаё›а№‡аё™а№Ђаё§аёҐаёІаё™аёІаё™
аё?аёаёЈа№Њаё«аёІаё€аё±аё‡аё«аё§аё°а№ЃаёҐаё°а№‚аёаёЃаёІаёЄаё—ี่เหมาะสมได้ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ѓаё‚аё™аё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаёЎаёµаё—а№€аёІаё—аёµаёа№€аёаё™а№ЃаёЈаё‡ аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё«аё§аёµа№€аёўаё‡аё”าบเข้าไปยังส่วนต่аёаё‚аёаё‡аё«аё±аё§аё‚วานกับด้ามและจัดการกระแทกใบมีดขаёаё‡аё‚วานให้หลุดаёаёаёЃаё€аёІаёЃаёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаёЎаёаё‡аёЎаё±аё™аёҐаёаёўаёња№€аёІаё™а№„аё›а№ѓаё™аёаёІаёЃаёІаёЁаё”้วยаёаёІаёЃаёІаёЈаё•аёЃаё•аё°аёҐаё¶аё‡ аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё•аё°аёћа№€аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าเข้ายังแผ่นаёаёЃ ส่งให้เขาลаёаёўа№„ปด้านหลัง หงายหลังลงสู่พื้น
аёЃа№€аёаё™аё—ี่เขาจะลุกขึ้นมาได้ аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‡аёЃа№‰аёІаё§аёЎаёІаё‚้างหน้าแล้ววางฝ่าเท้าลงаёаёўаё№а№€аё—ี่ลำคаёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ ทำให้เขาตรึงаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаё—аёµа№€ аё?аёаёЈа№Њаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™аёЎаёаё‡аёҐаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІ
ทั่วทั้งสมรภูมิต่างตกตะลึงตัวแข็งค้าง а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё«а№‡аё™аё§а№€аёІаё?аёаёЈа№Њаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€а№Ђаё«аё™аё·аёа№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ а№Ђаё‚аёІаё–аё·аёаё”าบพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёЉаёµа№‰аё›аёҐаёІаёўаё”าบไปยังลำคаёаё‚аёаё‡аёћа№€аё
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสที่มีเลืаёаё”аё‹аё¶аёЎаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаё›аёІаёЃаёЃа№‡а№ЃаёЄаёўаё°аёўаёґа№‰аёЎа№ЃаёўаёЃа№Ђаё‚ี้ยวаёаёаёЃаёЎаёІ
"เจ้าทำมันไม่ได้หรаёаёЃ" เขากล่าว "аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёаё„аё§аёІаёЎаёа№€аёаё™а№Ѓаёаёаё±аё™аёўаёґа№€аё‡а№ѓаё«аёЌа№€аё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІ เจ้ารักข้า มันก็เหมืаёаё™аёЃаё±аёљаё„аё§аёІаёЎаёа№€аёаё™а№Ѓаёаё‚аёаё‡аё‚้าที่มีต่аёа№Ђаё€а№‰аёІ ข้าไม่аёаёІаё€аё€аё°аё†а№€аёІа№Ђаё€а№‰аёІа№„ด้ ไม่ใช่ในตаёаё™аё™аёµа№‰а№ЃаёҐаё°аёЉаё±а№€аё§аёЉаёµаё§аёґаё•аё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІ การสู้กันมันช่างไร้ประโยชน์ เจ้าก็จะปล่аёаёўаё‚้าไปเพราะว่าเจ้ากับข้า เราเป็นหนึ่งเดียวกัน"
аё?аёаёЈа№Њаёўаё±аё‡аё„аё‡аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€а№Ђаё«аё™аё·аёаёЈа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ аёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าสั่นไหว а№ЂаёЎаё·а№€аёаё›аёҐаёІаёўаё”าบชี้ลงมายังลำคаёаё‚аёаё‡аёћа№€аё เขายกมันขึ้นаёаёўа№€аёІаё‡аёЉа№‰аёІа№† аёЄа№€аё§аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё‚ารู้ว่าคำพูดขаёаё‡аёћа№€аёа№Ђаё›а№‡аё™аё„аё§аёІаёЎаё€аёЈаёґаё‡ เขาจะปล่аёаёўа№ѓаё«а№‰аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аё†а№€аёІаёћа№€аёаёҐаё‡а№„ด้аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ?
а№Ѓаё•а№€а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚าจ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёҐаё‡а№„аё› เขาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดทั้งหมด รู้สึกถึงความเสียหายทั้งหมด аёћа№€аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าได้สร้างความเจ็บปวดให้กับทุกคนรаёаёљаё•аё±аё§а№Ђаё‚аёІ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚аёІаё„аёіаё™аё¶аё‡аё–аё¶аё‡ ผลขаёаё‡аёЃаёІаёЈаё›аёҐа№€аёаёўа№ѓаё«а№‰а№Ђаё‚аёІаёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аёаёўаё№а№€ มูลค่าที่มาจากความเห็นаёаёЃа№Ђаё«а№‡аё™а№ѓаё€аё™аёµа№‰ ตีค่าเป็นราคาที่ต้аёаё‡аёЉаё”ใช้аёаёўа№€аёІаё‡аёЎа№‚аё«аё¬аёІаёЈ ไม่ใช่เพียงแต่аё?аёаёЈа№Њ แต่เป็นทุกคนที่เขารักและห่วงใย аё?аёаёЈа№ЊаёЉаёіа№ЂаёҐаё·аёаё‡а№„ปที่เขาและเห็นทหารนับหมื่นๆ аё‚аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ ผู้ซึ่งเข้ามารุกรานบ้านเกิดขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ аё—аёµа№€аёўаё·аё™аёЃаё±аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ аёЈаёаё„аёаёўаё—ี่จะโจมตีประชาชนขаёаё‡а№Ђаё‚аёІаёаёўаё№а№€ ชายคนนี้เป็นผู้นำกаёаё‡аё—аё±аёћаё™аё±а№€аё™ аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё›а№‡аё™аё«аё™аёµа№‰аёЉаёµаё§аёґаё•а№ЃаёЃа№€аёља№‰аёІаё™а№ЂаёЃаёґаё”аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ เป็นหนี้กับราชินีเกว็นโดลีน และที่มากที่สุดนั้นคืภหนี้แก่ตนเаёаё‡ ชายคนนี้เป็นพ่аёаёЃа№‡а№Ђаёћаёµаёўаё‡а№ЂаёћаёЈаёІаё°аёЄаёІаёўа№ЂаёҐаё·аёаё” аё™аё±а№€аё™аёЎаё±аё™аё„аё·аёаё—ั้งหมดที่เขามี เขาไม่ใช่พ่аёа№„ม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด เลืаёаё”а№Ђаёћаёµаёўаё‡аёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё”ียวไม่พаёаё—ี่จะทำให้เขาเป็นพ่аёа№„ด้
аё?аёаёЈа№ЊаёўаёЃаё”าบขึ้นสูงและปล่аёаёўа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёЈа№‰аёаё‡аё›аёЈаё°аё€аё±аёЌаёљаёІаё™ เขาเหวี่ยงดาบนั้นลง
аё?аёаёЈа№Њаё›аёґаё”ตาลง แล้วจึงเปิดดวงตาขึ้นมаёаё‡аё”าบฝังตัวลึกลงไปในดิน аёЎаё±аё™аёаёўаё№а№€аё”้านข้างขаёаё‡аёЁаёµаёЈаё©аё°аё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ аё?аёаёЈа№Њаё›аёҐа№€аёаёўаёЎаё±аё™аё—ิ้งไว้ตรงนั้นและก้าวถаёаёўаё«аёҐаё±аё‡а№„аё›
аёћа№€аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёћаё№аё”аё–аё№аёЃ เขาทำมันไม่ได้ ไม่ว่าจะаёаё°а№„รก็ตาม เขาปล่аёаёўа№ѓаё«а№‰аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аё†а№€аёІаё„นที่ไร้ทางสู้ไม่ได้
аё?аёаёЈа№Њаё«аё±аё™аё«аёҐаё±аё‡а№ѓаё«а№‰аёЃаё±аёљаёћа№€аёаёЎаёІа№ЂаёњаёЉаёґаёЌаё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аёљаё›аёЈаё°аёЉаёІаёЉаё™ เผชิญหน้ากับราชินีเกว็นโดลีน เห็นได้ชัดว่าเขาชนะในสงครามนี้ และเขา ได้แสดงจุดยืนแล้วในตаёаё™аё™аёµа№‰аё«аёІаёЃа№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄаёўаё±аё‡аё„аёёаёЎаёЎаёµа№ЂаёЃаёµаёўаёЈаё•аёґаёаёўаё№а№€аёља№‰аёІаё‡а№Ђаё‚าก็จะไม่มีทางเลืаёаёЃаёаё·а№€аё™а№ѓаё” аё™аёаёЃаё€аёІаёЃаё™аёіаё—ัพกลับไปบ้านเกิดขаёаё‡аё•аё™
"аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаёґаё™!" ราชินีเกว็นโดลีนกรีดร้аёаё‡
аё?аёаёЈа№Њаё«аё±аё™а№„ปด้วยความตกตะลึงаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаёёаё”аё‚аёµаё” а№ЂаёЎаё·а№€аёаё‚аё§аёІаё™аё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสเหวี่ยงตรงลงมายังหัวขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‰аёЎаё«аёҐаёља№„ปได้ในวินาทีสุดท้าย а№ЂаёЎаё·а№€аёаё‚วานผ่านมันไปаёаёўа№€аёІаё‡аё‰аёґаё§а№Ђаё‰аёµаёўаё”
การเคลื่аёаё™а№„аё«аё§аё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสมีความเร็วมาก ในการเคลื่аёаё™а№„หวครั้งเดียวกันนั้นเаёаё‡ เขาก็ใช้ถุงมืаёа№Ђаё«аёҐа№‡аёЃаёўаёІаё§аё•аёµа№Ђаё‚้ากับขากรรไกรขаёаё‡аё?аёаёЈа№Њ ส่งผลให้เขาล้มลงและพยุงตัวаёаёўаё№а№€аёљаё™а№Ђаё‚่าและมืаёаё—ั้งสаёаё‡
аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃа№„ด้ถึงаёаёІаёЃаёІаёЈа№Ѓаё•аёЃаёЈа№‰аёІаё§аёљаёЈаёґа№Ђаё§аё“ซี่โครงเมื่аёа№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสใช้รаёаё‡а№Ђаё—้าบู้ทเตะเขาเข้าตรงช่аёаё‡аё—้аёаё‡ ส่งผลให้เขากลิ้งไปบนพื้น และаёа№‰аёІаё›аёІаёЃаё«аёІаёўа№ѓаё€аё«аёаёљ
аё?аёаёЈа№Њаё—аёЈаё‡аё•аё±аё§аёаёўаё№а№€аёљаё™а№Ђаё‚าและมืаёаё—ั้งสаёаё‡а№Ђаё‚аёІаё«аёІаёўа№ѓаё€аё«аёаёља№Ђаё«аё™аё·а№€аёаёўаёћаёЈа№‰аёаёЎаёЃаё±аёљаёЎаёµа№ЂаёҐаё·аёаё”ไหลаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаё›аёІаёЃ ความเจ็บปวดบริเวณซี่โครงกำลังจะฆ่าเขา аё?аёаёЈа№ЊаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаёЈаё§аёљаёЈаё§аёЎаёћаёҐаё°аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё—ั้งหมดที่มีเพื่аёаёҐаёёаёЃаё‚ึ้นยืน แต่ภาพที่ปรากฎที่ปลายหางตาขаёаё‡а№Ђаё‚аёІаё„аё·аё аё аёІаёћа№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสที่ก้าวมาข้างหน้า พร้аёаёЎаёЃаё±аёља№ѓаёЉа№‰аёЎаё·аёаёЎаё±а№‰аё‡аёЄаёаё‡аёўаёЃаё‚วานขึ้นสูง เล็งตรงมาเพื่аёаё•аё±аё”аё«аё±аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёаёаёЃ аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё«а№‡аё™аёЎаё±аё™аёЃаё±аёљаё•аёІаёаё±аё™а№Ѓаё”аё‡аёЃа№€аёіаё‚аёаё‡аё•аё±аё§а№Ђаёаё‡а№ЃаёҐа№‰аё§аё§а№€аёІа№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสไร้ซึ่งความเมตตาซึ่งต่างจากที่เขามี
"ข้าน่าจะทำสิ่งนี้เมื่аёаёЄаёІаёЎаёЄаёґаёљаё›аёµаёЃа№€аёаё™" а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสกล่าว
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสปล่аёаёўа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёЈа№‰аёаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аёЃаёІаёЈаё›аёЈаё°аё€аё±аёЌаёљаёІаё™ เขาเหวี่ยงขวานลงมายังส่วนคаёаё—ี่เปิดโล่งขаёаё‡аё?аёаёЈа№Њ
аёЄа№€аё§аё™аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‡аёўаё±аё‡аё„งไม่จบการต่аёаёЄаё№а№‰ เขาใช้พลังงานที่มีในขุมสุดท้าย แม้จะมีаёаёІаёЃаёІаёЈа№Ђаё€а№‡аёљаё›аё§аё” แต่เขาตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน แล้วรี่เข้าไปจู่โจมพ่аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ โดยตะครุบเขาที่ซี่โครงและดันเขาไปด้านหลัง ผลักเขาลงล้มหลังกระแทกพื้น
аё?аёаёЈа№Њаё„аёЈа№€аёаёЎаё•аё±аё§аёаёўаё№а№€аё”้านบน ปล้ำต่аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аё™аё”้วยมืаёа№Ђаё›аёҐа№€аёІ มันกลายมาเป็นการต่аёаёЄаё№а№‰аё”้วยการปล้ำ а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄа№Ђаёаё·а№‰аёаёЎаёЎаё·аёаёЎаёІаё—ี่ลำคаёаё‚аёаё‡аё?аёаёЈа№Њ аё?аёаёЈа№Њаё•а№‰аёаё‡аё•аёЃаё•аё°аёҐаё¶аё‡аё–ึงความแข็งแกร่งขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё‚аёІаё”аёаёІаёЃаёІаёЁаё«аёІаёўа№ѓаё€аёаёўа№€аёІаё‡аё—аё±аё™аё—аёµа№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚аёІаё–аё№аёЃаёљаёµаёљаё„аё
аё?аёаёЈа№Њаё€аё±аёља№Ђаё‚้าที่เаёаё§аёаёўа№€аёІаё‡аё”ิ้นรน а№Ђаёћаё·а№€аёа№ЂаёЄаёІаё°аё«аёІаёЎаёµаё”สั้น มันเป็นมีดสั้นขаёаё‡аёЈаёІаёЉаё§аё‡аёЁа№Ња№ЃаёЎа№‡аё„กิลที่ราชาแม็คกิลทรงประทานมันให้กับเขา аёЃа№€аёаё™аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ аё€аё°аёЄаё§аёЈаёЈаё„аё• аё?аёаёЈа№Њаё‚аёІаё”аёаёІаёЃаёІаёЁаё«аёІаёўа№ѓаё€аёаёўа№€аёІаё‡аёЈаё§аё”เร็ว และเขารู้ว่าหากเขายังหามันไม่เจภเขาจะต้аёаё‡аё•аёІаёўа№ѓаё™аё—аё±аё™аё—аёµ
аё?аёаёЈа№ЊаёћаёљаёЎаё±аё™аё€аё™а№„ด้ในลมหายใจเฮืаёаёЃаёЄаёёаё”ท้าย เขาใช้มืаёаё—ั้งสаёаё‡аёўаёЃаё”าบสั้นขึ้นสูงและฝังมันลงไปในส่วนаёаёЃаё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ
а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสสะดุ้งаёа№‰аёІаё›аёІаёЃаё„้างพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё”วงตาที่ปูดโปน จ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёЎаёІаё”้วยสายตาแห่งความตาย а№Ђаё‚аёІаёўаё±аё‡аё™аё±а№€аё‡аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™а№ЃаёҐаё°аёљаёµаёљаё„аёаёҐаё№аёЃаёЉаёІаёўаёаёўа№€аёІаё‡аё•а№€аёа№Ђаё™аё·а№€аёаё‡
аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёіаёҐаё±аё‡аё‚аёІаё”аёаёІаёЃаёІаёЁаё«аёІаёўа№ѓаё€ а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аё”วงดาวพร่างพรูและร่างขаёаё‡а№Ђаё‚аёІаёа№€аёаё™аё›аё§аёЃа№Ђаё›аёµаёўаёЃ
а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” аёаёёа№‰аё‡аёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสก็ถูกปลดаёаёаёЃ а№Ѓаё‚аё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаё•аёЃаёаёўаё№а№€аё”้านข้างลำตัว ดวงตาเกลืаёаёЃаёЃаёҐаёґа№‰аё‡а№„ปด้านข้างและหยุดการเคลื่аёаё™а№„หวใดๆ เขาล้มตัวลงนаёаё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ ตัวแข็งค้าง สิ้นชีพ
аё?аёаёЈа№Њаёа№‰аёІаё›аёІаёЃаё«аёІаёўа№ѓаё€аё«аёаёљ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚าชำเลืаёаё‡а№„ปเห็นมืаёаё—ี่ไร้กำลังขаёаё‡аёћа№€аёаё«аёҐаёёаё”аёаёаёЃаё€аёІаёЃаёҐаёіаё„аёаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ เขาลากตัวаёаёаёЃаёЎаёІаёћаёЈа№‰аёаёЎаёЃаё±аёља№„аёаёЄаёіаёҐаё±аёЃаёЃаё±аёљаёаёІаёЃаёІаёЁ ผลักร่างไร้วิญญาณขаёаё‡аёћа№€аёаёаёаёЃа№„аё›аё€аёІаёЃаё•аё±аё§
аё•аё±аё§аё‚аёаё‡аё?аёаёЈа№ЊаёЄаё±а№€аё™а№„ปทั้งตัว а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІа№Ђаё‚аёІа№Ђаёћаёґа№€аё‡аё€аё°аё†а№€аёІаёћа№€аёаёҐаё‡а№„аё› เขาคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้ аё?аёаёЈа№ЊаёЉаёіа№ЂаёҐаё·аёаё‡а№„аё›аёЈаёаёља№† เห็นนักรบจากทั้งสаёаё‡аёќа№€аёІаёўаёЎаёаё‡аёЎаёІаё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІаёаёўа№€аёІаё‡аё•аёЃаё•аё°аёҐаё¶аё‡ аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё–ึงคลื่นความร้аёаё™аёаёўа№€аёІаё‡аёЎаё«аёІаёЁаёІаёҐа№„หลเวียนаёаёўаё№а№€аё—ั่วทั้งร่าง аёЈаёІаё§аёЃаё±аёљаё§а№€аёІаёЎаё±аё™аёЎаёµаёаё°а№„รหมุนเวียนเปลี่ยนไปในตัวเขา ราวกับว่าเขาได้ชำระล้างปีศาจаёаёаёЃаё€аёІаёЃаёЈа№€аёІаё‡ เขารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงรู้สึกตัวเบาขึ้น
аё?аёаёЈа№Ња№„ด้ยินเสียงดังสนั่นมาจากท้аёаё‡аёџа№‰аёІа№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёља№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёџа№‰аёІаёЈа№‰аёаё‡ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡аё‚ึ้นไปก็เห็นว่า มีก้аёаё™а№ЂаёЎаё†аё‚นาดเล็กสีดำทะมึนปกคลุมаёаёўаё№а№€а№Ђаё«аё™аё·аёаёЈа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡а№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ และกลับกลายมาเป็นกรวยสีดำขนาดเล็กที่หมุนวนаёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаё·а№‰аё™аё”аёґаё™ аёЎаё±аё™аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаё›аёµаёЁаёІаё€аёЈа№‰аёІаёў аёЎаё±аё™аё«аёЎаёёаё™аё§аё™аёаёўаё№а№€аёЈаёаёљаё•аё±аё§аё‚аёаё‡аёћа№€аё ล้аёаёЎаёаёўаё№а№€аёЈаёаёљаё•аё±аё§а№Ђаё‚аёІ มีเสียงโหยหวนดังขึ้น аёЎаё±аё™аёўаёЃаёЈа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าขึ้นมาในаёаёІаёЃаёІаёЁ ยกสูงขึ้นและสูงขึ้นไป จนกระทั่งสูญหายลับตาไปในก้аёаё™а№ЂаёЎаё† аё?аёаёЈа№Ња№Ђаёќа№‰аёІаёЎаёаё‡аё”้วยаёаёІаёЃаёІаёЈаёЉа№‡аёаё„และสงสัยว่า аё€аёґаё•аё§аёґаёЌаёЌаёІаё“аё‚аёаё‡аёћа№€аёаё€аё°аё–ูกลากไปยังนรกขุมไหน
аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аёЃаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิที่เผชิญหน้ากับเขา มันเป็นกаёаё‡аё—ัพทหารหลายหมื่นนาย พวกเขามาพร้аёаёЎаёЃаё±аёља№Ѓаё§аё§аё•аёІаёаёІаё†аёІаё•а№Ѓаё„้น а№Ѓаёаё™а№‚ดรนิคัสผู้ยิ่งใหญ่ได้ถูกสังหารแล้ว แต่กระนั้น аёЃаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าก็ยังคงаёаёўаё№а№€ аё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё°аё—หารทั้งหมดขаёаё‡аёаёІаё“าจักรวงแหวนมีจำนวนน้аёаёўаёЃаё§а№€аёІаёЁаё±аё•аёЈаёаёўаё№а№€аёЈаёІаё§аё«аё™аё¶а№€аё‡а№ѓаё™аёЈа№‰аёаёў แม้аё?аёаёЈа№Њаё€аё°аёЉаё™аё°аёЃаёІаёЈаё”วลกัน แต่เขาก็กำลังจะพ่ายแพ้ในศึกสงครามนี้
аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ เจ้าชายเคนดริค และสร็аёаёЃаёЃаё±аёља№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёљаёЈаёаё™аёЄаё±аё™аё•а№€аёІаё‡а№Ђаё”ินเข้ามาเคียงข้างаё?аёаёЈа№ЊаёћаёЈа№‰аёаёЎаёЃаё±аёљаё€аё±аёљаё”аёІаёља№Ѓаё™а№€аё™ พวกเขาทุกคนพร้аёаёЎа№ЂаёњаёЉаёґаёЌаё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аёљаёЃаёаё‡аё—ัพจักรวรรดิไปด้วยกัน สัญญาณแตรถูกเป่าดังขึ้นมาจากฝั่งขаёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ และаё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‡а№Ђаё•аёЈаёµаёўаёЎаёћаёЈа№‰аёаёЎаё€аё°а№Ђаё‚้าเผชิญกับการรบครั้งสุดท้าย เขารู้ว่าพวกเขามิаёаёІаё€а№ЂаёаёІаёЉаё™аё°аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™а№„ด้ а№Ѓаё•а№€аёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёў พวกเขาทุกคนก็จะร่วมรบไปด้วยกัน รบไปพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё„วามรุ่งโรจน์аёаё±аё™аёўаёґа№€аё‡а№ѓаё«аёЌа№€
บทที่ เจ็ด
เจ้าชายรีสทรงаёаёаёЃа№Ђаё”аёґаё™аё—аёІаё‡ โดยมีเซลืส аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈа№€аёІ а№ЂаёаёҐа№Ђаё”้น аёаёґаё™аё”аёЈаёІ โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њ аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™ คร็аёаёЃа№ЃаёҐаё°а№Ђаё‹аёаёЈа№Њаё™а№€аёІаёЈа№€аё§аёЎаё—างไปกับพระаёаё‡аё„а№Њ พวกเขาทั้งเก้าคนаёаёаёЃа№Ђаё”ินทางไปยังฝั่งตะวันตก มันเป็นเวลาล่วงเลยมาหลายชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่พวกเขาเห็นหุบเขาใหญ่ปรากฎขึ้นมา มันคงเป็นที่ไหนสักแห่งหนึ่ง เจ้าชายรีสทรงทราบว่าประชาชนขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё„аё‡аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡а№ЂаёЄа№‰аё™аё‚аёаёљаёџа№‰аёІаё™аё±а№€аё™ ไม่ว่าจะเป็นหรืаёаё€аё°аё•аёІаёў аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงตั้งพระทัยแน่วแน่ที่จะตามหาพวกเขาให้จงได้
เจ้าชายรีสทรงรู้สึกสะเทืаёаё™а№ѓаё€аё—ี่ต้аёаё‡аё›аёЈаё°аёћаёІаёЄаёња№€аёІаё™а№„аё›аёўаё±аё‡аё аё№аёЎаёґаё›аёЈаё°а№Ђаё—аёЁаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЄаё аёІаёћаёћаё±аё‡аёћаёґаё™аёІаёЁ ท้аёаё‡аё—аёёа№€аё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аё‹аёІаёЃаёЁаёћаёаё±аё™а№„ม่มีวันสิ้นสุด аёЃаёаё‡аёћаё°а№Ђаё™аёґаё™ аё‚аёаё‡аёЄаёґа№€аё‡аё›аёЏаёґаёЃаё№аёҐаё€аёІаёЃаёћаё§аёЃаё™аёЃаё—ี่เข้ามาหากิน คราบดำเป็นตаёаё•аё°а№‚กจากเปลวเพลิงขаёаё‡аёЎаё±аё‡аёЃаёЈ аё‹аёІаёЃаёЁаёћаё‚аёаё‡аё—หารจักรวรรดิหลายพันนายเรียงรายเป็นสายไปจนสุดขаёаёљаёџа№‰аёІ บางศพก็ยังคงมีควันครุกรุ่นаёаёўаё№а№€ аё„аё§аё±аё™аё€аёІаёЃаёЈа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าลаёаёўаёаёљаёаё§аёҐа№„аё›аё—аё±а№€аё§аёљаёЈаёЈаёўаёІаёЃаёІаёЁ มันเป็นกลิ่นเหม็นที่ยากจะทัดทานได้ กลิ่นเหม็นเนื้аёаё—аёµа№€аё–аё№аёЃа№ЂаёњаёІаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аёљаё™аё”ินแดนที่ถูกทำลายล้าง ใครก็ตามที่ไม่ได้ถูกฆ่าจากลมหายใจขаёаё‡аёЎаё±аё‡аёЃаёЈаёЃа№‡аё€аё°аё–ูกสังหารจากการสู้รบจากทหารในสมรภูมิ มีทั้งทหารขаёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„กิลและแม็คคลาวด์นаёаё™аё•аёІаёўаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™аё”้วยเช่นกัน а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё—ั้งเมืаёаё‡аё–ูกทำลายล้างและเต็มไปด้วยเศษаёаёґаёђаё«аёґаё™аё›аё№аё™аёЈаё§аёЎаёЃаё±аё™а№Ђаё›а№‡аё™аёЃаёаё‡аёаёўаё№а№€аё—аё±а№€аё§аё—аёёаёЃаё—аёµа№€ เจ้าชายรีสทรงส่ายพระเศียร ดินแดนแห่งนี้ครั้งหนึ่งเคยаёаёёаё”аёЎаёЄаёЎаёљаё№аёЈаё“а№ЊаёЎаёІаёЃаёЎаёІаёў а№Ѓаё•а№€аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёЎаё±аё™аё–ูกทำลายล้างไปแล้วจากสงครามที่เกิดขึ้น
ตั้งแต่พระаёаё‡аё„์ขึ้นมาจากหุบเขาใหญ่เจ้าชายรีสและคนаёаё·а№€аё™а№†а№„ด้มุ่งมั่นที่จะกลับไปยังบ้านเกิดเพื่аёаёЃаёҐаё±аёља№„ปยังด้านขаёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„กิลในаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าไม่สามารถจะหาม้าเป็นพาหนะได้ พวกเขาจึงต้аёаё‡а№Ђаё”ินผ่านไปทางด้านขаёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„คลาวด์ขึ้นไปยังเมืаёаё‡а№„ฮแลนด์และลงมายังаёаёµаёЃаё”้าน а№ѓаё™аё•аёаё™аё™аёµа№‰а№ЃаёҐаё°а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” พวกเขาก็เดินทางผ่านเข้ามาในดินแดนขаёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„กิล ผ่านเข้ามาเห็นซากปรักหักพังและความพังพินาศ จากลักษณะภายนаёаёЃаё‚аёаё‡аё”ินแดนนี้แล้ว เห็นได้ว่าพวกมังกรได้เข้ามาช่วยจัดการทำลายกаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ аёЄаёіаё«аёЈаё±аёља№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аё™аё±а№‰аё™а№ЃаёҐа№‰аё§ เจ้าชายรีสทรงรู้สึกสำนึกในบุญคุณ แต่เจ้าชายรีสทรงไม่ทราบว่าพระаёаё‡аё„а№Њаё€аё°аё•аёІаёЎаё«аёІаё›аёЈаё°аёЉаёІаёЉаё™аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ได้ในสภาพแบบไหน аё«аёЈаё·аёаё§а№€аёІаёњаё№а№‰аё„аё™аё—аёёаёЃаё„аё™а№ѓаё™аёаёІаё“าจักรวงแหวนต่างล้มตายกันไปหมดแล้ว? аё€аёІаёЃаё—аёµа№€аёња№€аёІаё™аёЎаёІ аёЎаё±аё™аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё§а№€аёІаё™а№€аёІаё€аё°а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЉа№€аё™аё™аё±а№‰аё™ เจ้าชายรีสทรงปรารถนาที่จะเสาะหาว่า аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё—аёёаёЃаё„аё™аёўаё±аё‡аё„аё‡аёЄаёљаёІаёўаё”аёµаёаёўаё№а№€аё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€
ในแต่ละครั้งที่พวกเขามาถึงสมรภูมิที่เต็มไปด้วยพวกที่ล้มตายและบาดเจ็บ аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈа№€аёІа№ЃаёҐаё°а№Ђаё‹аёҐаёµаёЄаё•аёЈаё§аё€аёЄаёаёљаё”ูศพบางพวกที่ไม่ได้ถูกเผาจากเปลวไฟขаёаё‡аёЎаё±аё‡аёЃаёЈ พวกนางเดินไปตรวจจากซากหนึ่งไปаёаёµаёЃаё‹аёІаёЃаё«аё™аё¶а№€аё‡а№ЃаёҐаё°аёћаёҐаёґаёЃаёЁаёћаё‚ึ้นมา นี่มิใช่เป็นเพราะการกระทำตามวิชาชีพขаёаё‡аёћаё§аёЃаё™аёІаё‡а№Ђаё—่านั้น а№Ѓаё•а№€аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈа№€аёІаёЎаёµаё€аёёаё”аёЎаёёа№€аё‡аё«аёЎаёІаёўаёаё·а№€аё™аёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№ѓаё€ аё™аё±а№€аё™аё„аё·аё а№Ђаёћаё·а№€аёаё•аёІаёЎаё«аёІаё™а№‰аёаё‡аёЉаёІаёўаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄ аё„аё·аёа№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЃа№‡аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њ มันเป็นจุดมุ่งหมายที่นางมีร่วมกันกับเจ้าชายรีส
"аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่ได้аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аёµа№€" аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈа№€аёІаё›а№€аёІаё§аё›аёЈаё°аёЃаёІаёЁаё‚ึ้นаёаёµаёЃаё„รั้ง аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё™аёІаё‡аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€а№ЃаёҐаё°аёЃаёіаёҐаё±аё‡аёћаёҐаёґаёЃаёЁаёћаёЄаёёаё”ท้ายที่аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЄаё™аёІаёЎаёЈаёљаёаё±аё™аё™аёµа№‰аё‚ึ้นมา โดยใบหน้าขаёаё‡аё™аёІаё‡а№Ђаё•а№‡аёЎа№„ปด้วยความผิดหวัง
เจ้าชายรีสทรงดูаёаёаёЃаё§а№€аёІаёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈа№€аёІа№Ђаё›а№‡аё™аё«а№€аё§аё‡аёћаёЈаё°аёаё™аёёаёЉаёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์มากเพียงไหนและพระаёаё‡аё„์รู้สึกซาบซึ้งในพระทัยเจ้าชายรีสเаёаё‡аёЃа№‡а№ЂаёЉа№€аё™аёЃаё±аё™ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё«аё§аё±аё‡аё§а№€аёІаёћаёЈаё°аёаё™аёёаёЉаёІаё€аё°аёЄаёљаёІаёўаё”ีและเป็นหนึ่งในพวกที่รаёаё”аёЉаёµаё§аёґаё• แต่จากการเสาะหาจากซากศพจำนวนหลายพันคนนี้ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงมีความรู้สึกลึกๆข้างในว่าเขาаёаёІаё€аё€аё°а№„аёЎа№€аёЈаёаё”
พวกเขามุ่งหน้าต่аёа№„аё› аёаёаёЃа№Ђаё”ินทางไปยังสนามรบ ผ่านไปตามเนินเขาที่เรียงราย аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІа№Ђаё”аёґаё™аё—аёІаё‡аёаёўаё№а№€аё™аё±а№‰аё™ พวกเขาก็มаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аёЄаёЎаёЈаё аё№аёЎаёґаёаёµаёЃаё€аёёаё”หนึ่งยังปลายเส้นขаёаёљаёџа№‰аёІ ตรงนั้นมีซากศพหลายพันร่างและนаёаё™а№ЂаёЃаёҐаё·а№€аёаё™аёЃаёЈаёІаё”аёаёўаё№а№€ พวกเขาจึงมุ่งหน้าไปที่นั่น
ขณะที่พวกเขาเดินไป аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈа№€аёІаёЃа№‡аёЈа№‰аёаё‡а№„ห้аёаёўаё№а№€аёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё‡аёµаёўаёља№† เซลีส аё€аё¶аё‡аё§аёІаё‡аёЎаё·аёаё‚аёаё‡аё™аёІаё‡аёҐаё‡аё—ี่ข้аёаёЎаё·аёаё‚аёаё‡а№Ђаёћаё·а№€аёаё™
"аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёўаё±аё‡аё—аёЈаё‡аёЎаёµаёћаёЈаё°аёЉаё™аёЎа№ЊаёЉаёµаёћаёаёўаё№а№€" เซลีสพูดให้กำลังใจ "аёаёўа№€аёІаёЃаё±аё‡аё§аёҐа№„ปเลย"
เจ้าชายรีสทรงก้าวเข้ามาแล้ววางพระหัตถ์ลงบนไหล่ขаёаё‡аё™аёІаё‡а№Ђаёћаё·а№€аёа№ѓаё«а№‰аёЃаёіаёҐаё±аё‡а№ѓаё€а№ЃаёҐаё°аё—รงรู้สึกเห็นаёаёЃа№Ђаё«а№‡аё™а№ѓаё€а№ѓаё™аё•аё±аё§аё™аёІаё‡
"ถ้ามันจะมีบางаёаёўа№€аёІаё‡аё—ี่ข้ารู้เกี่ยวกับน้аёаё‡аёЉаёІаёўаё‚аёаё‡аё‚้า แล้วละก็" เจ้าชายรีสตรัส "เขาเป็นคนที่เаёаёІаё•аё±аё§аёЈаёаё” а№Ђаё‚аёІаё«аёІаё—аёІаё‡аёаёаёЃа№„ด้กับทุกเรื่аёаё‡ แม้แต่ความตาย ข้าให้สัญญากับเจ้า เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё™а№€аёІаё€аё°аёаёўаё№а№€а№ѓаё™а№‚รงเหล้าที่ไหนสักแห่ง แล้วก็กำลังเมาаёаёўаё№а№€"
аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈа№€аёІаё«аё±аё§а№ЂаёЈаёІаё°аё—ั้งน้ำตาแล้วจึงเช็ดมันаёаёаёЃа№„аё›
"ข้าก็หวังเช่นนั้น" นางกล่าว "มันเป็นครั้งแรกที่ข้าคาดหวังเช่นนั้นจริงๆ"
аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёўаё±аё‡аё„аё‡а№Ђаё”аёґаё™аё—аёІаё‡аё•а№€аёа№„аё›аёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЁаёЈа№‰аёІаё‹аё¶аёЎа№ЃаёҐаё°а№Ђаё‡аёµаёўаёљаё‡аё±аё™ ผ่านไปยังดินแดนที่รกร้างว่างเปล่า แต่ละคนต่างหลุดเข้าไปในห้วงความคิดขаёаё‡аё•аё™а№Ђаёаё‡ аё аёІаёћаё‚аёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€аёўаё±аё‡аё„аё‡аё•аёґаё”аё•аёЈаёІаё•аёЈаё¶аё‡аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёћаёЈаё°аё—аё±аёўаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไม่สามารถจะห้ามปรามมันได้ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงคิดไปถึง аёЄаё–аёІаё™аёЃаёІаёЈаё“а№Њаёаё±аё™аёЄаёґа№‰аё™аё«аё§аё±аё‡аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёња№€аёІаё™аёЎаёІ แล้วทรงรู้สึกตื่นตันซาบซึ้งกับเซลีสที่หากนางไม่ปรากฏตัวขึ้นแล้วนั้น аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ก็จะยังคงติดаёаёўаё№а№€аё‚้างล่างนั่นและก็น่าจะจบชีวิตไปแล้วเป็นแน่แท้
เจ้าชายรีสทรงเаёаё·а№‰аёаёЎаёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–์ไปจับกับมืаёаё‚аёаё‡а№Ђаё‹аёҐаёµаёЄ และทรงแย้มสรวลเมื่аёаёћаё§аёЃа№Ђаё‚าทั้งสаёаё‡аё„аё™аё€аё±аёљаёЎаё·аёа№ЃаёҐаё°а№Ђаё”ินไปด้วยกัน เจ้าชายรีสทรงรู้สึกประทับใจกับความรักและความทุ่มเทที่นางมีให้กับพระаёаё‡аё„а№Њ ความเต็มаёаёЃа№Ђаё•а№‡аёЎа№ѓаё€аё—ี่ข้ามทั้งดินแดนมา а№Ђаёћаё·а№€аёаёЉа№€аё§аёўаёЉаёµаё§аёґаё•аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกаёаё±аё™а№ЃаёЈаё‡аёЃаёҐа№‰аёІаё‚аёаё‡аё„аё§аёІаёЎаёЈаё±аёЃаё—аёµа№€аёЎаёµаё•а№€аёаё™аёІаё‡ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡а№Ѓаё—аёљаё€аё°аёаё”พระทัยไม่ไหวเพื่аёаёЈаёаё„аёаёўаёЉа№€аё§аё‡а№Ђаё§аёҐаёІаё—ี่พวกเขาจะได้аёаёўаё№а№€аёЃаё±аё™аё•аёІаёЎаёҐаёіаёћаё±аё‡а№ЃаёҐаё°а№„ด้บаёаёЃаё„วามรู้สึกนี้กับนาง พระаёаё‡аё„์ทรงตัดสินใจแล้วว่าทรงปราถนาที่จะใช้ชีวิตаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаё™аёІаё‡а№„ปตลаёаё”กาล аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงรู้สึกถึงความจงรักภักดีที่มีต่аёаё™аёІаё‡аё‹аё¶а№€аё‡а№„аёЎа№€а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์เคยรู้สึกกับผู้ใดมาก่аёаё™ และเมื่аёа№ѓаё”ก็ตามที่เวลานั้นมาถึง аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё›аёЏаёґаёЌаёІаё“аё§а№€аёІаё€аё°аё‚аёаё™аёІаё‡а№Ѓаё•а№€аё‡аё‡аёІаё™ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё€аё°аё›аёЈаё°аё—аёІаё™а№Ѓаё«аё§аё™аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёЎаёІаёЈаё”аёІ ซึ่งพระมารดาพระราชทานให้กับพระаёаё‡аё„а№Ња№Ђаёћаё·а№€аёаёЎаёаёља№ѓаё«а№‰аёЃаё±аёљаёўаёаё”аёЈаё±аёЃа№Ѓаё«а№€аё‡аёЉаёµаё§аёґаё•а№ЂаёЎаё·а№€аёа№ѓаё”ก็ตามที่พระаёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё«аёІаё™аёІаё‡аёћаёљ
"ข้าไม่аёаёўаёІаёЃаё€аё°а№ЂаёЉаё·а№€аёа№ЂаёҐаёўаё§а№€аёІа№Ђаё€а№‰аёІаё‚้ามทั้งаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аёЎаёІа№Ђаёћаё·а№€аёаё‚้า" เจ้าชายรีสตรัสกับนาง
นางยิ้ม
"มันไม่ได้ไกลเท่าไหร่" аё™аёІаё‡аё•аёаёљ
"ไม่ไกล งั้นหรืаё?" аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё•аёЈаё±аёЄаё–аёІаёЎ "เจ้าเสี่ยงชีวิตเสี่ยงаёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўаё‚้ามผ่านดินแดนทั้งที่มีสงคราม ทั้งดินแดนที่เสียหายมา ข้าเป็นหนี้เจ้าเกินกว่าที่ข้าจะเаёа№€аёўаёаёаёЃаёЎаёІа№Ђаё›а№‡аё™аё„ำพูดได้"
"аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงไม่ได้เป็นหนี้аёаё°а№„รข้าเลย ข้าแค่มีความสุขที่เห็นว่าพระаёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёЎаёµаёћаёЈаё°аёЉаё™аёЎа№ЊаёЉаёµаёћаёаёўаё№а№€"
"พวกเราทุกคนเป็นหนี้เจ้า" а№ЂаёаёҐа№Ђаё”้นพูดแทรกเข้ามา "เจ้าช่วยชีวิตพวกเราทุกคนไว้ аёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІаё—аёёаёЃаё„аё™аё„аё‡аё€аё°аё•аёґаё”аёаёўаё№а№€аё‚้างหลังนั้นด้านหลังขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚าใหญ่ไปชั่วกาล"
"аёћаё№аё”аё–аё¶аё‡а№ЂаёЈаё·а№€аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаё›а№‡аё™аё«аё™аёµа№‰а№ЃаёҐа№‰аё§ ข้ามีเรื่аёаё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡аё—ี่จะต้аёаё‡аё›аёЈаё¶аёЃаё©аёІаё—а№€аёІаё™" คร็аёаёЃаёЃаёҐа№€аёІаё§аёЃаё±аёља№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЈаёµаёЄ เขาเดินกระโผลกกระเผลกขึ้นมาเคียงข้างกับพระаёаё‡аё„а№Њ ตั้งแต่аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈа№€аёІа№„ด้เข้าเฝืаёаёЃаё—аёµа№€аё‚аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าตั้งแต่บนยаёаё”аё‚аёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€ คร็аёаёЃаёаёўа№€аёІаё‡аё™а№‰аёаёўа№† аё•аёаё™аё™аёµа№‰аёЃа№‡аёЄаёІаёЎаёІаёЈаё–เดินได้ด้วยตัวเаёаё‡
"аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ช่วยชีวิตข้าเаёаёІа№„ว้ตаёаё™аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€аё‚้างล่างนั่น ซึ่งมันมากกว่าหนึ่งครั้ง" คร็аёаёЃаёўаё±аё‡аёЃаёҐа№€аёІаё§аё•а№€аёа№„аё› "аёЎаё±аё™аё„а№€аёаё™аё‚้างเป็นเรื่аёаё‡аё—ี่โง่เง่าสำหรับพระаёаё‡аё„а№Њ аё«аёІаёЃаё•аёЈаё±аёЄаё–аёІаёЎа№ѓаё™аёЎаёёаёЎаёЎаёаё‡аё‚้าแต่พระаёаё‡аё„์ก็จะทรงทำมันаёаёўаё№а№€аё”аёµ ข้าไม่คิดว่าข้าจะเป็นหนี้พระаёаё‡аё„์แล้วกระมัง"
เจ้าชายรีสส่ายพระเศียร ทรงจับได้จากเสียงаёаё±аё™а№Ѓаё«аёљаё«а№‰аёІаё§а№ЃаёҐаё°аё„аё§аёІаёЎаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё—аёµа№€аё€аё°аё‚аёаёљаё„аёёаё“аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаёаёўа№€аёІаё‡аёа№‰аёаёЎа№†
“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังพูดประชดประชันข้าหรืаёаё§а№€аёІаёЃаёіаёҐаё±аё‡аё‚аёаёљаё„ุณข้าаёаёўаё№а№€вЂќ เจ้าชายรีสตรัส
“ข้ามีวิถีขаёаё‡аё‚้า” คร็аёаёЃаёЃаёҐа№€аёІаё§ “ข้ากำลังจะเฝ้าระวังหลังให้พระаёаё‡аё„а№Њ аё™аё±аёљаё•а№€аёа№Ѓаё•а№€аё™аёµа№‰а№Ђаё›а№‡аё™аё•а№‰аё™а№„аё› ไม่ใช่เพราะว่าข้าชаёаёља№ѓаё™аё•аё±аё§аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ แต่นั่นเป็นเพราะทำตามความรู้สึก ทำตามคำเรียกร้аёаё‡аё‚аёаё‡аё•аё±аё§аё‚้าเаёаё‡вЂќ
เจ้าชายรีสทรงส่ายพระเศียร ทรงรู้สึกงุนงงจากคำพูดขаёаё‡аё„ร็аёаёЃ ซึ่งมันเป็นเช่นนี้аёаёўаё№а№€а№ЂаёЄаёЎаёа№†
“аёаёўа№€аёІаёЃаё±аё‡аё§аёҐа№„ปเลย” เจ้าชายรีสตรัส “ข้าก็ไม่ชаёаёља№Ђаё€а№‰аёІа№ЂаёЉа№€аё™аёЃаё±аё™вЂќ
พวกเขาทุกคนยังคงมุ่งหน้าเดินทางต่аёа№„аё› ทุกคนต่างรู้สึกผ่аёаё™аё„ลาย รู้สึกมีความสุขที่ยังคงมีชีวิตаёаёўаё№а№€ มันรู้สึกดีที่ได้มาаёаёўаё№а№€а№Ђаё«аё™аё·аёаёћаё·а№‰аё™аё”аёґаё™ а№Ђаёћаё·а№€аёаёаёўаё№а№€аёаёµаёЃаё”้านหนึ่งขаёаё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ аё—аёёаёЃаё„аё™ ยกเว้นคаёаё™а№Ђаё§а№€аё™а№„ปที่เดินไปаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё‡аёµаёўаёљаё‡аё±аё™а№ЃаёҐаё°а№ЃаёўаёЃаё•аё±аё§аёаёаёЃа№„аё›аё€аёІаёЃаё„аё™аёаё·а№€аё™а№† เขาเก็บเนื้аёа№ЂаёЃа№‡аёљаё•аё±аё§аёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аё™аё±аёљаё•аё±а№‰аё‡а№Ѓаё•а№€аёЃаёІаёЈаё•аёІаёўаё‚аёаё‡аёќаёІа№Ѓаёќаё”аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІа№ѓаё™аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ ไม่มีสิ่งใดแม้แต่การรаёаё”พ้นจากความตายจะทำให้เขาลืมเลืаёаё™аё™аё±а№‰аё™аёаёаёЃаё€аёІаёЃа№ѓаё€
เจ้าชายรีสทรงนึกย้аёаё™а№„ปถึงช่วงเวลาที่аёаёўаё№а№€аё”้านล่างขаёаё‡аё«аёёаёља№Ђаё‚аёІа№ѓаё«аёЌа№€ аё•аёаё™аё—аёµа№€аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™аёћаёІаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡а№Ђаё‚้าสู่аёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўаёаёўа№€аёІаё‡аё§аё№а№€аё§аёІаёЎ กับช่วงเวลาที่เขาเกืаёаёљаё€аё°аё†а№€аёІаё•аё±аё§а№Ђаёаё‡аё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈа№Ђаё‚้าไปช่วยเหลืаёаёњаё№а№‰аёаё·а№€аё™ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงเป็นห่วงเขา เจ้าชายรีสทรงไม่ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаё«а№‡аё™а№Ђаё‚าแปลกแยกจากคนаёаё·а№€аё™а№ЃаёҐаё°аё«аёҐаёёаё”เข้าไปаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаёаёІаёЃаёІаёЈаё‹аё¶аёЎа№ЂаёЁаёЈа№‰аёІ
เจ้าชายรีสทรงเดินเข้ามาаёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้างกับเขา
“เจ้าต่аёаёЄаё№а№‰аёаёўа№€аёІаё‡аёЃаёҐа№‰аёІаё«аёІаёЌаё—ี่ด้านล่างนั่น” เจ้าชายรีสตรัสกับเขา
аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™аёўаё±аёЃа№„หล่ขึ้นและมаёаё‡аёҐаё‡а№„ปยังพื้นดิน
เจ้าชายรีสทรงพยายามสั่งสมаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ให้หาเรื่аёаё‡аёЈаёІаё§аёаё°а№„รขึ้นมา ในขณะที่พวกเขาเดินไปในความเงียบ
“เจ้ามีความสุขไหมที่จะได้กลับบ้าน?” เจ้าชายรีสตรัสถาม “เพื่аёа№Ђаё›а№‡аё™аёаёґаёЄаёЈаё°?”
аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™аё«аё±аё™а№„ปและจ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ด้วยใบหน้าที่เฉยเมย
“ข้าไม่ได้กลับบ้าน ข้าไม่ได้มีаёаёґаёЄаёЈаё° น้аёаё‡аёЉаёІаёўаё‚аёаё‡аё‚้าตายไปแล้ว และข้าก็ไม่มีสิทаё?аёґа№Њаё—аёµа№€аё€аё°аёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аёаёўаё№а№€а№‚ดยปราศจากเขา”
เจ้าชายรีสทรงรู้สึกเย็นวาบไปกับคำพูดขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ เห็นได้ชัดว่าคаёаё™а№Ђаё§а№€аё™аёўаё±аё‡аё„งเต็มตื้นไปด้วยความเศร้าโศก เขาเก็บมันไว้аёаёўа№€аёІаё‡аёЃаё±аёља№Ђаё›а№‡аё™аё•аёЈаёІаё›аёЈаё°аё—аё±аёља№Ѓаё«а№€аё‡а№ЂаёЃаёµаёўаёЈаё•аёґаёўаёЁ аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°а№Ђаё›а№‡аё™аё„นตายที่เดินได้ аё”аё§аё‡аё•аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าว่างเปล่า เจ้าชายรีสระลึกถึงช่วงเวลาที่พวกเขาเต็มไปด้วยความเบิกบานใจ เจ้าชายรีสทรงเห็นว่าความเศร้าโสกเขาเขาช่างลึกล้ำ а№Ђаё‚аёІаё€аёЎаё”аёґа№€аё‡аёаёўаё№а№€аёЃаё±аёљаё„วามรู้สึกที่аёаёІаё€аё€аё°а№„ม่มีทางที่จะฉุดดึงเขาขึ้นมาได้ เจ้าชายรีสทรงสงสัยว่าสิ่งใดกันที่หลаёаёЎаёЈаёаёЎаёЃаё±аё™а№ѓаё™аё•аё±аё§аё‚аёаё‡аё„аёаё™а№Ђаё§а№€аё™ มันเป็นครั้งแรกที่พระаёаё‡аё„์มิได้นึกถึงสิ่งаёаё·а№€аё™а№ѓаё”
พวกเขาเดินทางไปเรื่аёаёўа№† หลายชั่วโมงผ่านไป พวกเขาก็มาถึงยังаёаёµаёЃаёЄаёЎаёЈаё аё№аёЎаёґаё«аё™аё¶а№€аё‡ พวกเขาเดินผ่านไหล่ชนไหล่ไปกับพวกซากศพ аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈа№€аёІа№ЃаёҐаё°а№Ђаё‹аёҐаёµаёЄа№ЃаёҐаё°аё„аё™аёаё·а№€аё™а№† เริ่มกระจัดกระจายกันไปตามศพต่างๆ พลิกมันขึ้นมาดูและมаёаё‡аё«аёІаёЈа№€аёаё‡аёЈаёаёўаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЃа№‡аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њ
“ข้าเห็นว่ามีทหารขаёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„กิลมากกว่าในสนามรบนี้” аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈа№€аёІаёЃаёҐа№€аёІаё§аёаёаёЃаёЎаёІаёаёўа№€аёІаё‡аёЎаёµаё„аё§аёІаёЎаё«аё§аё±аё‡ “และก็ไม่มีไฟจากลมหายใจมังกร บางทีเจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№ЊаёаёІаё€аё€аё°аёаёўаё№а№€аё—ี่นี่”
“เจ้าชายรีสทаёаё”พระเนตรขึ้นไปเห็นซากศพหลายพันซากและทรงสงสัยว่า ถึงแม้ว่าพระаёаё™аёёаёЉаёІаё€аё°аёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аёµа№€ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё€аё°аёЎаёµаё§аё±аё™аё«аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ได้พบหรืаёа№„аёЎа№€
เจ้าชายรีสทรงกระจายตัวаёаёаёЃаёЎаёІа№ЃаёҐаё°аё—รงเดินไปจากซากหนึ่งไปสู่аёаёµаёЃаё‹аёІаёЃаё«аё™аё¶а№€аё‡ аё„аё™аёаё·а№€аё™а№†аёЃа№‡аё—аёіа№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аё™ พวกเขาพากันพลิกศพดู аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёаё”พระเนตรเห็นใบหน้าประชาชนขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ แต่ละใบหน้าๆ аёЎаёµаёљаёІаё‡аё„аё™аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงจดจำได้ แต่บางคนก็ทรงจำไม่ได้ ประชาชนที่พระаёаё‡аё„์เคยรู้จักและต่аёаёЄаё№а№‰а№Ђаё„ียงบ่าเคียงไหล่มาด้วยกันเพื่аёаёћаёЈаё°аёљаёґаё”аёІ เจ้าชายรีสสทรงตกตะลึงไปกับความเสียหายที่เกิดขึ้นกับบ้านเกิดขаёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ аёЎаё±аё™а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаёЎаёµа№‚รคระบาดและพระаёаё‡аё„์ก็ทรงหวังว่ามันจะผ่านไปในที่สุด аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёаё”พระเนตรเห็นการสู้รบ สงครามและซากศพมาชัวชีวิต аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงพร้аёаёЎа№ЃаёҐа№‰аё§аё—ี่จะตั้งหลักกับชีวิตที่มีความผาสุก а№Ђаёћаё·а№€аёаёЄаёЎаёІаё™а№ЃаёњаёҐа№ЃаёҐаё°а№ЂаёЄаёЈаёґаёЎаёЄаёЈа№‰аёІаё‡аёаё°а№„รๆ ขึ้นมาаёаёµаёЃаё„รั้ง
“ตรงนี้!” аёаёґаё™аё”ราตะโกนขึ้น а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё‚аёаё‡аё™аёІаё‡а№Ђаё•а№‡аёЎа№„ปด้วยความตื่นเต้น аё™аёІаё‡аёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё—ี่ร่างๆ หนึ่งและจ้аёаё‡аёЎаёаё‡аёҐаё‡а№„аё›
аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈа№€аёІаё«аё±аё™а№„ปดูและววิ่งเข้าไปหา จากนั้นทุกคนก็ต่างเข้ามารวมตัวกันรаёаёља№† аё™аёІаё‡аё„аёёаёЃа№Ђаё‚а№€аёІаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё‚้างร่างนั้นและมีน้ำตาаёаёІаёљаё—่วมใบหน้า เจ้าชายรีสทรงคุกเข่าดูข้างๆ นางและทรงаёа№‰аёІаёћаёЈаё°а№‚аёаё©аёЋа№Ња№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё«а№‡аё™аёћаёЈаё°аёаё™аёёаёЉаёІ
เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њ
аёћаёЈаё°аёаёёаё?аёЈаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์โผล่аёаёаёЃаёЎаёІ аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаё›аёґаё”аёЄаё™аёґаё— аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё”аё№аё‹аёµаё”аёЎаёІаёЃ พระหัตถ์เป็นสีฟ้าด้วยความเย็นยะเยืаёаёЃ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°а№„ร้ชีวิต
аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈа№€аёІаёЉаё°а№‚งกตัวเข้าไปสั่นพระаёаё‡аё„์ซ้ำแล้ว ซ้ำаёаёµаёЃ а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ก็ไม่ตаёаёљаёЄаё™аёаё‡
“เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њ! ได้โปรดเถิด! аё•аё·а№€аё™а№Ђаё–аёґаё”! นี่ข้าเаёаё‡! аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈа№€аёІ! เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаёўа№Њ!“
аё™аёІаё‡а№Ђаё‚аёўа№€аёІаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ก้ยังมิทรงตื่นขึ้นมา а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” นางหันไปหาคนаёаё·а№€аё™а№† аёаёўа№€аёІаё‡аёља№‰аёІаё„ลั่ง аё™аёІаё‡аёЎаёаё‡а№„ปยังสายเข็มขัด
“ถุงไวน์ขаёаё‡аё—а№€аёІаё™!” аё™аёІаё‡аёаёаёЃаё„ำสั่งกับโаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њ
โаёаё„аёаё™а№Ђаё™аёаёЈа№Њаё€аё±аёља№Ђаё‚้าที่เаёаё§аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІаёаёўа№€аёІаё‡аё‡аёёа№€аёЎаё‡а№€аёІаёЎа№ЃаёҐаё°аёЈаёµаёља№ЂаёаёІаёЎаё±аё™аёаёаёЃаёЎаёІаёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёЈа№‡аё§ аёЃа№€аёаё™аё—ี่จะส่งมันให้กับаёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈа№€аёІ
นางรับมันไปและถืаёа№„ว้เหนืаёаёћаёЈаё°аёћаё±аёЃаё•аёЈа№Њаё‚аёаё‡а№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЃа№‡аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њ จากนั้นจึงเทลงไปในพระโаёаё©аёђа№Њ นางยกพระเศียรขึ้นมาและเปิดพระโаёаё©аёђа№ЊаёаёаёЃа№ЃаёҐаё°а№Ђаё—มันลงไปยังพระชิวหา
จากนั้น аёЎаёµаёЃаёІаёЈаё•аёаёљаёЄаё™аёаё‡аё‚ึ้นаёаёўа№€аёІаё‡аё—аё±аё™аё—аёµаё—аё±аё™а№ѓаё” а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЃа№‡аёаё”ฟรีย์ทรงเลียเข้าที่พระโаёаё©аёђа№Ња№ЃаёҐаё°аё—รงกลืนเครื่аёаё‡аё”аё·а№€аёЎаё™аё±а№€аё™
аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёЃаёЈаё°а№ЃаёаёЎ จากนั้นจึงทรงลุกขึ้นนั่งและทรงคว้าเаёаёІаё–ุงไวน์ไปทั้งๆที่พระเนตรปิดаёаёўаё№а№€а№ЃаёҐаё°аё”ื่มมันเข้าไป ทรงดื่มเข้าไปเรื่аёаёўа№† аё€аё™аёЃаёЈаё°аё—аё±а№€аё‡ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงนั่งตัวตรงขึ้นมาพระаёаё‡аё„а№Њаё„а№€аёаёўа№† а№Ђаё›аёґаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёаёаёЃа№ЃаёҐаё°а№ЂаёЉа№‡аё”พระโаёаё©аёђа№Њаё”้วยด้านหลังขаёаё‡аёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–а№Њ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёаё”พระเนตรไปรаёаёља№† аёаёўа№€аёІаё‡аёЄаё±аёљаёЄаё™ аёаёўа№€аёІаё‡а№„ร้ทิศทางและทรงเรаёаёаёаёЃаёЎаёІ
аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈа№€аёІаёЈа№‰аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІаё”้วยความปิตินางเаёаё™аё•аё±аё§а№Ђаё‚้าไปแลเข้าไปสวมกаёаё”аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ
"аё—а№€аёІаё™аёўаё±аё‡аёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аёаёўаё№а№€!" นางร้аёаё‡аёаёёаё—аёІаё™а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё”аё±аё‡
เจ้าชายรีสทรงถаёаё™аё«аёІаёўа№ѓаё€аё”้วยความปลดเปลื้аёаё‡ а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё™аёёаёЉаёІаё—аёаё”พระเนตรไปรаёаёља№† аёаёўа№€аёІаё‡аёЄаё±аёљаёЄаё™ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น
а№ЂаёаёҐа№Ђаё”้นละเซаёаёЈа№Њаё™а№€аёІа№Ђаё‚้ามาพยุงเจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์เข้าที่บริเวณบ่าและยกพระаёаё‡аё„์ขึ้นมาให้ยืนаёаёўаё№а№€аёљаё™аёћаёЈаё°аёљаёІаё—ทั้งสаёаё‡ เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё—аёЈаё‡аёўаё·аё™аёаёўа№€аёІаё‡а№‚аёаё™а№Ђаёаё™а№ѓаё™аё•аёаё™а№ЃаёЈаёЃ จากนั้นพระаёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё”аё·а№€аёЎа№Ђаё„аёЈаё·а№€аёаё‡аё”ื่มจากถุงไวน์ และทรงใช้ด้านหลังขаёаё‡аёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–์เช็ดเข้ากับพระโаёаё©аёђа№Њ
เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№ЊаёЄаёаё”พระเนตรไปรаёаёља№† ด้วยสายพระเนตรที่พร่ามัวและเหนื่аёаёўаёҐа№‰аёІ
“เขาаёаёўаё№а№€аё—ี่ไหน?” аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё•аёЈаё±аёЄаё–аёІаёЎ ทรงยกพระหัตถ์ขึ้นนวดคลึงพระเศียรซึ่งถูกเฆี่ยนаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงหรี่พระเนตรด้วยความเจ็บปวด
аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈа№€аёІа№Ђаёќа№‰аёІаё”ูบาดแผลаёаёўа№€аёІаё‡аёњаё№а№‰аёЉаёіаё™аёІаёЌ นางใช้มืаёаё€аё±аёља№„ปตรงนั้นและพบว่ามีรаёаёўа№ЂаёҐаё·аёаё”ที่แห้งติดаёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аёћаёЈаё°а№ЂаёЃаёЁаёІ
"аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์มีบาดแผล" นางกล่าว " а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё„аё§аёЈаё€аё°аё аё№аёЎаёґа№ѓаё€аё§а№€аёІ аёўаё±аё‡аё„аё‡аёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аёаёўаё№а№€а№ЃаёҐаё°аё›аёҐаёаё”ภัยดีแล้ว"
เจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ทรงเดินโซเซ аё€аё™аё„аё™аёаё·а№€аё™а№†а№Ђаё‚аёІаёЎаёІаё€аёІаёЃаёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไว้
"аёаёІаёЃаёІаёЈа№„аёЎа№€аёЄаёІаё«аё±аёЄ" นางกล่าวขณะกำลังตรวจดูаёаёІаёЃаёІаёЈ "а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаё§аёҐаёІаёћаё±аёЃаёња№€аёаё™"
аё™аёІаё‡а№ЂаёаёІаёња№‰аёІаёћаё±аё™а№ЃаёњаёҐаёаёаёЃаёЎаёІаё€аёІаёЃаёљаё±а№‰аё™а№Ђаёаё§а№ЃаёҐаё°а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёћаё±аё™аёЎаё±аё™аёЈаёаёљаёћаёЈаё°а№ЂаёЁаёµаёўаёЈаё‹а№‰аёіа№„ปซ้ำมา เจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ทรงสะดุ้งและทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёЎаёІаёўаё±аё‡аё™аёІаё‡ จากนั้นพระаёаё‡аё„а№Њаё€аё¶аё‡аё—аёаё”พระเนตรและพิจารณาไปยังซากศพทั้งหมด ดวงพระเนตรถึงกับเบิกกว้าง
"ข้ารаёаё”аёЉаёµаё§аёґаё•" аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё•аёЈаё±аёЄ "ข้าไม่аёаёўаёІаёЃаё€аё°а№ЂаёЉаё·а№€аёа№ЂаёҐаёў"
"เจ้าทำสำเร็จ" เจ้าชายรีสตรัส พร้аёаёЎаёЃаё±аёља№ѓаёЉа№‰аёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–์ตบลงที่พระаёаё±аё‡аёЁаёІаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё™аёёаёЉаёІаёаёўа№€аёІаё‡аёЎаёµаё„аё§аёІаёЎаёЄаёёаё‚ "ข้ารู้ว่าเจ้าจะต้аёаё‡аёЈаёаё”"
аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈа№€аёІа№Ђаё‚้ามาสวมกаёаё”аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ аёЃаёаё”аёЈаё±аё”аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ไว้ และพระаёаё‡аё„์ก็กаёаё”นางกลับมาаёаёўа№€аёІаё‡аёЉа№‰аёІа№†
การเป็นฮีโร่ มันรู้สึกแบบนี้นี่เаёаё‡" เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё—аёЈаё‡аёЄаё±аё‡а№ЂаёЃаё•аёё จากนั้นคนаёаё·а№€аё™а№†аёЃа№‡аёћаёІаёЃаё±аё™аё«аё±аё§а№ЂаёЈаёІаё° "а№ЂаёаёІа№Ђаё„аёЈаё·а№€аёаё‡аё”ื่มแบบนี้มาให้ข้าаёаёµаёЃ" аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ตรัสขึ้น "аёљаёІаё‡аё—аёµ ข้าจะทำมันบ่аёаёўаё‚ึ้นกว่าเดิม"
เจ้าชายก็аёаё”ฟรีย์ทรงดื่มเข้าไปаёаё¶аёЃа№ѓаё«аёЌа№€ аё€аё™а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ก็ทรงเริ่มเดินไปกับพวกเขา โดยเаёаё™аё•аё±аё§а№„аё›аё—аёІаё‡аёаёґаёҐа№ЂаёҐаёћаёЈа№€аёІ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงโаёаёља№„หล่ขаёаё‡аё™аёІаё‡а№Ђаёћаё·а№€аёаёЉа№€аё§аёўаё—аёЈаё‡аё•аё±аё§аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ
"แล้วคนаёаё·а№€аё™а№† аёаёўаё№а№€аё—ี่ไหนหรืаё?" เจ้าชายก็аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њаё•аёЈаё±аёЄаё–аёІаёЎа№ЂаёЎаё·а№€аёаё—รงเดินไป
"พวกเราไม่รู้" เจ้าชายรีสตรัส "สักแห่งหนึ่งในด้านตะวันตก ข้าหวังไว้เช่นนั้น аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёаё—ี่ที่พวกเรากำลังมุ่งหน้าไป เราเดินทางไปยังราชสำนักเพื่аёаё”аё№аё§а№€аёІа№ѓаё„аёЈаёаёІаёЁаё±аёўаёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аё±а№€аё™"
เจ้าชายรีสทรงดื่มаёаёµаёЃаёаё¶аёЃа№‚аё•а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์พยายามแปลงเสียงเป็นคำพูดพระаёаё‡аё„а№Њаё—аёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёаёаёЃа№„аё›аёўаё±аё‡аё‚аёаёљаёџа№‰аёІа№ЃаёҐаё°аё าวนาให้ аё›аёЈаё°аёЉаёІаёЉаё™аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ได้มีชะตากรรมเหมืаёаё™аёЃаё±аёља№Ђаё€а№‰аёІаёЉаёІаёўаёЃа№‡аёаё”аёџаёЈаёµаёўа№Њ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё„аёґаё”аё–аё¶аё‡аё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё° аёћаёЈаё°а№ЂаёЉаё©аёђаё аё„аёґаё™аёµ ราชินีเกว็นโดลีนและพระเชษฐา เจ้าชายเคนดริคและаёаёµаёЃаё«аёҐаёІаёўа№† аё„аё™аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аёЈаё±аёЃ а№Ѓаё•а№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё—аёЈаёІаёљаё§а№€аёІаёЃаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё—аё«аёІаёЈаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґаё‚аё™аёІаё”а№ѓаё«аёЌа№€аёўаё±аё‡аё„аё‡аёаёўаё№а№€а№Ђаёљаё·а№‰аёаё‡аё«аё™а№‰аёІ และจากการ аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈ พิจารณาจำนวนผู้ที่ล้มตายและบาดเจ็บ аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงมีความรู้สึกลึกๆ ว่าสิ่งที่แย่ที่สุดคงยังมาไม่ถึง
аёљаё—аё—аёµа№€ а№Ѓаё›аё”
аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёЈаёґаё™ เจ้าชายเคนดริค เจ้าชายบรаёаё™аёЄаё±аё™ аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ และสร็аёаёЃаёўаё·аё™а№ЂаёЈаёµаёўаё‡а№Ѓаё–วหน้ากระดานаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё›а№‡аё™аё™а№‰аёіаё«аё™аё¶а№€аё‡а№ѓаё€а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аё™а№Ђаёћаё·а№€аёа№ЂаёњаёЉаёґаёЌаё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аёљаёЃаёаё‡аё—аё±аёћаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ โดยมีทหารขаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаёўаё·аё™а№Ѓаё–аё§аёаёўаё№а№€аё”้านหลังพร้аёаёЎаё”้วยаёаёІаё§аёёаё?аё„аёЈаёљаё„аёЈаё±аё™ พวกเขาเตรียมพร้аёаёЎаё—ี่จะเข้าเผชิญหน้ากับการเข้าโจมตีกаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё‚аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аё”ีว่านี่จะเป็นการจู่โจมที่ต้аёаё‡аёЄаё±аё‡а№Ђаё§аёўаёЉаёµаё§аёґаё• มันจะเป็นการต่аёаёЄаё№а№‰аё„รั้งสุดท้ายในชีวิตนี้ แต่กระนั้น เขาก็ไม่เสียดาย а№Ђаё‚аёІаё€аё°аё•аёІаёўаёаёўаё№а№€аё—аёµа№€аё™аёµа№€а№Ђаёћаё·а№€аёа№ЂаёњаёЉаёґаёЌаё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аёљаёЁаё±аё•аёЈаё№аё”้วยเท้าทั้งสаёаё‡ ด้วยดาบในมืภกับเหล่าพี่น้аёаё‡аё—аё«аёІаёЈаё—аёµа№€аёаёўаё№а№€а№Ђаё„ียงข้างกันเพื่аёаё›аёЃаё›а№‰аёаё‡аёља№‰аёІаё™а№ЂаёЃаёґаё”а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё™аёаё™ เขาได้รับโаёаёЃаёІаёЄаё—ี่จะชดเชยในสิ่งที่เคยทำผิดไปตаёаё™аё—ี่เข้ามาสู้รบกับพวกเดียวกันเаёаё‡ มันไม่มีаёаё°а№„รที่เขาจะร้аёаё‡аё‚аёаёЎаёІаёЃа№„ปกว่านี้аёаёµаёЃа№ЃаёҐа№‰аё§
аё?аёаёЈа№Њаё„ิดถึงราชินีเกว็นโดลีน เขาเพียงปรารถนาว่าเขาจะมีเวลาเพื่аёаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№„ด้มากกว่านี้ а№Ђаё‚аёІаёаё?ิฐานให้สเต็ฟเฟ่นนำตัวพระนางมาได้аёаёўа№€аёІаё‡аё›аёҐаёаё”ภัยและให้พระนางประทับаёаёўаё№а№€аё—างด้านหลังกаёаё‡аёЈаёљ เขารู้สึกถึงความเด็ดเดี่ยวในการต่аёаёЄаё№а№‰ а№Ђаёћаё·а№€аёаёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈаёћаё§аёЃаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิให้มากที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ และเพื่аёаё›а№‰аёаё‡аёЃаё±аё™аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™а№„ม่ให้เข้าไปทำаёаё±аё™аё•аёЈаёІаёўаёћаёЈаё°аё™аёІаё‡
аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё?аёаёЈа№Њаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™а№Ђаё‚าสามารถสัมผัสได้ถึง ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันขаёаё‡а№Ђаё«аёҐа№€аёІаёћаёµа№€аё™а№‰аёаё‡аё—ี่ไม่มีความเกรงกลัวใดใดทั้งสิ้นพวกเขาทุกคนยืนаёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™аё”้วยความกล้าหาญยืนประจำตำแหน่งขаёаё‡аё•аё™аёћаё§аёЃа№Ђаё‚าเหล่านี้คืаёаёўаёаё” аё—аё«аёІаёЈаёќаёµаёЎаё·аёаё”аёµаё—аёµа№€аёЄаёёаё”а№Ѓаё«а№€аё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ เป็นаёаё±аёЁаё§аёґаё™аё—аёµа№€а№Ђаёўаёµа№€аёўаёЎаёўаёаё”аё—аёµа№€аёЄаёёаё”аё‚аёаё‡аёЃаёаё‡аёЈаёља№Ђаё‡аёґаё™ аёЃаёаё‡аёЈаёља№ЃаёЎа№‡аё„กิล และจากกаёаё‡аёћаёҐаё—หารซิเลเซียน พวกเขาทั้งหมดรวมตัวกันเป็นหนึ่งเดียว ไม่มีใครขยับถаёаёўаё«аё™аёµа№ЂаёћаёЈаёІаё°аё„วามกลัว ไม่ว่าผลที่аёаёаёЃаёЎаёІаё€аё°а№Ђаё›а№‡аё™аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ พวกเขาทุกคนก็เตรียมตัวที่จะสละชีวิตเพื่аёаё›аёЃаё›а№‰аёаё‡аёља№‰аёІаё™а№ЂаёЃаёґаё”а№ЂаёЎаё·аёаё‡аё™аёаё™ พวกเขาทุกคนให้ความสำคัญกับเกียรติยศและаёаёґаёЄаёЈаё аёІаёћа№Ђаё«аё™аё·аёаёЃаё§а№€аёІаёЃаёІаёЈаёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•
аё?аёаёЈа№Ња№„ด้ยินเสียงแตรดังมาจากจักรวรรดิดังไล่ขึ้นมาตามแถว เขาเห็นทหารเป็นจำนวนนับไม่ถ้วนที่เดินเรียงแถวаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЎа№€аё™аёўаёіа№ѓаё™а№Ѓаё•а№€аёҐаё°аё«аё™а№€аё§аёў аё™аёµа№€аё„аё·аёаё—หารที่ผ่านการฝึกฝนให้аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЈаё°а№Ђаёљаёµаёўаёљ ทหารที่มีผู้บัญชาการที่ไร้ความปรานี ซึ่งผู้ที่พร้аёаёЎаё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёЄаё±аё‡а№Ђаё§аёўаёЉаёµаё§аёґаё•аё—аё«аёІаёЈаё—аёµа№€аёЎаёµаёаёўаё№а№€аё—ั้งหมด аёЎаё±аё™а№Ђаё›аёЈаёµаёўаёља№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ђаё„аёЈаё·а№€аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё—ี่หล่аёаёҐаё·а№€аё™аёЎаёІаёаёўа№€аёІаё‡аё”аёµ ที่พวกเขาถูกฝึกฝนมาให้สานต่аёаёаёёаё”аёЎаёЃаёІаёЈаё“а№Њаё•а№€аёа№„аё› แม้ว่าผู้นำสูงสุดจะจบชีวิตลงแล้ว ผู้บัญชาการคนใหม่ที่ยังไม่ได้รับการแต่งตั้งก็ก้าวเข้ามานำกаёаё‡аё—ัพทั้งหมด аё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚ามีขนาดใหญ่และมีจำนวนมากมายนับไม่ถ้วน аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІа№„ม่มีหนทางใดที่พวกนั้นจะพ่ายแพ้แก่ทัพขаёаё‡а№Ђаё‚าที่มีทหารจำนวนน้аёаёўаёЃаё§а№€аёІ แต่นั่นมันไม่สำคัญаёаёµаёЃаё•а№€аёа№„ปแล้ว มันไม่สำคัญว่าพวกเขาจะаёаёўаё№а№€аё«аёЈаё·аёаё•аёІаёў аёЄаёґа№€аё‡аё—аёµа№€аёЄаёіаё„аё±аёЌаё„аё·аёаёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё€аё°аё•аёІаёўаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ พวกเขาเลืаёаёЃаё—аёµа№€аё€аё°аё•аёІаёўаёаёўаё№а№€аёљаё™аёҐаёіа№Ѓаё‚้ง аё•аёІаёўаёаёўа№€аёІаё‡аёҐаё№аёЃаёњаё№а№‰аёЉаёІаёўаёњаё№а№‰аё—รนงสำหรับการโจมตีครั้งสุดท้าย
"а№ЂаёЈаёІаё€аё°аёЈаёа№ѓаё«а№‰аёћаё§аёЃаёЎаё±аё™аёЎаёІаё–аё¶аё‡а№ЂаёЈаёІаё«аёЈаё·аёа№„аёЎа№€?" аёаёµа№ЂаёЈа№‡аё„ถามขึ้นเสียงดัง "аё«аёЈаё·аёа№ЂаёЈаёІаё€аё°аёЄа№€аё‡аёЃаёІаёЈаё•а№‰аёаё™аёЈаё±аёљаё€аёІаёЃа№ЃаёЎа№‡аё„กิลไปให้มัน?"
аё?аёаёЈа№Њаёўаёґа№‰аёЎаё‚ึ้นมาพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё„аё™аёаё·а№€аё™а№† มันไม่มีаёаё°а№„аёЈа№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аёЃаё±аёљаёЃаёаё‡аё—ัพเล็กๆที่เข้าจู่โจมกаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аё™аёІаё”аёЎаё«аё¶аёЎаёІ มันเป็นความสะเพร่าแต่ก็แฝงไปด้วยความกล้าหาญаёаё±аё™аёЄаё№аё‡аёЄа№€аё‡
ทันใดนั้น аё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё°аёЄаё«аёІаёўаё—ุกคนต่างปลดปล่аёаёўа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёЈа№‰аёаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аёЃаёІаёЈаё›аёЈаё°аё€аё±аёЌаёљаёІаё™ พวกเขารวมกันเป็นหนึ่งเดียว และต่างก็รี่เข้าไปจู่โจม เร่งไปด้วยเท้าทั้งสаёаё‡ รีบเร่งเข้าไปปิดระยะทางระหว่างกаёаё‡аё—ัพทั้งสаёаё‡ เสียงร้аёаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аёЃаёІаёЈаё›аёЈаё°аё€аё±аё™аёљаёІаё™аё”ังกึกก้аёаё‡а№„аё›аё—аё±а№€аё§ аёЄа№€аё§аё™аёЃаёаё‡аёћаёҐаё—ี่เหลืаёаёЃа№‡аё•аёІаёЎаёЎаёІаёаёўаё№а№€аё‚้างหลัง аё?аёаёЈа№ЊаёўаёЃаё”าบขึ้นสูง และวิ่งไปเคียงข้างกับพี่น้аёаё‡аё—หารด้วยหัวใจที่เต้นระทึก สายลมเย็นเยืаёаёЃаёћаё±аё”ผ่านสัมผัสกับใบหน้าขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ аё™аёµа№€аёЎаё±аё™аё„аё·аёаё„วามรู้สึกขаёаё‡аёЃаёІаёЈаё•а№€аёаёЄаё№а№‰ มันทำให้เขาย้аёаё™аё„ิดไปถึงความรู้สึกขаёаё‡аёЃаёІаёЈа№„ด้มีชีวิตаёаёўаё№а№€аё§а№€аёІа№Ђаё›а№‡аё™аёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЈ
ทั้งสаёаё‡аёЃаёаё‡аё—ัพพร้аёаёЎа№Ђаё‚้าจู่โจม ต่างก็รี่เข้าหากันด้วยความเร็ว เตรียมพร้аёаёЎаё—аёµа№€аё€аё°аё†а№€аёІаёЄаё±аё‡аё«аёІаёЈаёаёµаёЃаёќа№€аёІаёў ในช่วงเวลาที่พวกเขาพบกันยังใจกลางสนามรบ а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёаёІаё§аёёаё?ที่กระทบกันก็ดังสนั่นไปทั่ว
аё?аёаёЈа№Њаё•аёµаёќа№€аёІаёаёаёЃа№„ปจนเจ้าไปаёаёўаё№а№€аёўаё±аё‡аёЁаё№аё™аёўа№Њаё«аё™а№‰аёІаё‚аёаё‡аё—аё«аёІаёЈаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґаё‹аё¶а№€аё‡аё–аё·аёаёаёІаё§аёёаё?เป็นหаёаёЃаёўаёІаё§ หลาวและทวน аё?аёаёЈа№Њаёџаё±аё™аё«аёҐаёІаё§аё‚аёІаё”аёаёаёЃаё„аёЈаё¶а№€аё‡аё«аё™аё¶а№€аё‡ จากทหารเข้ามาปะทะเขา จากนั้นจึงแทงเข้าตรงช่аёаё‡аё—้аёаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ
аё?аёаёЈа№Њаё«аёҐаёља№ЃаёҐаё°а№Ђаёљаёµа№€аёўаё‡аё•аё±аё§аёаёаёЃа№„ปจากปลายขаёаё‡аё—วนที่แทงมายังเขาทีละหลายๆаёаё±аё™ а№Ђаё‚аёІа№Ђаё«аё§аёµа№€аёўаё‡аё”аёІаёљаёаёаёЃа№„ปหมุนวนไปในทุกทิศทาง ฟันลงยังаёаёІаё§аёёаё?เหล่านั้นให้ขาดаёаёаёЃа№Ђаё›а№‡аё™аё„аёЈаё¶а№€аё‡ พร้аёаёЎаёЃаё±аёља№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё‚аёаё‡аёЎаё±аё™аё—аёµа№€а№Ѓаё•аёЃаёаёаёЃа№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЄаёµа№€аёўаё‡а№† เขาทั้งเตะและใช้ศаёаёЃаёЃаёЈаё°аё—ุ้งกับทหาร ให้аёаёаёЃа№„аё›аё€аёІаёЃаё—аёІаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё‚า เขาใช้หลังมืаёаё—аёµа№€аёЄаё§аёЎаё–аёёаё‡аёЎаё·аёа№Ђаё«аёҐа№‡аёЃаёўаёІаё§аёЃаёЈаё°а№Ѓаё—аёЃаёўаё±аё‡аёЁаё±аё•аёЈаё№ а№Ђаё‚аёІа№Ђаё•аё°аёаёµаёЃаё„นหนึ่งเข้าที่ขาหนีบ ใช้ศаёаёЃаёЃаёЈаё°аё—ุ้งаёаёµаёЃаё„นที่ขากรรไกร ใช้หัวขวิดชนเข้ากับаёаёµаёЃаё„аё™ แทงเข้ากับаёаёµаёЃаё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡ หมุนเหวี่ยงตัวฟาดดาบลงаёаёµаёЃаё„аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡ เขาเข้ามาใกล้กับค่ายทหารแล้ว аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё«аёЎаё·аёаё™а№Ђаё›а№‡аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡а№Ђаё„аёЈаё·а№€аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё•аёґаё”พลังจากคนไปเดียวที่กรุยทางаёаё±аё™аёЎа№‚หฬารตัดผ่านไปด้วยพละกำลังаёаё±аё™аёЎаё«аёІаёЁаёІаёҐ
аёЈаёаёља№† ตัวเขาเหล่าพี่น้аёаё‡аёЃаёаё‡аёЈаёљаёЃа№‡аёЃаёЈаё°аё—аёіа№ЂаёЉа№€аё™а№Ђаё”аёµаёўаё§аёЃаё±аё™ аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё•а№€аёаёЄаё№а№‰аё”้วยความเร็วаёаё±аё™а№Ђаё«аёҐаё·аёа№ЂаёЉаё·а№€аё พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё›аёЈаё°аёЄаёґаё—аё?ิภาพและพละกำลังаёаё±аё™аёЎаё«аёІаёЁаёІаёҐаёЃаё±аёљаё€аёґаё•аё§аёґаёЌаёЌаёІаё“аёаё±аё™аёЄаё№аё‡аёЄа№€аё‡ แม้ว่าศัตรูจะมีจำนวนเหนืаёаёЃаё§а№€аёІаёЎаёІаёЃ แต่พวกเขาก็โผทะยานเข้าไปสู้กับกаёаё‡аё—ัพที่มีขนาดมโหฬาร аёџаёІаё”аёџаё±аё™аё•аё±аё”аёња№€аёІаё™а№Ѓаё–аё§аё—аё«аёІаёЈаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґаёЎаёІаёЃаёЎаёІаёўаё—аёµа№€аё”аё№а№Ђаё«аёЎаё·аёаё™аё€аё°а№„ม่มีวันสิ้นสุด ไม่มีผู้ใดรู้สึกลังเลหรืаёаё–аёаёўаё«аё™аёµа№„ปไหน
аёЈаёаёља№† аё•аё±аё§аё?аёаёЈа№Њ ทหารนับพันๆ นายเข้าปะทะกับทหารจำนวนหลายพันขаёаё‡аёаёµаёЃаёќа№€аёІаёў พวกทหารต่างกรีดร้аёаё‡ аёЄа№€аё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡аё„аёіаёЈаёІаёЎ а№ЂаёЎаё·а№€аёа№Ђаё‚้าต่аёаёЄаё№а№‰аё›аё°аё—аё°аёЃаё±аё™аё•аё±аё§аё•а№€аёаё•аё±аё§а№ѓаё™аёЄаё‡аё„аёЈаёІаёЎаёаё±аё™аёЈа№‰аёІаёўа№ЃаёЈаё‡аё‚аё™аёІаё”а№ѓаё«аёЌа№€ มันเป็นศึกสงครามที่ตัดสินชะตากรรมขаёаё‡аёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™ และแม้ว่ากаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аёаёµаёЃаёќа№€аёІаёўаё€аё°аёЎаёµаё‚аё™аёІаё”аёЃаёаё‡аёЃаёіаёҐаё±аё‡аё—аёµа№€а№Ђаё«аё™аё·аёаёЃаё§а№€аёІаёЎаёІаёЃ а№Ѓаё•а№€аё—аё«аёІаёЈаё€аёІаёЃаёаёІаё“าจักรวงแหวนก็เป็นต่аёаё”้วยการฝ่าไล่аёаёµаёЃаёќа№€аёІаёўа№ѓаё«а№‰аёЈа№€аё™аё–аёаёўа№„аё›
аё?аёаёЈа№Њаё‰аё§аёўаё„ว้าเаёаёІа№„ม้หวดจากมืаёаё‚аёаё‡аё—аё«аёІаёЈаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ แล้วเตะเขาไปด้านหลัง จากนั้นจึงเหวี่ยงไม้ไปรаёаёља№† และตีเข้ากับทหารคนหนึ่งเขาที่ด้านข้างขаёаё‡аё«аёЎаё§аёЃаёаё±аёЁаё§аёґаё™ аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё«аё§аёµа№€аёўаё‡аёЎаё±аё™аё‚ึ้นสูงเหนืаёаё«аё±аё§а№Ђаё›а№‡аё™аё§аё‡аёЃаёҐаёЎ แล้วจึงล้มทหารลงได้аёаёµаёЃаё«аёҐаёІаёўаё™аёІаёў
จากนั้นаё?аёаёЈа№Њаё€аё¶аё‡аёўаёЃаё”าบขึ้นแล้วฟาดฟัน สู้กันตัวต่аёаё•аё±аё§ ฟันดาบไปในทุกทิศ аё€аё™аёЃаёЈаё°аё—аё±а№€аё‡ แขนและหัวไหล่ขаёаё‡а№Ђаё‚аёІа№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёа№€аёаё™аёҐа№‰аёІ аё“ аё‚аё“аё°аё«аё™аё¶а№€аё‡ การเคลื่аёаё™а№„аё«аё§аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าได้ชะลаёаё•аё±аё§аёЉа№‰аёІаёҐаё‡ аё€аё™а№ЂаёЎаё·а№€аёаё™аёІаёўаё—หารคนหนึ่งโผเข้ามา พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаёўаёЃаё”าบขึ้นสูง аё?аёаёЈа№Њаё«аё±аё™аёЎаёІа№ЂаёњаёЉаёґаёЌаё«аё™а№‰аёІаёЃаё±аёља№Ђаё‚аёІ แต่มันก็สายเกินไปแล้ว аё?аёаёЈа№ЊаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаё—аёіа№ѓаё€аёЃаёІаёЈаёаёЈаё±аёљаёЃаёІаёЈаёџаё±аё™аёҐаё‡аёЎаёІаёЃаё±аёљаё„วามเจ็บปวดที่กำลังจะมาถึง
аё?аёаёЈа№Ња№„ด้ยินเสียงคำรามดังขึ้น และโครห์นก็ส่งเสียงаёаёўаё№а№€а№ѓаёЃаёҐа№‰а№† เขากระโจนขึ้นในаёаёІаёЃаёІаёЁ แล้วฝังเขี้ยวลงยังลำคаёаё‚аёаё‡аё—аё«аёІаёЈаё™аё±а№€аё™ ฉุดเขาล้มลงและได้ช่วยเหลืаёаёЉаёµаё§аёґаё•аё‚аёаё‡аё?аёаёЈа№Ња№ЂаёаёІа№„ว้
аёЃаёІаёЈаё•а№€аёаёЄаё№а№‰аёња№€аёІаё™а№„ปเป็นเวลาหลายชั่วโมง ช่วงต้นขаёаё‡аёЃаёІаёЈаё•а№€аёаёЄаё№а№‰аё™аё±а№‰аё™аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё›аёҐаёёаёЃа№ѓаё€аё€аёІаёЃаёЃаёІаёЈаё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІа№ЂаёаёІаёЉаё™аё°аёЎаёІа№„ด้ แต่เพียงไม่นาน มันก็เห็นได้ชัดว่าการต่аёаёЄаё№а№‰аё„รั้งนี้เป็นหนทางаёаё±аё™а№„ร้ประโยชน์ มันกินเวลานานаёаёўа№€аёІаё‡аё«аёҐаёµаёЃа№ЂаёҐаёµа№€аёўаё‡а№„ม่ได้ ไม่ว่าพวกเขาจะสังหารทหารไปได้สักเท่าไหร่ เส้นขаёаёљаёџа№‰аёІаё™аё±а№€аё™аёЃа№‡аёўаё±аё‡аё„งเต็มไปด้วยแถวขаёаё‡аё—หารจักรวรรดิที่ไม่มีที่สิ้นสุด а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё?аёаёЈа№Ња№ЃаёҐаё°аё„аё™аёаё·а№€аё™а№†а№ЂаёЈаёґа№€аёЎаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаёа№€аёаё™аёҐа№‰аёІ แต่ทหารจักรวรรดิที่เข้ามาใหม่มีเรี่ยวแรงมีความสดใหม่และหลั่งไหลกันมาаёаёўа№€аёІаё‡а№„аёЎа№€аё‚аёІаё”аёЄаёІаёў
аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёіаёҐаё±аё‡аёЄаё№аёЌа№ЂаёЄаёµаёўа№‚аёЎа№ЂаёЎаё™аё•аё±аёЎ เขาไม่สามารถปัดป้аёаё‡аёаёІаё§аёёаё?ได้เร็วаёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€а№Ђаё„аёў ทันใดนั้น аё”аёІаёљаёаё±аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аёЃа№‡аёџаё±аё™а№Ђаё‚้าที่หัวไหล่ขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ аё?аёаёЈа№ЊаёЈа№‰аёаё‡аёаёаёЃаёЎаёІаё”้วยความเจ็บปวด а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЎаёµа№ЂаёҐаё·аёаё”ไหลทะลักจากแขนขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ จากนั้นเขาก็ถูกศаёаёЃаёЃаёЈаё°аё—ุ้งเข้ายังซี่โครง และมีขวานศึกที่พร้аёаёЎаё€аё°аёџаёІаё”ตรงลงมายังเขา аё‹аё¶а№€аё‡аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‡аёўаёЃа№‚ล่ขึ้นบังเаёаёІа№„ว้ ซึ่งหากเขายกโล่ขึ้นมาช้าไปเพียงแค่วินาทีมันก็จะไม่ทันการณ์
аё?аёаёЈа№Ња№ЂаёЈаёґа№€аёЎаё€аё°аёўаёаёЎаё€аёіаё™аё™ а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡а№„аё›аёЈаёаёља№† ก็เห็นว่าคนаёаё·а№€аё™а№† ก็เป็นไปในลักษณะเดียวกัน สมรภูมิกำลังเปลี่ยนทิศаёаёµаёЃаё„รั้ง โสตประสาทขаёаё‡аё?аёаёЈа№ЊаёЃаёіаёҐаё±аё‡а№Ђаё•а№‡аёЎа№„ปด้วยเสียงร้аёаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аё„аё§аёІаёЎаё•аёІаёўаё€аёІаёЃаё—аё«аёІаёЈаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าที่เริ่มล้มตายเรื่аёаёўа№† หลังจากการต่аёаёЄаё№а№‰аёЎаёІаё«аёҐаёІаёўаёЉаё±а№€аё§а№‚มงพวกเขาก็เริ่มพ่ายแพ้จนในที่สุดพวกเขาก็จะถูกกำจัดจนสิ้นเขานึกถึงราชินีเกว็นโดลีนและเขาก็ปฏิเสаё?аё—аёµа№€аё€аё°аёўаёаёЎаёЈаё±аёљаёЉаё°аё•аёІаёЃаёЈаёЈаёЎа№ЂаёЉа№€аё™аё™аё±а№‰аё™
аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё‡аёўаё«аё™а№‰аёІаё‚ึ้นไปมаёаё‡аёўаё±аё‡аёЄаёЈаё§аё‡аёЄаё§аёЈаёЈаё„а№Њ а№Ђаё‚аёІаёћаёўаёІаёўаёІаёЎаёаёўа№€аёІаё‡а№Ђаё•а№‡аёЎаёЃаёіаёҐаё±аё‡аё—аёµа№€аё€аё°аёЈаё§аёљаёЈаё§аёЎаё‚аёаёћаёҐаё±аё‡аёаёіаё™аёІаё€а№ѓаё”ๆ аё—аёµа№€а№Ђаё‚аёІаёўаё±аё‡аё„аё‡аёћаёаёЎаёµа№Ђаё«аёҐаё·аёаёаёўаё№а№€ แต่พลังดรูаёаёґаё” аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าก็ไม่ตаёаёљаёЄаё™аёаё‡ เขาได้สูญเสียพลังมากเกินไป ในช่วงเวลาที่เขาаёаёўаё№а№€аёЃаё±аёља№Ѓаёаё™а№‚аё”аёЈаё™аёґаё„аё±аёЄ เขารับรู้มันได้ เขาต้аёаё‡аёЃаёІаёЈа№Ђаё§аёҐаёІаёЄаёіаё«аёЈаё±аёља№Ђаёўаёµаёўаё§аёўаёІаёЈаё±аёЃаё©аёІ а№Ђаё‚аёІаёЄаё±аё‡а№ЂаёЃаё•аё”аё№аёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™аё—аёµа№€аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЄаёЎаёЈаё аё№аёЎаёґ และพบว่าเขาก็ไม่มีพลังมากаёаёўа№€аёІаё‡аё—аёµа№€а№Ђаё„аёў หลังจากที่ต่аёаёЄаё№а№‰аёЃаё±аёљаёЈаёІаёџаёµ аёЄа№€аё§аё™аёаёҐаёґаёЄа№Ѓаё•аёЈа№ЊаёЃа№‡аё”аё№а№Ђаё«аё™аё·а№€аёаёўаёа№€аёаё™а№ЂаёЉа№€аё™аёЃаё±аё™ พลังขаёаё‡а№Ђаё?аёа№„ด้ถูกใช้ไปในการคืนชีพให้กับаёаёІаёЈа№ЊаёЃаёаё™ พวกเขาไม่มีแผนสำรаёаё‡аёаё·а№€аё™а№ѓаё” аё™аёаёЃа№„ปจากพละกำลังจากศาตราวุаё?
аё?аёаёЈа№Ња№Ѓаё«аё‡аё™аё«аё™а№‰аёІаё‚ึ้นไปยังสรวงสวรรค์พร้аёаёЎаё›аёҐа№€аёаёўа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёЃаё№а№€аёЈа№‰аёаё‡аё›аёЈаё°аё€аё±аёЌаёљаёІаё™аё”้วยความสิ้นหวัง เขาพร้аёаёЎа№ЃаёҐа№‰аё§аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаёЄаёґа№€аё‡аё—ี่แปลกаёаёаёЃа№„аё› สำหรับบางสิ่งที่จะเปลี่ยนแปลง
ได้โปรดเถิดพระผู้เป็นจ้า а№Ђаё‚аёІаёЄаё§аё”аё аёІаё§аё™аёІ ข้าขаёаёЈа№‰аёаё‡а№ѓаё«а№‰аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ให้ทรงช่วยเหลืаёаёћаё§аёЃа№ЂаёЈаёІаё—ั้งหมดในวันนี้ ข้าขаёаёћаё¶а№€аё‡аёћаёґаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ ไม่ใช่กับมนุษย์ผู้ใด ไม่ใช่พลังаёаёіаё™аёІаё€аё‚аёаё‡аё‚้า แต่เป็นพลังаёаёіаё™аёІаё€аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёњаё№а№‰а№Ђаё›а№‡аё™а№Ђаё€а№‰аёІ ได้โปรดส่งสัญญาณแสดงพระаёаёіаё™аёІаё€а№Ѓаё«а№€аё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ด้วยเถิด
ทันใดนั้น аё?аёаёЈа№Њаё–ึงกับต้аёаё‡аё•аёЃаё•аё°аёҐаё¶аё‡ а№ЂаёЎаё·а№€аёаё—ั่วทั้งบรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงคำรามที่ดังสนั่นหวั่นไหว มันเป็นเสียงดังที่เหมืаёаё™аё€аё°а№ЃаёўаёЃаё—ั้งสรวงสวรรค์аёаёаёЃаё€аёІаёЃаёЃаё±аё™
аё«аё±аё§а№ѓаё€аё‚аёаё‡аё?аёаёЈа№Ња№Ђаё•а№‰аё™аёЈаё°аёЈаё±аё§аё‚ึ้นในทันใดเมื่аёа№Ђаё‚าจำเสียงนั้นได้ а№Ђаё‚аёІаёЎаёаё‡аё‚ึ้นไปท้аёаё‡аёџа№‰аёІа№ЃаёҐаё°а№Ђаё«а№‡аё™а№Ђаёћаё·а№€аёаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าโผบินตัดหมู่เมฆให้แยกจากกัน นั่นคืภไมโครเพิล аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё•аёЃаё•аё°аёҐаё¶аё‡аёаёўа№€аёІаё‡аёЄаёёаё”ขีดและทั้งสุขใจที่เห็นว่าไมโครเพิลยังมีชีวิตаёаёўаё№а№€ ที่เห็นว่านางเป็นаёаёґаёЄаёЈаё° และที่นางได้กลับมายังаёаёІаё“аёІаё€аё±аёЃаёЈаё§аё‡а№Ѓаё«аё§аё™аёаёµаёЃаё„รั้ง บินกลับมาหาเขา มันรู้สึกเหมืаёаё™аёЄа№€аё§аё™аё«аё™аё¶а№€аё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าที่ขาดหายไปได้ย้аёаё™аё„ืนกลับมา
ที่น่าแปลกใจมากไปกว่านั้นคืภаё?аёаёЈа№Ња№Ђаё«а№‡аё™аёЎаё±аё‡аёЃаёЈаё•аё±аё§аё—аёµа№€аёЄаёаё‡ เขาเป็นมังกรตัวผู้ที่ดูสูงวัย เขามีเกล็ดสีแดงซีด รูปร่างใหญ่โต аёЎаёµаё”аё§аё‡аё•аёІа№ЂаёЈаё·аёаё‡а№ЃаёЄаё‡аёЄаёµа№Ђаё‚ียวและดูท่าทางดุร้ายกว่าไมโครเพิล аё?аёаёЈа№ЊаёЎаёаё‡аёћаё§аёЃа№Ђаё‚аёІаё—аё°аёўаёІаё™а№ѓаё™аёаёІаёЃаёІаёЁ บินผ่านเข้าаёаёаёЃаё«аёЎаё№а№€а№ЂаёЎаё†а№ЃаёҐаё°а№‚ฉบพุ่งตัวตรงลงมาหาเขา аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё±аёљаёЈаё№а№‰аё§а№€аёІаё„аёіаёаё?аёґаё©аёђаёІаё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าได้รับการตаёаёљаёЈаё±аёља№ЃаёҐа№‰аё§
ไมโครเพิลยกปีกขаёаё‡аё™аёІаё‡аё‚ึ้น พร้аёаёЎаёЃаё±аёља№‚аёЃа№€аё‡аё„аёа№„ปด้านหลังและกรีดร้аёаё‡ และมังกรที่аёаёўаё№а№€аё‚้างๆ ก็ทำเช่นเดียวกัน พวกเขาทั้งสаёаё‡аёћа№€аё™аёЃаёіа№Ѓаёћаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡а№„ฟลงใส่ทัพจักรวรรดิทั้งงกаёаё‡аё—аё±аёћ ไฟลุกโชนสว่างไสวไปทั้งฟ้า аё§аё±аё™аёаё±аё™аё«аё™аёІаё§а№Ђаёўа№‡аё™аёЃаёҐаёІаёўа№Ђаё›а№‡аёљаёаёљаёаёёа№€аё™а№ѓаё™аё—аё±аё™аё—аёµ แล้วจึงกลับกลายเป็นเร่าร้аёаё™ กำแพงไฟаёаё±аё™аёЈа№‰аёаё™аёЈаё°аёаёёа№ЃаёҐа№‰аё§аёЈаё°аёҐаёаёЃа№ЂаёҐа№€аёІаё«аёЎаёёаё™аё§аё™а№Ђаё›а№‡аё™а№ЂаёЃаёҐаёµаёўаё§а№‚หมเข้าใส่กаёаё‡аё—аё±аёћ аё?аёаёЈа№ЊаёўаёЃа№Ѓаё‚นขึ้นกำบังใบหน้าขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ
พวกมังกรโจมตีมาจากด้านหลัง เปลวเพลิงจึงไม่เข้ามาถึงตัวаё?аёаёЈа№Њ แต่กระนั้น กำแพงแห่งไฟก็аёаёўаё№а№€а№ѓаёЃаёҐа№‰а№Ђаё‚аёІаёћаёаё—ี่จะทำให้аё?аёаёЈа№ЊаёЈаё№а№‰аёЄаё¶аёЃаё–ึงความร้аёаё™ аё‚аё™а№Ѓаё‚аё™аё‚аёаё‡а№Ђаё‚าถูกเผาจนไหม้
เสียงร้аёаё‡аё‚аёаё‡аё—หารหลายพันดังขึ้นสู่ฟากฟ้า а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёЃаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡аё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”ิทีละหน่วยๆ ถูกเผาไปทีละกаёаё‡а№† ทหารนับหมื่นๆ ต่างกรีดร้аёаё‡аё”้วยชีวิต พวกเขาพากันวิ่งหนีแต่ไม่มีที่ใดจะหนีไปได้พ้น พวกมังกรไม่ปราณีผู้ใด พวกเขากำลังаёаёаёЃаёаёІаёҐаё°аё§аёІаё”และกำลังเต็มไปด้วยความเดืаёаё”ดาล และพร้аёаёЎа№ЃаёҐа№‰аё§аёЄаёіаё«аёЈаё±аёљаёЃаёІаёЈа№ЃаёЃа№‰а№Ѓаё„้นให้พวกจักรวรรดิถึงแก่ความหายนะ
аё—аё«аёІаёЈаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґаёаёµаёЃаё«аё™а№€аё§аёўа№ЃаёҐаё°аё•а№€аёа№„аё›аёаёµаёЃаё—ีละหน่วยต่างพากันทุลักทุเลล้มคว่ำไปกับพื้นและถึงแก่ความตาย
ทหารที่ยังเหลืаёаёаёўаё№а№€аёЃа№‡а№Ђаё‚้าเผชิญหน้ากับаё?аёаёЈа№Њаёаёўа№€аёІаё‡аёҐаё™аёҐаёІаё™а№ЃаёҐаё°а№Ђаёња№€аё™аё«аё™аёµа№„аё› พวกเขาพยายามหาทางหนีมังกรทั้งสаёаё‡аё—ี่บินสลับกับไปมาในท้аёаё‡аёџа№‰аёІа№ЃаёҐаё°аёћа№€аё™а№„ฟลงมาทั่วพื้นที่ แต่พวกนั้นก็ได้แต่วิ่งเข้าไปหาความตายขаёаё‡аё•аё™а№Ђаёаё‡ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёћаё§аёЃаёЎаё±аё‡аёЃаёЈа№„ม่ประสงค์ให้เหลืаёаёњаё№а№‰а№ѓаё”ไว้และยังพยายามที่จะกำจัดพวกเขาให้สิ้นซากในคราเดียว
ในไม่ช้า аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‡аёћаёљаё§а№€аёІа№Ђаё‚ากำลังเผชิญหน้ากับทุ่งที่ว่างเปล่าที่เต็มไปด้วยควันไฟสีดำ กลิ่นขаёаё‡а№Ђаё™аё·а№‰аёаё«аё™аё±аё‡аё—ี่เผาไหม้аёаёљаёаё§аёҐа№„ปทั่วจากลมหายใจขаёаё‡аёЎаё±аё‡аёЃаёЈ และกลิ่นขаёаё‡аёЃаёіаёЎаё°аё–аё±аё™ а№ЂаёЎаё·а№€аёаёЃа№‰аёаё™а№ЂаёЎаё†аёўаёЃаё•аё±аё§аёЄаё№аё‡аё‚ึ้น พวกเขาก็สามารถมаёаё‡а№Ђаё«а№‡аё™аёћаё·а№‰аё™аё—ี่ข้างหน้าพวกเขาได้ชัดขึ้น พื้นที่ว่างเปล่าที่ถูกเผาจนไหม้เกรียม ไม่มีผู้ใดรаёаё”аёЉаёµаё§аёґаё• ทั้งต้นหญ้าและต้นไม้ต่างกลับกลายเป็นเถ้าถ่านและเป็นรаёаёўа№„หม้สีดำ ทหารจักรวรรดิที่พวกเขาไม่аёаёІаё€аё€аё°а№ЂаёаёІаёЉаё™аё°а№„ด้เมื่аёа№„аёЎа№€аёЃаёµа№€аё™аёІаё—аёµаёЃа№€аёаё™ аё•аёаё™аё™аёµа№‰аё«аёІаёўаёЄаёІаёљаёЄаё№аёЌа№„ปหมดแล้ว
аё?аёаёЈа№Њаёўаё±аё‡аё„аё‡аёўаё·аё™аё™аёґа№€аё‡аёаёўа№€аёІаё‡аё•аё°аёҐаё¶аё‡аё‡аё±аё™аёћаёЈа№‰аёаёЎаёЃаё±аёљаё„аё§аёІаёЎаё›аёґаё•аёґаёЄаёёаё‚ а№Ђаё‚аёІаёўаё±аё‡аё„аё‡аёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аёаёўаё№а№€ พวกเขาทั้งหมดรаёаё”аёЉаёµаё§аёґаё• аёаёІаё“าจักรวงแหวนเป็นаёаёґаёЄаёЈаё°а№ЃаёҐа№‰аё§ а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” พวกเขาก็ได้รับаёаёґаёЄаёЈаё аёІаёћ
ไมโครเพิลโฉบตัวลงมาและนั่งаёаёўаё№а№€аё”้านหน้าаё?аёаёЈа№Њ นางลดหัวต่ำลงและปล่аёаёўа№ЂаёЄаёµаёўаё‡аёаёаёЃаё€аёІаёЃаё€аёЎаё№аёЃаёаёўа№€аёІаё‡а№ЃаёЈаё‡
аё?аёаёЈа№Њаёўаёґа№‰аёЎаёЈаё±аёља№ЃаёҐаё°аёЃа№‰аёІаё§аёЎаёІаё‚้างหน้าให้เพื่аёаё™а№ЂаёЃа№€аёІ ส่วนไมโครเพิลก็ลดหัวต่ำลงจนจรดกับพื้นและส่งเสียงครางаёаёўа№€аёІаё‡а№Ѓаёња№€аё§а№ЂаёљаёІ аё?аёаёЈа№ЊаёҐаё№аёљаё™аёІаё‡аё•аёЈаё‡а№ЂаёЃаёҐа№‡аё”บนใบหน้า นางชะโงกหน้าเข้ามาแล้วถูไถจมูกลงกับแผ่นаёаёЃаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ มันเห็นได้ชัดว่านางมีความสุขаёаёўа№€аёІаё‡аёҐа№‰аё™а№Ђаё«аёҐаё·аёаё—ี่ได้เจаёаёЃаё±аёљаё?аёаёЈа№ЊаёаёµаёЃаё„รั้ง มันก็เหมืаёаё™аёЃаё±аёљаёЃаё±аёљаё?аёаёЈа№Њаё—аёµа№€аё›аёґаё•аёґаёаёўа№€аёІаё‡аёўаёґа№€аё‡аё—ี่ได้พบกับนาง
аё?аёаёЈа№Њаё‚ึ้นขี่หลังนางและหันมาทางกаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ ทหารหลายพันนายต่างจ้аёаё‡аёЃаёҐаё±аёљаёЎаёІаёаёўа№€аёІаё‡аёЄаё‡аёЄаё±аёўа№ЃаёҐаё°аёЎаёаё‡аёЎаёІаёаёўа№€аёІаё‡а№ЂаёљаёґаёЃаёљаёІаё™а№ѓаё€ а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё?аёаёЈа№ЊаёЉаё№аё”аёІаёљаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าขึ้น
พวกทหารต่างพากันชูดาบและส่งเสียงโห่ร้аёаё‡аёЎаёІа№ѓаё«а№‰а№Ђаё‚аёІ аё€аё™а№ѓаё™аё—аёµа№€аёЄаёёаё” ทั่วทั้งฟ้าก็аёаё·а№‰аёаёаё¶аё‡а№„ปด้วยเสียโห่งร้аёаё‡а№Ѓаё«а№€аё‡аёЉаё±аёўаёЉаё™аё°
บทที่ เก้า
ราชินีเกว็นโดลีนทรงยืนทаёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёЎаёаё‡аёўаё±аё‡аё?аёаёЈа№Њаё—ี่กำลังаёаёўаё№а№€аёљаё™аё«аёҐаё±аё‡аё‚аёаё‡а№„มโครเพิล аёћаёЈаё°аё—аё±аёўаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡а№„ด้ทะยานสู่ฟากฟ้าพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё„วามโล่งพระทัยกับความภาคภูมิ พระนางเสด็จฝ่ากลุ่มทหารаёаё±аё™аё«аё™аёІаё•аёІа№ЃаёҐаё°аё—รงกลับมายังแถวหน้าขаёаё‡аёЃаёаё‡аёћаёҐ โดยทรงได้รับการคุ้มครаёаё‡аё€аёІаёЃаёЄа№Ђаё•а№‡аёџа№Ђаёџа№€аё™а№ЃаёҐаё°аё—аё«аёІаёЈаёаё·а№€аё™а№† พระนางเสด็จไปตามทางที่นำพระаёаё‡аё„์ไปยังที่โล่ง จนกระทั่งทรงมาถึงยังเบื้аёаё‡аё«аё™а№‰аёІаё‚аёаё‡аё?аёаёЈа№Њ น้ำพระเนตรหลั่งรินаёаёаёЃаёЎаёІаё”้วยความสุขสันต์ а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёаё”พระเนตรเห็นทัพจักรวรรดิกำลังพ่ายแพ้ ความหวาดกลัวใดๆจะสูญสิ้นไปนับจากนี้ аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—аёаё”аёћаёЈаё°а№Ђаё™аё•аёЈаёЎаёІаёўаё±аё‡аё?аёаёЈа№Њ บุคคลаёаё±аё™а№Ђаё›а№‡аё™аё—аёµа№€аёЈаё±аёЃаёўаёґа№€аё‡аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёµа№€аёўаё±аё‡аёЎаёµаёЉаёµаё§аёґаё•аёаёўаё№а№€ เขากลับมาаёаёўа№€аёІаё‡аё›аёҐаёаё”аё аё±аёў พระนางทรงรู้สึกถึงความภาคภูมิจากชัยชนะครั้งนี้ พระนางทรงรู้สึกราวกับว่าความมืดมนและความโศกเศร้าที่เคยมีаёаёўаё№а№€а№Ђаё›а№‡аё™а№Ђаё§аёҐаёІаё«аёҐаёІаёўа№Ђаё”аё·аёаё™аёЎаёІаё™аёµа№‰а№„ด้ถูกปลดระวางแล้ว พระนางทรงรู้สึกว่าаёаёІаё“าจักรวงแหวนได้กลับเข้าสู่สภาวะปลаёаё”аё аё±аёўаёаёµаёЃаё„รั้งในที่สุด พระนางทรงรู้สึกเปี่ยมล้นไปด้วยความเกษมสันต์และความซาบซึ้งพระทัย а№ѓаё™аё‚аё“аё°аё—аёµа№€аё?аёаёЈа№ЊаёЃа№‡аёЎаёаё‡аёЎаёІаёўаё±аё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё”้วยดวงตาที่เปล่งประกายไปด้วยความรักที่แฝงаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЄаёІаёўаё•аёІаё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ
พระนางเกว็นทรงกำลังเตรียมตัวก้าวพระบาทไปข้างหน้าเพื่аёа№ЃаёЄаё”งการต้аёаё™аёЈаё±аёља№Ђаё‚аёІ แต่ทันใดนั้นเаёаё‡ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นและเสียงนั้นก็ทำให้พระаёаё‡аё„์ทรงหันไป
"аёљаёЈаёаё™аёЄаё±аё™!" มีเสียงแหลมร้аёаё‡аё”ังขึ้น
พระนางเกว็นและคนаёаё·а№€аё™а№† ต่างหันไปตามเสียง аёћаёЈаё°аё—аё±аёўаё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё™аёІаё‡аё—รงดับวูบจากความหวาดกลัวขณะที่ทаёаё”พระเนตรเห็นชายคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากกаёаё‡а№Ђаё–้าถ่านจากฝั่งขаёаё‡аё—аё«аёІаёЈаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґ ชายคนนั้นขยับตัวจากท่านаёаё™аё«аё™а№‰аёІаё„ว่ำบนพื้นดิน аё€аёІаёЃаёЈа№€аёІаё‡аё—аёµа№€аёЎаёµаё‹аёІаёЃаёЁаёћаё—аё«аёІаёЈаё€аё±аёЃаёЈаё§аёЈаёЈаё”аёґаё—аё±аёљаёЈа№€аёІаё‡аё‚аёаё‡а№Ђаё‚аёІ ขณะนี้ เขากำลังยืนขึ้นและสลัดซากศพพวกนั้นаёаёаёЃаё€аёІаёЃаёЃаёІаёў พร้аёаёЎаёЃаё±аёља№Ђаё«аёўаёµаёўаё”ตัวยืนขึ้นจนเต็มความสูงขаёаё‡а№Ђаё‚аёІ
แม็คคลาวด์
พระนางเกว็น аё—аёЈаё‡аёЎаёµаёаёІаёЃаёІаёЈаёЄаё±а№€аё™а№„ปด้วยความกลัว ราชาแม็คคลาวด์รаёаё”ชีวิตมาได้และเขาก็ยังคงเป็นพวกขี้ขลาดที่แаёаёљаё«аёҐаёљаё аё±аёўаёаёўаё№а№€аё ายใต้กаёаё‡аё‹аёІаёЃаёЁаёћаё‚аёаё‡аёњаё№а№‰аёаё·а№€аё™а№Ђаёћаё·а№€аёаё«аёҐаёљ ใช้มันเป็นกำบังจากกำแพงแห่งกаёаё‡а№ЂаёћаёҐаёґаё‡ а№Ђаё‚аёІаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™аёЃаё±аёљаёЈа№€аёІаё‡аёЃаёІаёўаё—аёµа№€аёњаёґаё”аёЈаё№аё›аёњаёґаё”аёЈа№€аёІаё‡ ใบหน้าที่ถูกเผาตีตราประทับ พร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё”วงตาที่หายไปข้างหนึ่ง และในขณะนี้ แม็คคลาวด์มีร่างกายกับเสื้аёаёња№‰аёІаё—ี่ไหม้ไปครึ่งหนึ่งซึ่งยังคงมีไฟควันไฟคุกรุ่นаёаёўаё№а№€ แต่กระนั้น เขาก็รаёаё”มาได้เขายืดหยัดаёаёўаё№а№€аёћаёЈа№‰аёаёЎаёЃаё±аёљаё–аё·аёаё”аёІаёљаёўаёІаё§аёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёЎаё·аё ดาบนั้นส่аёаё‡а№Ђаё›а№‡аё™аё›аёЈаё°аёЃаёІаёўаёЉаёµа№‰аё•аёЈаё‡аёЎаёІаёўаё±аё‡аёћаёЈаё°а№‚аёаёЈаёЄаё‚аёаё‡а№Ђаё‚าซึ่งก็คืภเจ้าชายบรаёаё™аёЄаё±аё™
ราชินีเกว็นทรงรู้สึกถึงความสะаёаёґаё”аёЄаё°а№Ђаёаёµаёўаё™аёаёўа№€аёІаё‡аё–ึงที่สุดกำลังเพิ่มพูนаёаёўаё№а№€аё аёІаёўа№ѓаё™аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њ аё™аё±а№€аё™аё„аё·аёаёљаёёаё„คลที่พระаёаё‡аё„์ทรงชิงชังไปทั่วทุกаёаё“аё№аё‚аёаё‡аёћаёЈаё°аё§аёЈаёЃаёІаёў เป็นบุคคลที่โผล่มาจากฝันร้าย เป็นคนที่พระаёаё‡аё„์ทรงย้аёаё™аё™аё¶аёЃаё–аё¶аё‡аёаё”аёµаё•аёаё±аё™а№ЂаёҐаё§аёЈа№‰аёІаёўа№ѓаё™аё—аёёаёЃаё„а№€аёіаё„аё·аё™ ผู้ชายที่เข้ามาระรานพระаёаё‡аё„а№Њ มันไม่มีаёаё°а№„аёЈаё—аёµа№€аёћаёЈаё°аёаё‡аё„์ทรงปรารถนามากไปกว่าการได้เห็นเขาจบชีวิตลงในช่วงเวลานี้
а№Ђаё‚аёІаёўаё·аё™аёаёўаё№а№€аё•аёЈаё‡аё™аё±а№‰аё™ เหยียดร่างขึ้นเต็มความสูงพร้аёаёЎаёЃаё±аёљаё«аёІаёўа№ѓаё€ มันเป็นฝันร้ายที่กลายเป็นจริง เขาเป็นผู้รаёаё”ชีวิตเพียงหนึ่งเดียวจากทะเลเพลิงครั้งใหญ่นี่
"аёљаёЈаёаё™аёЄаё±аё™!" แม็คคลาวด์ร้аёаё‡а№ЂаёЄаёµаёўаё‡а№Ѓаё«аёҐаёЎаё‚ึ้นаёаёµаёЃаё„รั้ง เขาก้าวมาข้างหน้ายังบริเวณที่โล่งเตียน
เจ้าชายบรаёаё™аёЄаё±аё™аё—аёЈаё‡аё•аёаёљаё„ำร้аёаё‡аё”้วยการก้าวมาข้างหน้าจากฝั่งขаёаё‡аё—аё±аёћаё‚аёаё‡а№ЃаёЎа№‡аё„กิล аёћаёЈаё°аёаё‡аё„а№Њаё—аёЈаё‡аё€аё±аёљаё”аёІаёљаёаёўаё№а№€а№ѓаё™аёћаёЈаё°аё«аё±аё•аё–์และทรงเตรียมตัวกับการต้аёаё™аёЈаё±аёљаёћаёЈаё°аёљаёґаё”าในการปะทะกันเป็นครั้งสุดท้าย
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/pages/biblio_book/?art=43698295) на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
Если текст книги отсутствует, перейдите по ссылке
Возможные причины отсутствия книги:
1. Книга снята с продаж по просьбе правообладателя
2. Книга ещё не поступила в продажу и пока недоступна для чтения